Πολλὲς φορὲς ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ κάποιον φθάνει σὲ ἀδιέξοδο καὶ αὐτὸ μᾶς ἀφήνει μιὰ αἰσθήσι πικρίας, ἀπογοητεύσεως καὶ νοιώθουμε σὰν νὰ μὴν ἔχουμε καμμία ἐπιλογή.
Αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ στὴν πραγματικότητα ὁ τρόπος ποὺ βλέπουμε τὰ πράγματα εἶναι περιοριστικὸς καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ δοῦμε ὅτι ἔχουμε κι ἄλλες ἐπιλογές.
Σὲ κάθε γεγονὸς ὑπάρχουν τρεῖς θέσεις ἀντιλήψεως.
 Ἡ δική μας θέσις, δηλαδὴ τὸ πῶς ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα, θέλουμε καὶ περιμένουμε νὰ εἶναι τὰ πράγματα, σύμφωνα μὲ τὸ μοντέλο μας γιὰ τὸν κόσμο.
Ἡ θέσις τοῦ ἄλλου, δηλαδὴ τὸ πῶς ὁ ἄλλος ἀντιλαμβάνεται, θέλει καὶ περιμένει νὰ εἶναι τὰ πράγματα σύμφωνα, μὲ τὸ δικό του μοντέλο γιὰ τὸν κόσμο.
Καὶ τέλος ἡ θέσις τοῦ παρατηρητοῦ, αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ βλέπει ἀπ΄  ἔξω τὴν κατάστασι.
Ἂν καταφέρουμε νὰ δοῦμε τὴν καταστάσι καὶ ἀπό τὶς ἄλλες ἀντιληπτικὲς θέσεις, τότε θὰ πάρουμε πολὺ σημαντικὲς πληροφορίες, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς δώσουν τὴν εὐκαιρία νὰ περάσουμε ἀπὸ μιὰ ἐπικοινωνία μὲ συγκρούσεις σὲ μιὰ ἐπικοινωνία μὲ κατανόησι καὶ σεβασμό.

Ἡ ἀλλαγὴ προοπτικῆς μας εἶναι ἔνα ἐργαλεῖο ποὺ μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ  ἀνοίξουμε νέους νοητικοὺς δρόμους, καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅπως ἔχουμε ἐμεῖς τὸ δικό μας μοντέλο γιὰ τὸν κόσμο, ἔτσι καὶ οἱ ἄλλοι ἔχουν τὸ δικό τους τρόπο νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸν κόσμο.
Δὲ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε δίκιο καὶ οἱ ἄλλοι ἔχουν ἄδικο, οὔτε τὸ ἀντίθετο, ἁπλᾶ σημαίνει ὅτι ὁ κάθε ἕνας ἀντιλαμβάνεται τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὰ δικά του φίλτρα ἀντιλήψεως.
Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κατανοοῦμε κάποιον ἐρχόμαστε πιὸ κοντὰ στὴν κατανόησι τοῦ ἑαυτοῦ μας…

Γιῶτα Σούσουλα