Σήμερα κηδεύεται ἕνας παλαιὸς καὶ καλός, γιὰ χρόνια, φίλος.
Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἐγνώρισα ὅταν ἤμουν ἑπτὰ μὲ ὀκτὼ ἐτῶν καὶ ποὺ ἐστάθη γιὰ πολλὰ χρόνια κοντά μου καὶ κοντὰ στὴν οἰκογένειά μου.
Ἦταν, ἐπίσης γιὰ χρόνια, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἐντίμους καὶ γλυκοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐγνώριζα.
Ὅμως τώρα πιὰ δὲν εἶναι…
Ὄχι γιατὶ ἀπέθανε ἀλλὰ γιατὶ ἔπαυσε νὰ εἶναι ἔτσι, ἀρκετὰ χρόνια πρὶν νὰ πεθάνῃ.

Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ὑπόδειγμα φίλου ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ ἄρχισε νὰ πίνῃ συστηματικῶς.
Κι ἔπινε πολύ… Πάρα πολύ…
Τόσο ποὺ ἐπιστρέφοντας στὸν ἐδῶ κόσμο ἐσάπιζε στὸ ξύλο τὴν γυναῖκα του καὶ τὰ παιδιά του.
Ἔπαυσε, πολὺ νέος σχετικά, νὰ ἐργάζεται, εὑρέθη καὶ μία ἀναπηρία στὸν δρόμο του κι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἔλαβε τὴν ἄγουσα γιὰ τὸν …ἄλλο κόσμο, ἀλλὰ ἠρνῆτο νὰ τὸ …ἀποδεχθῇ.
Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ἦταν νὰ ταλαιπωρήσῃ τοὺς δικούς του γιὰ τοὐλάχιστον μία εἰκοσαετία, κατάκοιτος καὶ μὲ ἄνοια….
Ἡ ἀπόλυτος δυστυχία, σὲ ἕνα ἀπολύτως σαπισμένο σῶμα, μὲ ἀπολύτως σαπισμένη, ἀπὸ τὸ ποτό, συνείδησιν κι ἀντίληψιν.

Ἔπαυσα νὰ τοῦ μιλῶ ὅταν συνειδητοποίησα πὼς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθῃ, ἀρκετὰ πρὶν νὰ καταπέσῃ.
Ἄν καὶ μᾶς ἔδεναν στενοὶ οἰκογενειακοὶ καὶ φιλικοὶ δεσμοί, διατηροῦσα σχέσεις μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας του ἀλλὰ μὲ αὐτὸν ὄχι. Συμπεριφορὰ ποὺ ξέρω πὼς τὸν ἐπλήγωνε, ἀλλὰ ποὺ διετήρησα ἔως τὸ τέλος. Κακῶς ἤ καλῶς, δὲν μπορῶ νὰ σᾶς ἀπαντήσω.Ὄχι τώρα τοὐλάχιστον.
Κι ἐπίσης γνωρίζω πὼς ἐπλήγωνα τοὺς δικούς του ἀνθρώπους, μὲ αὐτήν μου τὴν στάσιν, ἀλλὰ ἦταν κάτι ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ ἀντιμετωπίσω. Ἔβγαινε σὰν ἀνάγκη ἀπὸ μέσα μου τὸ νὰ τὸν ἀποφεύγω μονίμως.

Ὅταν πρὸ ἐτῶν κατέπεσε καὶ ὑπεχρεώθῃ ἀκόμη καὶ νὰ τὸν καθαρίζουν, ἀπὸ τὰ περιττώματά του, τὰ ἴδια τὰ παιδιά του, ἄρχισα νὰ τὸν λυπᾶμαι ἀλλὰ παραλλήλως νὰ ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔχει δικαίωμα στὴν ζωή, ἰδίως μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ διέπραξε κατὰ τῆς οἰκογενείας του. Ἐρώτησις ποὺ παρέμενε ἀναπάντητος, γιὰ χρόνια, ἐφ΄  ὅσον δικαίωμα στὴν ζωὴ καὶ στὸν θάνατο τοῦ ἄλλου οὐδέποτε αἰσθάνθηκα πὼς ἔχουν τρίτοι. Τὴν ἀπορία ὅμως, μαζὺ μὲ τὶς ἀνάλογες σκέψεις, πάντα τὴν διατηροῦσα, δίχως ὅμως νὰ τὴν ἐκφράζω…  Δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ πληγώσω περισσότερο τοὺς δικούς του…
Γιατί ὅμως αὐτό τό ἄτομο, ἄν καί ἀπολύτως Παρά Φύσιν, ἐξακολουθοῦσε νά διαβιῇ καί νά ταλαιπωρῇ τήν οἰκογένειά του;
Δέν τοῦ ἔφθανε ὅλη αὐτή ἡ συμφορά πού τούς ἐφόρτωνε ὡς μέθυσος πατέρας ἤ ὡς δυνάστης σύντροφος;
Ἔπρεπε νά παραμείνῃ ἐπί πλέον καί κατάκοιτος γιά νά διαιωνίζῃ τό μαρτύριον αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων;

Κατὰ πῶς φαίνεται ἔπρεπε… Τὸ ποιοὶ νόμοι ὁρίζουν αὐτὰ τὰ «πρέπει» ἀγνοῶ, πάντως ἐξακολούθησε ἔτσι καὶ κατέληξε μόλις ἐχθές, ἐφ΄ ὅσον πρῶτα κατεσπατάλησε τὴν ζωή του. Καὶ μαζὺ μὲ τὴν δική του ζωὴ κατεσπαταλήθῃ καὶ ἡ ζωὴ τῆς συντρόφου του, ἀπὸ δική της σαφῶς ἐπιλογή…

Σήμερα λοιπόν, αὐτὴν τὴν στιγμὴ ποὺ διαβάζετε αὐτὲς τὶς γραμμές, κάπου στὴν ἐπαρχία, κηδεύεται ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἐξέχασε νὰ ζῇ καὶ κατήντησε γιὰ πολλὰ χρόνια ἄχθος γιὰ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν, μὰ κυρίως γιὰ τὸν ἴδιον, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πλανήτη…
Ἔτρωγε, κοιμόταν, ἀφόδευε δίχως νὰ νοιώθῃ, δίχως νὰ καταλαβαίνῃ, δίχως νὰ ἐπιθυμῇ κάτι…
Νέα ἐρωτήματα… Νέες ἀπορίες… Ἄξιζε τόση θυσία; Ἄξιζε τόσος πόνος; Ἄξιζε ὅλη αὐτή ἡ ἀναμονή;

Οὐδέποτε θὰ μάθω.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔφυγε δίχως νὰ ἔχῃ ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον του.
Οἱ δικοί του ξενιτεμένοι, λόγῳ κρίσεως, ἐδῶ καὶ καιρό. Ὁ ἴδιος τελικῶς ἔσβησε μέσα σὲ ἕνα γηροκομεῖον, ὅπου τὸν …«ἐστάθμευσαν» λόγῳ ἀνάγκης, γιὰ λίγους μῆνες, ἀπὸ ὅπου ὅμως δὲν βγῆκε ζωντανός.
Δάκρυα δὲν κυλοῦν ἀπὸ τὰ μάτια τῶν δικῶν του. Οὔτε ἀναστεναγμοὶ ἀκούγονται.
Ἔμαθαν τὸ μοιραῖον καὶ εληξε ἐκεῖ… Ἔως ἐκεῖ…

Ἀλήθεια;
Τί ἔμεινε στό τέλος;
Ποιός ἔμαθε τί; Ποιός κατάφερε νά κερδίσῃ κάτι καί τί;
Καί ποῦ εἶναι τό νόημα ὅλης αὐτῆς τῆς ὑποθέσεως;
Εἶναι τό ἀνθρώπινον πρόσωπον τῆς κοινωνίας μας αὐτό; Ἤ τό ἀπάνθρωπον;

Φιλονόη

Υ.Γ. Εἰς μνήμην λοιπὸν τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀπωλέσαμε τότε… Τοῦ φίλου… Τοῦ πραγματικοῦ συντρόφου στὰ δύσκολα… Διότι τότε τὸν ἀπωλέσαμε πραγματικά… Σήμερα ἁπλῶς τὸ καταλάβαμε…

φωτογραφία