Εἶναι ἐκεῖ κάθε πρωΐ γιὰ νὰ μᾶς θυμίσῃ πὼς ἡ ἡμέρα ξεκινᾶ…
Πὼς πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι θὰ ἀρχίσῃ τὸ «μακρύ του ταξείδι» γιὰ νὰ σκορπίσῃ μὲ πάθος ὅλην τὴν ἐνέργειά του στὸν κόσμο μας…
Ἕνας ἐραστὴς τῆς ζωῆς, ἕνας ἀέναος ταξειδευτής, ἕνας ἀσταμάτητος ἐξερευνητὴς τῶν συμπαντικῶν διαδρομῶν, ποὺ ταὐτοχρόνως δὲν ἐπιτρέπει σὲ κάποιο νέφος ἤ κάποιο ἐμπόδιο ἤ κάποιον ἐξωτερικὸ παράγοντα νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορεία του… Ὁρμητικὸς ἐραστὴς τοῦ ἀγνώστου, ἀειθαλὴς καὶ ἄοκνος…
Καὶ μέσα στὴν ἀπέραντο μοναξιά του, οὐδέποτε σταματᾶ νὰ διαμοιράζῃ, μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις, τὸ φῶς του πρὸς κάθε κατεύθυνσιν, ζωοδοτῶντας καὶ χρωματίζοντας τὰ ὅσα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τοῦ πάθους του….

Κι ἐμεῖς, ἐδῶ, ἀπολύτως ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὶς διαθέσεις του, ἀν τί νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ δῶρα του, τὸν ἔρωτά του, τὴν ζωὴ ποὺ μᾶς χαρίζει, κυττᾶμε τὰ πρόσκαιρα νέφη καὶ τὶς ἀκόμη πιὸ πρόσκαιρες στάλες τῆς βροχῆς, ποὺ περιστασιακῶς μᾶς τὸν κρύβουν…
Ἄν καὶ γνωρίζουμε πὼς πίσω τους παραμένει ζωντανός, ἀειθαλής, παρανοϊκὸς ἐραστὴς τῆς ζωῆς, ἀφηνόμεθα στὶς πρόσκαιρες σκιὲς καὶ ἀρνούμεθα νὰ δοῦμε τὸ φῶς του, ἀκόμη καὶ νοερῶς, ὅταν γιὰ κάποιον λόγο κάτι τὸ ἐμποδίζει νὰ φθάσῃ σὲ ἐμᾶς…
Κι ὅλο αὐτὸ συμβαίνει διότι δὲν μᾶς ἐδίδαξαν, ἔως σήμερα, πὼς μποροῦμε νὰ «κρύψουμε» κάτι ἀπὸ τὸ φῶς του μέσα μας, γιὰ νὰ τὸ ἀνασύρουμε στὶς σκιώδεις στιγμές μας πρὸ κειμένου νὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ αἰσθανόμεθα τὴν θέρμη τοῦ φωτός του.

Αὑτὸ λοιπὸν ποὺ πρέπει νὰ ἀντιληφθοῦμε καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε ἀρχικῶς εἶναι πὼς πίσω ἀπὸ κάθε πρόσκαιρο σκιὰ ΠΑΝΤΑ θὰ ὑπάρχῃ καὶ θὰ ὁδηγῇ τὰ βήματα μας ἕνας ὑπέρλαμπρος Ἥλιος, ὁ ὁποῖος χαμογελᾶ διαρκῶς, ἀνεξαρτήτως τῶν συνθηκῶν… Ἀκόμη κι ὅταν τὰ ἀποτελέσματα τῶν δικῶν του ὁρμητικῶν δράσεων, ὅπως μία ἰσχυρᾶ καταιγίς, θὰ μᾶς ἀπομονώνῃ ἀπὸ τὸ νὰ τὸν ἀπολαμβάνουμε.

Ὁ Ἥλιος εἶναι ἐκεῖ κάθε ἡμέρα καὶ κάθε νύκτα, μᾶς ὁδηγεῖ, μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς χαμογελᾶ.
Καὶ ἡ μόνη λύσις, γιὰ νὰ μὴν ἀπουσιάζῃ ποτὲ ἀπὸ τὶς σκέψεις μας, τὶς πράξεις μας καὶ τὰ ὄνειρά μας εἶναι νὰ τὸν «ἐγκαταστήσουμε» μέσα μας, «κρύβοντας» κι «ἀποθηκεύοντας» κάθε φορὰ ποὺ μᾶς χαϊδεύει τὸ φῶς του, κάτι λίγες ἀκτίνες του, καὶ φυλάσσοντάς τες μὲ προσοχή, πρὸ κειμένου νὰ λειτουργοῦν ὡς ἕνας ἄλλος μικρὸς Ἥλιος, καθρέπτισμα τοῦ Βασιλέως γεννήτορός του, ποὺ πάντα θὰ παραμένῃ τὸ πρωτότυπον.
Κρύβοντας ὅμως μέσα μας αὐτὸ τὸ μικρὸ καθρέπτισμα Ἡλίου, ἐπιτυγχάνουμε δύο πράγματα.
Τὸ ἕνα εἶναι πὼς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα δὲν χρειαζόμεθα ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα γιὰ νὰ παραμένουμε φωτεινοὶ καὶ λαμπεροί.
Τὸ δεύτερον, ἐπίσης σημαντικό, εἶναι πὼς μποροῦμε μὲ τὴν συμπεριφορά μας νὰ «ζωοδοτοῦμε» ἐξ ἀντανακλάσεως τοὺς γύρω μας, ποὺ δὲν ἐφρόντισαν νὰ φυλάξουν κι αὐτοὶ μὲ τὴν σειρά τους, μέσα τους, λίγες φωτεινὲς ἀκτίνες.

Φιλονόη

Υ.Γ.1. Κυττάξετε γύρω σας κάποιους ἀνθρώπους, λιγοστούς, ἀλλὰ πραγματικούς. Κυττάξετέ τους προσεκτικά. Δέν λάμπουν; Μήπως ἐπέτυχαν αὐτοί οἱ λιγοστοί νά εὕρουν τρόπο  «ἀποθηκεύσεως» τοῦ Ἡλιακοῦ φωτός;

Υ.Γ.2. Ὁ Ἔρως πηγάζει ἀπὸ τὸν Ἥλιο. Ἐὰν δὲν ἔχῃς τὴν δυνατότητα νὰ ἀπολαμβάνῃς τὸ φῶς, οὐδέποτε θὰ εὕρῃς τὴν δύναμιν νὰ ἀπολαύσῃς τὸν Ἔρωτα. Ὁ Ἔρως εἶναι Ἐνέργεια, ὄχι κάτι στατικό. Εἶναι κίνησις, ὄχι κάτι ποὺ μᾶς ἀκινητοποιεῖ. Εἶναι διαρκῆς κατάστασις νοητική. Ὄχι βάλτωμα καὶ ἀδυναμία ἐναρμονίσεως μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους.

Υ.Γ.3. Καλημέρα μας.

φωτογραφία