Δὲν ὑπάρχει τίποτε διασκεδαστικότερον ἀπὸ τὴν ἀμηχανίαν τῶν λογῆς «connoisseurs», ὅταν κλονίζωνται τὰ ἀξιολογικὰ των πρότυπα.
Στὴν μουσικὴν αἴφνης, ὁ Ἰωάννης Στράους, ἐκ μέρους διαφόρων τέτοιων θεωρεῖται «ἐλαφρύς».
Ἁντιθέτως, τὸν ἐπίσης Αὐστριακὸν Σαῖνμπεργκ ἐξαίρουν ὡς «σοβαρόν».
Τὰ πράγματα «μπερδεύονται» διὰ τοὺς «connoisseurs», ὅταν ὁ «σοβαρὸς» Ἀρνόλδος Σαῖνμπεργκ, γοητευμένος ἀπὸ τὸν «ἐλαφρὺν» Ἰωάννην Στράους, μᾶς χαρίζει αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα μουσικῆς δωματίου.
Ἄντε τώρα νὰ συμπερασματολογήσῃς!
Μήπως ὁ Σαῖνμπεργκ εἶναι καὶ κεῖνος «ἐλαφρύς»;
Ἢ μήπως ὁ Στράους εἶναι ἀρκούντως σοβαρός;
Μέχρι νὰ ἀπαντηθοῦν τὰ ἐρωτήματα, μᾶς μένει πάντως μιὰ βεβαιότης:
Πῶς οἱ λογῆς «connoisseurs», ἐν τῷ ἄγχει των μήπως δὲν προλάβουν νὰ κατατάξουν τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα εἰς τὰς ἀξιολογικὰς (των) κλίμακας, οἱ ἴδιοι, ἀνοητεύουν …σοβαρῶς.

Φρεάντλης

φωτογραφία