Σήμερα λοιπὸν ξεκινᾶ κι ἐπισήμως ἡ ἄνοιξις…
Ἐκ τοῦ Ἀνοίγω… Ἀνοίγει ὁ καιρός, οἱ καρδιές μας, οἱ σκέψεις μας, τὸ μυαλό μας, ἡ ἀντίληψίς μας, τὸ βλέμμα μας, τὰ ὄνειρά μας, οἱ δυνατότητές μας, τὰ πιστεύω μας…. Ἀνοίγουν ὅλα… Τὰ πάντα….
Ἀλλά εἶναι πράγματι ἔτσι; Ἤ μήπως ἔτσι θά ἔπρεπε νά εἶναι;

Μέσα στὶς πόλεις μας κάτι τέτοιο εἶναι δύσκολον νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον νὰ ἁπλώσουμε τὸ βλέμμα μας καὶ νὰ δοῦμε μόνον οὐρανό, γῆ καὶ θάλασσα…
Μὰ κι ἔτσι ποὺ διαβιοῦμε, μποροῦμε τοὐλάχιστον νὰ δοῦμε τὸν Ἥλιο μας καὶ τὸ Φῶς του, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὶς …γραμμὲς τῶν οὐρῶν τῶν ἀεροπλάνων.

Ὄχι, δὲν εἶναι ἄσχημη ἡ ζωή μας… Ἐμεῖς φορέσαμε φίλτρα στὸ βλέμμα μας καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε τὶς ὀμορφιές της…
Εἶναι πράγματι θεσπέσιον τὸ νὰ διαβιοῦμε μέσα σὲ φυσικὸ περιβάλλον… Ἀλλά πόσοι ἀπό αὐτούς πού διαβιοῦν ἀκόμη σέ φυσικό περιβάλλον μποροῦν νά ἀπολαύσουν στό ἔπακρον τόσα δῶρα; Μήπως τελικῶς στήν λαίλαπα τῆς ἐπιβιώσεως ξεχάσαμε κάτι πού οὐσιαστικῶς εἶναι ἀναγκαῖον γιά τήν ἐπιβίωσιν; Μήπως ξεχάσαμε τήν ἀπόλαυσιν πού μᾶς προσφέρει ἡ εἰκόνα;

Σήμερα ποὺ ξεκινᾶ ἡ ἄνοιξις ἄς δωρίσουμε στὸν ἑαυτόν μας λίγα λεπτὰ γιὰ …ὀφθαλμόλουτρα.
Μέσα ἀπὸ τὰ παράθυρά μας, μέσα ἀπὸ τὶς στενές μας πλατεῖες, μέσα ἀπὸ τὶς χαραμάδες ποὺ ἀφίνει τὸ τσιμέντο…
Καὶ σίγουρα ἡ ἡμέρα μας θὰ εἶναι πολὺ καλλιτέρα καὶ στὸ τέλος της ἐμεῖς πιὸ δυνατοί.

Καλημέρα μας…
Καλὰ …Ἀνοίγματα νὰ ἔχουμε!

Φιλονόη

Ἡ φωτογραφία εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν πόλιν μας. Ναί, ὑπάρχουν καὶ τέτοιες εἰκόνες… Μποροῦμε νὰ τὶς ἀναζητήσουμε…