Ὑπάρχει ἐγκυμοσύνη καὶ τὸ κυοφορούμενον ἔμβρυον εἶναι τὸ τέρας ποὺ θὰ μᾶς κατασπαράξῃ.

Τὸ παρακάτω ἀφορᾷ σὲ μίαν σοβαρὴ διαδικτυακὴ σύγκρουσιν, μὲ φίλο, πολὺ κοντινό μου.
Ἡ σύγκρουσις φυσικὰ ὁδήγησε σὲ ῥήξιν. Ἀνεπανόρθωτη.
Ὄχι διότι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ κάποιον ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνεται, ποὺ δὲν νοιώθει, ποὺ δὲν κατανοεῖ ἀλλὰ διότι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ κάποιον, ποὺ εἶτε λόγῳ τῶν συνθηκῶν, εἶτε λόγῳ τῆς δικῆς του «διαλλακτικῆς» στάσεως, ἀποφασίζει σιγὰ σιγὰ νὰ «παρακάμπτῃ» βασικὲς ἀρχές, ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὶς ἀρχές μας σὰν ἄτομα.
Τὸ πῶς εἶναι σήμερα ἡ κοινωνία μας, τὴν κατάντια της καὶ τὴν καταστροφὴ ποὺ συντελεῖται, δὲν χρειάζεται νὰ τὴν ἀναλύσουμε.
Τὸ ποῦ ὅμως ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς κυττᾶ, τὸ πῶς ἀποφασίζει νὰ διαχειριστῇ τὰ προβλήματα καὶ τὸ ἐὰν δύναται, ἤ ὄχι, νὰ δῇ τὰ αἴτια τοῦ κακοῦ, εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ λύσεις δὲν ἔχει.
Τὸ νὰ λέμε, γιὰ παράδειγμα, πὼς μᾶς φταίει ἡ Μέρκελ, ὁ GAP, τὸ Ἀντωνάκιον, ὁ φοροφυγᾶς, ὁ ἀλλοδαπός, ὁ Ἐρντογάν… ἤ ὅποιος ἄλλος, εἶναι ὑπεκφυγή, πρὸ κειμένου νὰ ἀρνηθοῦμε τὶς δικές μας εὐθύνες, συνεισφορές, συμμετοχές…
Δὲν θὰ μποροῦσε, γιὰ παράδειγμα, ΠΟΤΕ ὁ κάθε Λάκης Λαλάκης νὰ φοροδιαφύγῃ ἐὰν ἐγὼ δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεπα. Δὲν θὰ μποροῦσε ΠΟΤΕ ὁ κάθε ἰατρὸς νὰ ζητήσῃ φακελλάκι, ἐὰν ἐγὼ δὲν τὸ πλήρωνα. Δὲν θὰ μποροῦσε ΠΟΤΕ ὁ κάθε πολιτικὸς νὰ ζητήσῃ τὴν ψῆφο μας, ἐὰν ἐγὼ δὲν τοῦ τὴν ἔδιδα…

Κι ὅλα αὐτά γιατί;
Μὰ γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο…
Λειτουργῶ ΠΑΝΤΑ κατὰ πῶς μὲ ἐξυπηρετεῖ.. .
Ἄν ἔχω κάτι νὰ κερδίσω, σιωπῶ… Ἐὰν ὄχι, φωνάζω…
Μὰ γιὰ νὰ συμπράξουν κι ἄλλοι μαζύ μου, στὶς φωνές, πρέπει νὰ τοὺς ἐξυπηρετῇ αὐτὸ ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἐμέναν… Ἀδύνατον ὅμως…
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἄλλος βλέπει σὰν πρόβλημα τὸ ἕνα, ἄλλος τὸ ἄλλο, ἄλλος τὸ παράλλο…
Καὶ οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν κυττᾶ στὸ αἴτιον… Οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν δύναται νὰ συνειδητοποιήσῃ πὼς τὸ αἴτιον εἴμαστε ἐμεῖς καὶ ἡ σκόρπια μας σκέψις, ποὺ γίνεται εὔκολα ἀντικείμενον ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ ἐπιτηδείους.

Τὶς μεθοδεύσεις ἐλέγχου μας, ποὺ χρησιμοποιοῦν, δὲν θὰ τὶς ἀναλύσω σήμερα.
Ἀλλοῦ εἶναι τὸ θέμα μας κι ἀλλοῦ ἑστιάζω…
Κλείνουμε κεφάλαια στὴν ζωή μας μόνον ὅταν ἀντιλαμβανόμαστε πὼς ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ φθάσαμε, εἶναι μόνον ἡ ἀρχὴ αὐτῶν ποὺ ἔπρεπε νὰ μᾶς συμβοῦν.
Τὰ ἐπιδιώξαμε, ἀγνοήσαμε τὰ σημάδια καὶ τελικῶς καταλήξαμε (ἤ καταντήσαμε) στὸ ἐδῶ καὶ τώρα.
Δὲν λυπᾶμαι… Οὔτε θλίβομαι… Οὔτε ἀναρωτιέμαι…
Ἔπρεπε…

Περὶ ἀνεγκεφάλων, «δασκάλων» καὶ δεσμοφυλάκων.

Σὲ «τοῖχο» φίλου ἀναδημοσιεύθηκε ἄρθρον ποὺ ἀνέφερε τὶς καταγγελίες κάποιου νεαροῦ Νιγηριανοῦ, ὁ ὁποῖος διαβιεῖ στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ νομιμοποιηθῆ.
Πέρασε λοιπὸν τὰ 14 χρόνια του καὶ «ξέχασε» νὰ βγάλῃ ταὐτότητα.
Πέρασε τὰ 18 του χρόνια καὶ «ξέχασε» νὰ περάσῃ ἀπὸ ἐπιλαχών.
Καὶ τώρα, ἀν τὶ νὰ ἀναζήτήσῃ τρόπους, πρὸ κειμένου νὰ παραμείνῃ νομίμως στὴν χώρα, τοῦ φταίει πὼς τόσα χρόνια ἡ κυβέρνησις, καὶ ἡ κάθε κυβέρνησις, δὲν τὸν ἀνεγνώριζε.
Καταστρατηγεῖ λοιπὸν τὴν ἠθική μας, τὴν λογική μας καθὼς καὶ τὴν ἀντίληψίν μας, περιοριζόμενος στὸ νὰ καταγγείλῃ τὴν πολιτεία, ποὺ τώρα, ἀσκόπως, τὸν ταλαιπωρεῖ.
(Τὸ ἐν λόγῳ ἄτομον γεννήθηκε νομίμως στὴν χώρα μας, κατὰ δήλωσίν του!)
Κι ἔχει δίκαιον… Ἀπόλυτον, διότι τὸ νὰ τοῦ ἀναγνωρίζουν ἄδεια παραμονῆς, ἐφ΄ ὅσον ἐδῶ γεννήθηκε κι ἐδῶ μεγάλωσε, τὸ θεωρῶ λογικό.
Κι ἐκεῖ ἀρχίζουν τὰ …«περίεργα».
Ἀν τὶ σχολίου, στὴν παραπάνω δημοσίευσιν, μία «δασκάλα» (καθηγήτρια μέσου ἐκπαιδεύσεως δηλώνει) γράφει:
«κι ὁ Αἴσωπος ΜΑΥΡΟΣ ἦταν καὶ πρώην ΔΟΥΛΟΣ! Οἱ Ἀθηναῖοι τὸ δήλωναν μὲ τὸ ὄνομα ποὺ τοῦ ἔδωσαν εὐθαρσῶς, γιατὶ ΠΟΤΕ δὲν τοὺς ἀπασχόλησε ΤΟ ΧΡΩΜΑ του!».

Ἔ ῥὲ γλέντια καὶ χαρές…
Δὲν θὰ ἀξίωνα ΠΟΤΕ ἀπὸ μίαν «δασκάλα» νὰ ἀνοίξῃ κάποιο ἱστορικὸ βιβλίο, κάποιο λεξικό, κάποιαν ἐγκυκλοπαίδεια, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιμορφωθῆ. Ἀντιλαμβάνομαι πὼς δὲν ἔχει …χρόνο γιὰ τέτοιες …πολυτέλειες. (Προέχει πάντα ὁ συνδικαλισμός, ἡ πολυπολιτισμικότητα, τὸ δίκαιον τοῦ ἐργάτου…)
ΑΞΙΩΝΩ ὅμως ἀπὸ μίαν δασκάλα νὰ ΞΕΣΤΡΑΒΩΘῌ καὶ νὰ διαβάσῃ τὰ βιβλία ποὺ τῆς ὅρισαν στὸ πανεπιστημιακὸ ἵδρυμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔλαβε πτυχίο.
Αὐτὰ καὶ μόνον καλύπτουν τὶς ἀνάγκες της σὲ γνώσεις, πρὸ κειμένου νὰ διδάξῃ.
Ὅμως ἡ κυρία αὐτὴ ἐπέλεξε τὸ πασάλειμμα καὶ τὴν ἀερολογία/ἀρλουμπολογία, ποὺ πολὺ πιθανὸν νὰ ἄκουσε, ὄχι σὲ κάποιαν πανεπιστημιακὴ αἴθουσα, ἀλλὰ σὲ κάποιαν ἀντιῤῥατσιστικὴ διαδήλωσιν.
Αὐτὴ ἡ γυναίκα ὅμως ἀποδεικνύει αὐτὸ ποὺ τόσα χρόνια ἰσχυρίζομαι.
Οἱ πραγματικοί μας ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ δὲν εἶναι τὰ ΜΑΤ ἀλλὰ τὰ σχολεῖα. Αὐτῶν τὴν πλύσιν ἐγκεφάλου ὀφείλουμε νὰ ἀκυρώσουμε καὶ νὰ διαλύσουμε κι ὄχι τῶν ἀστυνομικῶν δυνάμεων καὶ τῶν λοιπῶν δυνάμεων καταστολῆς τὴν προσπάθεια περιφρουρήσεῶς μας.
Πρῶτα ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τοῦ μηχανισμοῦ ποὺ μᾶς καθιστᾶ δούλους καὶ μετὰ περνᾶμε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐλέγχουν καὶ ἐπιτηροῦν τοὺς μηχανισμούς.

Τέλος πάντων, ἐπεὶ δὴ τὸ πρόβλημα, κατ’ ἐμέ, εἶναι συνειδησιακὸ κι ὄχι πεπαιδευτικό, σχεδὸν …ΟΥΡΛΙΑΞΑ μὲ τὴν τοποθέτησιν τῆς «δασκάλας».
Τῆς παρουσίασα τὶς δημοσιεύσεις ἀπὸ τὴν ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ (ἐν τελῶς συστημικὸ μέσον διανομῆς τῆς πληροφορίας) καὶ φυσικὰ ἀπαντήσεις δὲν ἔλαβα…
Εἶχα ὅμως …εὐχάριστες ἐκπλήξεις ἀπὸ τὸν φίλο, ποὺ δὲν ἀντελήφθῃ τὴν στόχευσίν μου (οὔτε φυσικὰ καὶ τὴν στόχευσιν τῆς «δασκάλας») ἀλλὰ ἑστίασε στὸν ἀπότομο τρόπο μου. Τὸν ἐνόχλησε τὸ ὑφάκι μου κι ὄχι ἡ ἑστίασις, ποὺ δυστυχῶς, ναί, ἀφοροῦσε στὴν ἀνυπαρξία ἤθους ἀπὸ τὴν «δασκάλα»…
(Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ ἦθος τοῦ φίλου, ἀκόμη, ἐφ΄ ὅσον ἴσως νὰ μὴν ἀντελήφθῃ τὸ μέγεθος τῆς ἀνεγκεφαλίτιδος.)
Παραμείναμε λοιπόν, γιὰ τὴν ὥρα, στὸ «περιτύλιγμα» ποὺ λέγεται συμπεριφορά, κι ὄχι στὴν οὐσία, ποὺ λέγεται «παραπληροφόρησις» ἀπὸ ἐξειδικευμένον ἐπαγγελματία τοῦ εἴδους.
Καὶ μὲ τὸν φίλο μου μάλωσα καὶ ἡ «δασκάλα» ἀπεσύρθῃ μὲ ἐλαφρὰ πηδηματάκια καὶ οἱ διάφοροι, ποὺ στὴν συνέχεια ἔσπευσαν νὰ τὴν τοποθετηθοῦν ἤ καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦν, «ἔχαναν» τὰ ὅπλα τους, τὰ ὁποῖα ἦσαν γιὰ γέλια καὶ γιὰ …κλάματα.
Ἐπιχείρημα, (ἄσχετον κατὰ τὴν κρίσιν μου), τοῦ τύπου: «Ὁ Καποδίστριας, ὁ Ὑψηλάντης, ὁ Βύρων ποὺ… μπλᾶ μπλᾶ μπλᾶ… Καὶ γιὰ δὲς πόσο κοντὰ στὸν τσάρο βρέθηκαν… καὶ πῶς τοὺς ἐμπιστεύθηκε…» κατέῤῥευαν μόνον ἀπὸ τὴν πραγματικότητα: ὁ τσάρος ΞΕΧΑΣΕ καὶ τελικῶς κατέστρεψε, μὲ τὴν στάσιν του, καὶ τοὺς δύο προστατευομένους του, (Καποδίστρια καὶ οἰκογένεια Ὑψηλάντου) ὅταν διεπίστωσε πὼς ΠΡΟΔΩΣΑΝ τὰ δικά του συμφέροντα.
Καὶ καταλήξαμε, στὸ σύνηθες ἐρώτημα: «Μπορεῖ λοιπόν κάποιος νά μᾶς ἀποδείξῃ πώς ὅλοι αὐτοί, πού σήμερα ζητοῦν ἰθαγένειες ἀντί σκέτο ἀδειῶν παραμονῆς, πώς δέν θά προσπαθήσουν νά λειτουργήσουν σάν τούς Ὑψηλάντηδες καί τόν Καποδίστρια, ὅταν θά ἀπαιτηθῇ ἀπό τίς συνθῆκες;»
(Ἐπίσης μὲ ἐλαφρᾶ πηδηματάκια …ἀπωλέσθησαν οἱ συνομιλητές…!!!)
Ἄλλως τὲ τὸ θέμα μας δὲν ἦταν ἡ ἰθαγένεια καὶ ἡ ἄδεια παραμονῆς κάποιου στὴν χώρα, ἀλλὰ τὸ ἐὰν δύναται μία «δασκάλα» νὰ παραποιῇ, δίχως ἀποδείξεις, τὴν ἱστορία μας.

Καταλήγοντας.
Τὸ νὰ ἀγνοῶ τὴν ἱστορία εἶναι φυσικὸν ἐπόμενον, ἐφ΄ ὅσον ἐκπαιδεύθηκα ἀπὸ αὐτὸ τὸ σύστημα, ποὺ μεριμνᾶ, μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ τὰ μέσα, γιὰ νὰ ἀγνοῶ τὴν ἱστορία μου κυρίως, διότι ἡ ἐπίγνωσις τῆς κληρονομιᾶς μου μὲ καθιστᾶ καὶ θεματοφύλακά της. Συνεπῶς ἡ ἐπίγνωσις μὲ ἐπιφορτίζει μὲ τὴν εὐθύνη διατηρήσεως καὶ διασώσεῶς της. Συνεπῶς τὸ νὰ συναντοῦμε τέτοιους «δασκάλους» ποὺ ἄλλα διαβάζουν, ἄλλα καταλαβαίνουν κι ἄλλα τελικῶς «διδάσκουν» εἶναι ἡ βάσις ὅλης τῆς λοβοτομῆς μας.
Τὸ νὰ θεωρῶ πὼς ἡ παράνοια θὰ μᾶς ἐξουσιάζῃ, ὅπως καὶ μᾶς ἐξουσιάζει, εἶναι ἐπίσης φυσικὸν ἐπακόλουθον τῶν ὑποδομῶν τῆς κοινωνίας μας. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, θεωρῶ δικαίωμα ἀναφαίρετον στὸν παιδόφιλον νὰ ὑπάρχῃ καὶ δὲν βρίσκεται κάποιος νὰ μοῦ ἀνοίξῃ τὸ κεφάλι ἤ νὰ μὲ χώσῃ στὴν φυλακή, πρὸς χάριν τοῦ ἐλευθέρως συνδιαλέγεσθαι, εἶναι φυσικὴ συνέπεια τῆς ἀδυναμίας μας πλέον νὰ ὁρίσουμε τὸ τὶ εἶναι χρήσιμον, ἠθικόν, ἀναγκαῖον. Ὅπως μᾶς βαροῦν χορεύουμε. Ὅπως μᾶς ὑποδείξουν ὁδεύουμε. Βλακεῖες μᾶς ὑπαγορεύουν κι ἐμεῖς χειροκροτοῦμε, διότι εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο νὰ χώσουμε μερικὰ ἐρωτήματα στὸν ἐγκέφαλό μας, ἀναφορικῶς μὲ τὰ ὅρια καὶ τοὺς κανόνες. Ὅ,τι τοῦ φανεῖ τὸ Λωλοστεφανῆ… δῆλα δή…
Μὰ ἐμεῖς ἔχουμε δύο ἐπιλογές.
Ἤ θὰ ἀντιδράσουμε ἤ θὰ ἐπιτρέψουμε στὶς καταστάσεις καὶ στὴν παράνοια νὰ μᾶς καταστρέψουν. Καὶ δυστυχῶς, κατὰ πῶς ἀποδεικνύεται, ἐπιτρέπουμε στὴν παράνοια νὰ μᾶς καταστρέψῃ…
Ἤ ὀρθότερα, νὰ μᾶς ἀποτελειώσῃ, διότι κατεστραμμένοι ἤδη εἴμαστε.

Καὶ ἡ ούσία, τὸ βασικὸν ἐρώτημα, παρέμεινε ἀναπάντητον:
εἶναι δυνατόν νά εἶσαι ὁλίγον ἐγκυος; Καί ποῦ ἰσχύει αὐτό;
Ἤ εἶσαι ἤ δὲν εἶσαι.
Ἤ ἀποῤῥίπτεις ἤ δέχεσαι τὴν παραπληροφόρησιν, τὴν ἡμιμάθεια καὶ τελικῶς τὶς μεθοδεύσεις χειραγωγήσεῶς μας. (Πολλῶ δὲ μᾶλλον δὲν εὐαρεστεῖσαι ἀπὸ τὸ ἐν τελῶς στοχευμένον σχόλιον κάποιου προπαγανδιστοῦ καὶ σαφῶς ὄχι διδασκάλου.)
Καὶ ναί, ὁ φίλος, πραγματικὸς κι ὄχι διαδικτυακός, αὐτὴν τὴν στιγμὴ τίθεται στὸ «κόσκινο» γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἤ δὲν πρέπῃ, νὰ ἐξακολουθῇ νὰ παραμένῃ φίλος, στὸ περιβάλλον μου ἀλλὰ καὶ στὴν ζωή μου γενικότερα.
Κι αὐτοὶ ποὺ μὲ γνωρίζουν ἀντιλαμβάνονται τὴν βαρύτητα αὐτῶν ποὺ καταθέτω σήμερα ἐδῶ μέσα.

Τὸ τελευταῖο μου σχόλιον, στὰ ὅσα κατέθεσα, ἀναφορικῶς πάντα μὲ τὰ τῶν φίλων:

Αὐτὸ ποὺ ὑποστηρίζουν τὰ γεγονότα, ὡς πραγματικότητα, κι ὄχι ὅπως θὰ θέλαμε ἐμεῖς νὰ τὰ ἐρμηνεύσουμε, ἀγαπητὲ ******, εἶναι πὼς τὸ δικό μου συμφέρον, ἐὰν δὲν εἶναι συνδεδεμένον μὲ τὴν Πατρίδα, τότε ἐγὼ εἶμαι ΠΡΟΔΟΤΗΣ.
Τοῦ Καποδίστρια, τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τοῦ Δημητρίου Ὑψηλάντου, τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, τοῦ Ῥῆγα, τοῦ Κατσώνη τὸ συμφέρον δέθηκε μὲ τὴν ΠΑΤΡΙΔΑ κι ὄχι μὲ τοῦ τσάρου. Τό συμφέρον τοῦ ἐν λόγῳ νεαροῦ μέ ποιάν πατρίδα θά δεθῆ; Μέ τήν πατρίδα πού βρῆκε ἤ μέ τήν πατρίδα πού τοῦ κληροδότησαν;
(Προσωπικῶς δὲν θὰ τὸν κατηγορήσω ἐὰν θὰ ἐπιλέξῃ τὴν Νιγηρία. Κι ἐπίσης θὰ τὸν θαυμάσω ἐὰν ἐπιλέξῃ τὴν Ἑλλάδα!)

Θά μποροῦσα λοιπόν νά χαρακτηρίσω τόν Καποδίστρια ἤ τούς Ὑψηλάντηδες προδότες; Ἤ ὄχι;
Γιατί σήμερα θεωρῶ πώς αὐτοί καλῶς ἔπραξαν, ἐφ΄ ὅσον μερίμνησαν γιά νά ἀπελευθερώσουν τήν ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ πατρίδα, εἰς βάρος τῶν συμφερόντων τοῦ τσάρου ἤ τοῦ σουλτάνου; Ἐάν δέν ἀκολουθοῦσαν τίς ἐπιταγές τῆς καρδιᾶς τους σήμερα πῶς θά τούς διατηρούσαμε στίς μνῆμες μας; Ὡς προδότες τοῦ τσάρου ἤ ὡς προδότες τῆς Ἑλλάδος;

Κι ἐπανερχόμεθα στὸ ἐρώτημα.
Ὁ νεαρὸς ζητᾶ τρόπο νὰ διαβιῇ ἐλευθέρως στὸ Ἑλλαδοκαφριστάν. Καλῶς τὸ ζητᾶ, ἐφ΄ ὅσον ἐδῶ γεννήθηκε κι ἐδῶ μεγάλωσε. Τὸ νὰ γίνῃ, ἤ ὄχι Ἕλλην, θὰ τὸ ἀποδείξῃ ἡ καρδούλα του, ἡ πορεία του καὶ τὸ τέλος του. (Ἐφ΄ ὅσον φυσικὰ τὰ στερνὰ τιμοῦν τὰ πρῶτα). Ὅλες οἱ σφραγίδες τοῦ πλανήτου νὰ ἐπικυρώσουν τὰ ἔγγραφά του, τὸ ἐὰν θὰ εἶναι, ἤ ὄχι, Ἕλλην, θὰ τὸ ἀποδείξῃ μόνος του. Μὲ τὸ τέλος του.

Πέραν λοιπὸν τοῦ ἀνθρωπιστικοῦ παράγοντος, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως ἐξετάζετε, ἐδῶ ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΙΝ ἱστορίας, συνειδητὴ προπαγάνδα καὶ παραπληροφόρησιν, ἀπὸ «δασκάλα», ποὺ πολὺ πιθανὸν νὰ διδάξῃ καὶ τὰ δικά σου παιδιὰ αὔριο.
Ἔχουμε ἐπίσης ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΙΝ ἐννοιῶν, καταστάσεων καὶ δεδομένων, ἀπὸ τὸν νεαρό, διότι δὲν ἀνεκάλυψε στὰ 20 του χρόνια τὴν παρανοϊκότητα τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, ἐφ΄ ὅσον ἤδη στὰ 14 του χρόνια οἱ συνομήλικοί του ἔβγαζαν ταὐτότητες, κι αὐτὸς ὄχι, στὰ 18 εἶχαν περάσῃ ἀπὸ περιοδεύοντες καὶ ἤ ὑπηρετοῦσαν ἤ θὰ ὑπηρετοῦσαν, ἀλλὰ αὐτὸς δὲν πέρασε… καὶ οὔτῳ καθ’ ἑξῆς.
Ἄρα ναί, τὸ νὰ παραμένῃς ἄνθρωπος, δίδοντας στὸν Μιχάλη τὸ δικαίωμα νὰ δουλέψῃ ἐδῶ, ἐλευθέρως, δίχως προβλήματα, εἶναι λογικόν.
Τὸ νὰ θεωρῇς τὸν κάθε Μιχάλη ὅμως σωτήρα σου, μόνον καὶ μόνον ἐπεὶ δὴ γεννήθηκε ἐδῶ, αὐτὸ μόνον ἕνα θεοκρατικὸ σύστημα, ποὺ ἀναζητᾶ «δούλους θεοῦ», ἤ ἕνα κομματικὸ σύστημα, ποὺ ἀναζητᾶ ψηφοφόρυς, ἤ ἕνα ποδοσφαιρικὸ σύστημα, ποὺ ἀναζητᾶ ὁπαδούς, θὰ τὸ προωθοῦσε.
Εὐτυχῶς γιὰ ἐμέναν, σὲ κανένα ἐκ τῶν τριῶν αὐτῶν χώρων, δὲν ἔχουν ἐλπίδες νὰ μὲ ἐντάξουν. Προτιμῶ τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου, ποὺ πράγματι, τὴν πληρώνω πολὺ ἀκριβά, ἐὰν ἀναλογιστῇ κάποιος τὸ ποῦ διαβιῶ. (Κατ’ ἐπιλογὴν ὅμως, ὄχι διότι μὲ …ἔσπειρε ἡ τύχη!!!)

Ναί, σαφῶς καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος ἐξακολουθήσεως τοῦ διαλόγου…
Ἐσὺ κατάλαβες πὼς τὸ πρόβλημα εἶναι ὁ κάθε Μιχάλης. (Ποὺ πράγματι εἶναι, ἀλλὰ ἀπὸ ἄλλην σκοπιὰ καὶ γιὰ ἄλλους λόγους, ὄχι γιὰ ὅσα σχολίασα.)
Ὁ ***** κατάλαβε πὼς τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ δική μου ἀγένεια.
Ἡ «δασκάλα» κατάλαβε πὼς τὸ πρόβλημα εἶναι τὸ ἐὰν ὁ Αἴσωπος ἦταν ἤ ὄχι Ἕλλην, ἀλλὰ βασικός της στόχος ἦταν ἡ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ὑπὲρ μίας ἀσυναρτησίας καὶ ἀνηθικότητος.
Κι ὅλοι μας διαπιστώσαμε πὼς τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν καταῤῥέει… δίχως ὅμως νὰ μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν δική μας ἐνοχή, συνενοχή, σύμπραξιν σὲ αὐτὴν τὴν κατάῤῤευσιν.

Δυστυχῶς, ναί…
Δὲν ὑπάρχει ὁλίγον ἔγκυος… Ἤ εἶσαι ἤ δὲν εἶσαι…
Ἔ λοιπόν, ὑπάρχει ἐγκυμοσύνη καὶ τὸ κυοφορούμενον ἔμβρυον εἶναι τὸ τέρας ποὺ θὰ μᾶς κατασπαράξῃ.
Καλὴν δύναμιν νὰ ἔχουμε… Μᾶς ἀξίζουν τὰ πάντα…

Φιλονόη

Υ.Γ. Εἶμαι ἤ πολὺ ἐπιθετικὴ ἤ πολὺ διαλακτική, ἀναλόγως τοῦ ποιὸς εἶναι ἀπέναντί μου. Καὶ πράγματι μὲ χαρακτηρίζει καὶ ἡ ὑπομονή, καὶ ἡ θέλησις, ὅταν δὲν διαπιστώσω δόλο ἤ ὑποβόσκουσα πρόθεσιν γιὰ κάτι ἄλλο. Δὲν θὰ ἐπιτρέψω λοιπὸν σὲ κάποιον, πολιτικὸ ἄς ποῦμε, νὰ μοῦ μιλήσῃ, ὅταν γνωρίζω τὸ παρελθόν του ἤ κάποιαν δημοσίαν τοποθέτησίν του, ποὺ στρέφεται κατὰ τοῦ συνόλου. Θὰ ἀγριέψω πρὶν κἄν ἀνοίξῃ τὸ στόμα του. Τὸ ἴδιο θὰ συμβῇ καὶ μὲ ὁποιονδήποτε παραποιεῖ ἱστορία, μνῆμες, ἤθη, ἔθιμα, κοινὴ λογική, πραγματικότητα ὄχι ἀπαραιτήτως γιὰ ἴδιον ὄφελος, ἀλλὰ διότι ἀκρίτως ἐπαναλαμβάνει κάτι ποὺ δὲν σκέφθηκε ἀλλὰ δέχθηκε ἔτσι, δίχως νὰ τὸ ἐρευνήσῃ, καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνει χαζοχαρούμενα, μὲ ἰδιαίτερον στόμφο, τονίζοντας «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ», δῆλα δὴ μὲ κεφαλαῖα, αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ μᾶς ὑπαγορεύσῃ.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply