Πρὸ μερικῶν μηνῶν δημοσιεύσαμε τὸ κείμενον μὲ τίτλο:

Πράγματι, τὰ καλλίτερα πράγματα τὰ ἔμαθα στὸ νηπιαγωγεῖο.

Σήμερα λοιπὸν ἐπανέρχομαι.
Οἱ πρῶτοι κανόνες ποὺ μαθαίνουμε στὴν ζωή μας, πρὸ κειμένου νὰ ἐνταχθοῦμε σὲ μίαν κοινωνία, εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ μαθαίνουμε στὸ νηπιαγωγεῖο. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς ἄλλους γύρω μας, δίχως νὰ τοὺς πληγώνουμε καὶ δίχως νὰ μᾶς πληγώνουν.

Τί ἀλλάξαμε ἀπό τότε;
Τί ἀπωλέσαμε;
Γιατί οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ἔπαυσαν νά ἰσχύουν στήν δική μας ζωή;

Ἄς τὰ πιάσουμε λοιπὸν ξανὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή:

Ἀκοῦμε μὲ προσοχὴ τὸν ἄλλον.
Χαιρόμεθα μὲ τὴν χαρὰ τοῦ ἄλλου.
Ὅ,τι ξεκινᾶμε τὸ τελειώνουμε.
Ἐφαρμόζουμε τοὺς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ.
Ἐρχόμεθα προετοιμασμένοι.

Ἐὰν ἕναν ἕναν αὐτοὺς τοὺς κανόνες τοὺς ἐπανεξετάσουμε, τότε θὰ διαπιστώσουμε πολλὰ σημεῖα τῆς δικῆς μας ζωῆς ποὺ δὲν τοὺς ἐφαρμόζουμε.
Δὲν εἶναι δύσκολο…
Εἶναι μία ἀπόφασις…
Μία τόσο δὰ ἀπόφασις…

Καὶ ναί…
Ὅταν ἐμεῖς θέλουμε, τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὶς καταστροφές, μποροῦν νὰ ξημερώσουν μαγικά!

Φιλονόη

Υ.Γ. Οἱ δικές μας κοινωνίες εἶναι αὐτὲς ποὺ ἐμεῖς δομοῦμε. Συνεπῶς οἱ δικές μας κοινωνίες εἶναι αὐτὲς ποὺ πρέπει νὰ καθρεπτίζουν καὶ νὰ βασίζονται σὲ αὐτοὺς τοὺς βασικοὺς κανόνες.

φωτογραφία