Ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψεως καί, τελικῶς,τῶν κοινωνιῶν, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν ἕνα κατ’ ἐξοχὴν ἀνομολόγητο ὅπλον, ποὺ τὸν χειρισμὸ τοῦ διέθεταν κυρίως τὰ ἱερατεία.  Ἄλλοτε κάτι τέτοιο ἦταν πλήρως δυνατὸν κι ἄλλοτε μερικῶς, ἀναλόγως τῆς ἐκτάσεως, τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἐπιδράσεως αὐτῶν τῶν «πνευματικῶν κέντρων». Ὁπωσδήποτε τὰ ἱερατεία, παγκοσμίως, διέθεταν τέτοιες γνώσεις, τοὐλάχιστον σὲ μεγάλον βαθμό, γιὰ νὰ κατευθύνουν τὶς μάζες. Καί, ὡς γνωστόν, ἀναλόγως τῶν …«ἀναγκῶν» τους, ἔστρεφαν τὶς κοινωνίες κατὰ ποῦ τὰ συνέφερε. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα, σχετικῶς πρόσφατον, εἶναι οἱ σταυροφορίες πού, πέραν τῶν ὑποσχέσεων τῆς λεηλασίας, ὁπωσδήποτε, ὡς πρόσχημα, ἐχρησιμοποιήθη καὶ ὁ θρησκευτικὸς φανατισμός.

Γιὰ νὰ λέμε ὅμως τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, θὰ πρέπη νὰ παραδεχθοῦμε πὼς σήμερα τὸν ῥόλο τῶν (θρησκευτικῶν) ἱερατείων ἔχουν ἀναλάβη ἐπισήμως τὰ Μέσα Μαζικῆς ἐξημερώσεως ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ (δημόσια καὶ ἰδιωτικὰ) συστήματα ἐκπαιδεύσεως, ποὺ παραδίδουν στὶς κοινωνίες μαζανθρώπους. Περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ σήμερα εἶναι ὁρατὸ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς, πολλή, προσεκτικῆς καὶ στοχευμένης προπαρασκευῆς-ἐκπαιδεύσεως-μαζανθρωποιήσεως, ἀπὸ τὴν ὁποίαν διαφεύγουν μόνον ὅσοι -ὡς «ἐκλεκτοὶ» λαμβάνουν διαφορετικοῦ τύπου παιδεία.

Ἐν τούτοις τὰ συστήματα (ἀ)παιδείας, μὰ περισσότερο τὰ (ἐπίσημα) ἱερατεία διαρκῶς ἀποδυναμώνονται, ἐνᾦ ἡ παρανοϊκὴ -πλέον- διαχείρισις τῶν μαζῶν φθάνει σταδιακῶς σὲ ἐπίπεδα πρωτοφανῆ κι ἀνομολότητα. Αὐτὴ ἡ κατάστασις, ὡς συνθήκη, καταφανῶς διακριτή, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς συμβαίνει. Εἶναι τό χαμηλό ἀντιληπτικόν ἐπίπεδον τῆς ἀνθρωπότητος ἀποτέλεσμα τῆς προεργασίας καί τῆς βαθειᾶς ἐμπειρίας μηχανισμῶν χειραγωγήσεως αἰώνων; Εἶναι τελικῶς ἀναπόφευκτος αὐτή ἡ διαχείρισις διότι τό …«ἐπιβάλει» ἡ φύσις τῶν μαζῶν; Ἤ μήπως συμβαίνει καί κάτι ἀκόμη; Καί τί;

Γιὰ τὴν ὥρα ἂς παραμείνουμε μόνον στὰ ὅσα, λίγα ἢ πολλά, κατὰ καιροὺς ὁμολογῶνται ἀπὸ ἐπίσημα χείλη. Γιὰ τὴν ὥρα…

Φιλονόη

Ὁ Οὐίστον Τσόρτσιλ σὲ ὁμιλία του, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρτ, στὶς 6 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, εἶπε ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψεως τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολὺ καλλίτερο ἀπὸ τὴν κατάκτηση τῶν ἐδαφῶν τους.
Τὸ 1920 στὸ Λονδίνο ἰδρύθηκε τὸ ἰνστιτοῦτο ἀνθρωπίνων σχέσεων Τάβισκοτ.
 Σκοπός του ἤταν καὶ εἶναι ἡ ἔρευνα γιὰ τὸν τρόπο ἐλέγχου τῆς σκέψεως τῶν ἀνθρώπων. Ἔχουν βέβαια προχωρήσει σὲ αὐτὸν τὸν τομέα παρὰ πολύ.
 Οἱ ἐμβολιασμοί, τὰ χημικὰ πρόσθετα στὶς τροφές, οἱ ἠλεκτρομαγνητικὲς τεχνικές, οἱ ἀεροψεκασμοὶ καὶ πολλὰ ἄλλα, εἶναι τὰ μέσα ποὺ βοηθοῦν τὸν σκοπό τους.

 Ἔχουν φτάσει σὲ σημεῖο νὰ ἔχουν ἄτομα ποὺ νὰ τοὺς διατάζουν καὶ νὰ ἐκτελοῦν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ δολοφονίες, χωρὶς βέβαια οἱ ἴδιοι νὰ τὸ καταλαβαίνουν…
Κλασσικὲς περιπτώσεις εἶναι ἡ δολοφονία τοῦ Ῥόμπερτ Κένεντι τὸ 1968, ἀπὸ τὸν Σιχρὰν –Σιχρᾶν καὶ ἡ δολοφονία τοῦ Τζὸν Λένον.
 Μέσα στὸ νερό, π.χ. τῆς Αὐστραλίας εὑρῆκαν ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φθόριο, ποὺ εἶναι καρκινογόνο (γι΄ αὐτὸ τὸ διεφήμιζαν στὶς ὀδοντόκρεμες), ἔχουν προσθέσει καὶ προζάκ, γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ νοῦ.
 Ὁ ἔλεγχος τοῦ νοῦ γίνεται εὐκολότερα σὲ φανατικοὺς μιᾶς θρησκείας ἤ μιᾶς ἰδέας γενικότερα.
Παραδείγματος χάριν ἔνας φανατικὸς ἔνθεος, αὔρα δὲν ἔχει γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.
 Εἶναι σὰν ζόμπυ.
Τὸ ἴδιο καὶ ἔνας φανατικὸς ὀπαδὸς μιᾶς ὁμάδος κλπ.
 Αὐτοὶ εἶναι οἱ πιὸ εὔκολοι νὰ ἐλεγχθοῦν.

περιοδικὸν ἀναζήτησις