Ὑπάρχει ἕνα παλαιὸ ἀνέκδοτο:
“-Λέγε, μὲ ποίους εἶσαι, μὲ μᾶς ἢ μὲ τοὺς ἄλλους;
-Μὲ σᾶς, μὲ σᾶς.
-Ἔχασες, ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἄλλοι…”
Μπορεῖς νὰ κατηγορήσῃς τὸν Χίτλερ γιὰ πολλά, γιὰ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα ὅμως δὲν μπορεῖς νὰ τὸν κατηγορήσῃς: ὅτι σεβόταν τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία. Σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἀπέβλεπε σὲ μία Εὐρώπη ἐθνικῶν χωρῶν, μὲ σύνορα, ἰδιαίτερες ἐθνότητες, αὐτονομία καὶ ἀνεξαρτησία. Αὐτὸ ποὺ οἱ Ναζὶ ἐπιθυμοῦσαν ἦταν ἡ κατασκευὴ μίας ὑπερεθνικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπου οἱ διάφοροι ἄνθρωποι θὰ ἐνσωματωνόντουσαν βιαίως, εἴτε ὡς “πολίτες” εἴτε ὡς σκλάβοι. Καὶ ἡ νίκη ἐπὶ τοῦ ναζισμοῦ τὸ ’45, ὅπως καὶ ἡ νίκη ἐπὶ τοῦ σοβιετικοῦ κομμουνισμοῦ τὸ ’89, ἦταν ἡ νίκη τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας.
Δὲν ὑπάρχει σήμερα ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι οἱ Ναζὶ ἦταν πρωτίστως σοσιαλιστές. Ὁ Γκαῖμπελς οὐδέποτε ἀμφέβαλλε ὅτι ἦταν σοσιαλιστής. Ἀντιλαμβανόταν τὸν ναζισμὸ ὡς μία πιὸ καλὴ καὶ πιὸ ἐφικτὴ μορφὴ τοῦ σοσιαλισμοῦ ποὺ εὐαγγελιζόταν ὁ Λένιν. Ἀντὶ νὰ ἐξαπλώνεται κατὰ μῆκος τῶν διαφορετικῶν Ἐθνῶν, θὰ μποροῦσε νὰ ἐκπληρωθῇ μὲ τὴν ἔνωση τῶν Λαῶν (ἀπογυμνωμένων ἀπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἐθνότητος, φυσικά). Τὸ “ἑθνικό” γιὰ ἐκεῖνους σήμαινε πανγερμανικό. Τὸ ὅλο ὄνομα τοῦ κόμματός τους ἦταν Ἐθνικὸ Σοσιαλιστικὸ Κόμμα τῶν Γερμανῶν Ἐργατῶν. Καὶ ἐσήμαινε ἀκριβῶς αὐτό.
Ὁ Χίτλερ εἶπε στὸν Χἐρμαν Ράουσνινγκ (Hermann Rauschning, Πρῶσσος ποὺ γιὰ ἕνα σύντομο διάστημα δούλεψε γιὰ τοὺς Ναζὶ πρὶν τοὺς ἀπορρίψει καὶ ἐγκαταλείψει τὴν χώρα) ὅτι πολὺ ἐθαύμαζε τὴν σκέψιν τῶν ἐπαναστατῶν ποὺ εἶχε γνωρίσει ὡς νέος – ἀλλὰ ὅτι κατὰ τὴν γνώμη του ἦταν πιὸ πολὺ ἄνθρωποι τῶν λόγων παρὰ τῶν πράξεων. “Ἐγὼ ἔχω ἀρχίσει νὰ κάνω πράξη ὅλα ὅσα ἐκεῖνοι οἱ γυρολόγοι καὶ γραφιάδες ξεκίνησαν δειλά”, ἐκαυχήθη προσθέτοντας ὅτι “ὅλος ὁ Ἐθνικὸς Σοσιαλισμός” ἦταν “βασισμένος στὸν Μάρξ”.
Τὸ βασικὸ σφᾶλμα τοῦ Μάρξ, πίστευε ὁ Χίτλερ, ἦταν ἡ διεξαγωγὴ ταξικοῦ πολέμου ἀντὶ τῆς πλήρους ἐνότητος – τὸ νὰ βάλῃ τοὺς ἐργάτες κατὰ τῶν βιομηχάνων ἀντὶ νὰ στρατολογήσῃ καὶ τὶς δύο ὁμάδες σὲ μία κορπορατιστικὴ τάξη. Ὁ σκοπός του, εἶπε στὸν οἰκονομικὸ του σύμβουλο Ὄττο Βάγκενερ ἦταν “νὰ προσυλητίσῃ τὸν γερμανικὸ λαό στὸν σοσιαλισμό δίχως ἀπλῶς νὰ σκοτώσῃ τοὺς παλαιοὺς ἀτομικιστές” -χαρακτηρισμὸς ποὺ ἀπέδιδε στοὺς τραπεζίτες καὶ βιομηχάνους, ποὺ μποροῦσαν, πίστευε, νὰ ἐξυπηρετήσουν πιὸ καλὰ τὸν σοσιαλισμὸ παράγοντας ἔσοδα γιὰ τὸ κράτος. “Αὑτὸ ποὺ ὁ Μαρξισμός, ὁ Λενινισμός, καὶ ὁ Σταλινισμὸς ἀπέτυχαν νὰ κατορθώσουν”, εἶπε στὸν Βάγκενερ, “ἐμεῖς θὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὸ ἐπιτύχουμε”.
Ἀπὸ τὴν Νew York Times, 1925: Μία ἀσήμαντη εἴδηση τῆς ἐποχῆς, ποὺ μόλις καὶ μετὰ βίας γεμίζει δύο παραγράφους, γιὰ τὸ ὅτι τὸ ἐθνικοσοσιαλιστικὸ κόμμα ἐπιμένει νὰ πιστεύῃ ὅτι ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Λένιν μποροῦν νὰ συγκριθοῦν, θέση ποὺ προκαλοῦσε ἔντονες διαφωνίες. Ἡ συζήτηση κατέληξε κάπως ἄδοξα ἐκνευρίζοντας τοὺς παρευρισκόμενους μὲ ἀποτέλεσμα ἕναν νεκρό, ἑξήντα τραυματίες καὶ ἀρκετὲς ζημίες σὲ σπασμένα ποτήρια ζύθου, τραπέζια, καρέκλες, παράθυρα καὶ πολυελαίους. Αὐτὰ στὸ Χέμνιτς. Μία ἑβδομάδα ἀργότερα κάποιος ἄγνωστος ὀνόματι δρ. Γκαῖμπελς προσεπάθησε νὰ τὰ ἐπαναλάβῃ στὸ Βερολίνο. Μὲ τὸ ποὺ ξεστόμισε ὅτι ὁ Λένιν ἦταν ὁ σπουδαιότερος ἄντρας καὶ μόλις δεύτερος μετὰ τὸν Χίτλερ καὶ ὅτι ἡ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τῶν ὅσων πιστεύει ὁ Χίτλερ εἶναι πάρα πολὺ μικρή, ξεκίνησαν οἱ ..ἐκτοξεύσεις ποτηριῶν ζύθου, καὶ ὅταν τὰ ἐν λόγῳ πυρομαχικὰ τελείωσαν, ξεκίνησε συμπλοκὴ μὲ γροθιὲς καὶ μαχαίρια. Μόνον ἡ παρουσία τὴς ἀστυνομίας κατόρθωσε νὰ ἀποτρέψῃ τὴν ἐπανάληψη τῶν συμβάντων τοῦ Χέμνιτς. Ἀργότερα μία ὁμάδα ὁρμησε στὰ γραφεῖα τῆς σοσιαλιστικῆς ἐφημερίδος Vorwärts [=ὲμπρός, forward – πρόκειται γιὰ τὸ γνωστότατο καὶ κυριότερο σύνθημα τῶν “προοδευτικῶν” μέχρι σήμερα] καὶ ἔσπασαν τὰ παράθυρα. Ἀκολούθησαν 19 συλλήψεις.
Tag Der Arbeit (ἡμέρα τῆς ἐργατιᾶς), 1934
Tag Der Arbeit (ἡμέρα τῆς ἐργατιᾶς), 1935
Πρωτομαγιά, ἐργατικὴ ἑορτή, 1938
Ἑνα μικρὸ ἀπόσπασμα ταινίας μικροῦ μήκους γιὰ τὶς ἀπαρχὲς τῶν ναζιστῶν, τὴν βάση τοῦ ναζισμοῦ στὸν μαρξισμό/λενινισμό καὶ τὴν ἐκπληκτικὴ ὁμοιότητα τῶν ἀφισῶν τῶν δύο καθεστώτων, ναζιστικοῦ καὶ σοβιετικοῦ.
Ἦταν λοιπὸν ὁ ναζισμὸς ἕνα ἀκόμη κοινωνικὸ πείραμα τῶν “προοδευτικῶν”; Ὅλα τὰ στοιχεῖα συνηγοροῦν πρὸς αὐτὸ τὸ συμπέρασμα. Ἀμφότερα τὰ δύο καθεστῶτα εἶχαν ἐμμονὴ μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ παρελθόντος καὶ τὴν κατασκευὴ ἑνὸς “νέου ἀνθρώπου”. Ἀμφότερα ἐπιθυμοῦσαν τὴν ἐξάλειψη τῆς φυλῆς καὶ τῆς ἐθνότητος, ποὺ ἐκλαμβανόντουσαν ὡς ἐμπόδια γιὰ τὸ ὁλοκληρωτικὸ ὑπερκράτος ποὺ ἀποσκοποῦσαν νὰ φτιάξουν. Ἀμφότερα ἦταν ἐπιστημονικὰ καὶ διατεινόντουσαν ὅτι εἶχαν τὴν ἐπιστήμη μὲ τὸ μέρος τους, ἀποδίδοντας τὴν μέγιστη σημασία σὲ αὐτήν, καὶ ἀμφότερα ἐχθρευόντουσαν κάθε ἔννοια βαθιᾶς καὶ γνησίας θρησκευτικῆς πίστεως ἢ μυστηριακῆς ἐκστάσεως. Ἀμφότερα ἔκαναν χρήση παρόμοιων τεχνικῶν προπαγάνδας καὶ συμβόλων, καὶ ἀμφότερα ἦταν ἐχθρικὰ γιὰ τὸν ἐλευθερόφρονα πολίτη, αὐτόνομο καὶ κύριο τῆς γῆς του, τῆς ζωῆς του, τῆς συνειδήσεως καὶ περιουσίας του. Ἂς δοῦμε ἀναλυτικὰ τὴν τοποθέτηση ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους τοῦ 20ου αἰῶνος, τοῦ Ἰουλίου Ἔβολα.
Ὁ Ἰούλιος Ἔβολα ἐνάντια στὸν μηδενισμό. Ἡ Παραδοσιακὴ του κριτικὴ κατὰ τῆς Νεωτερικότητος.
Ὁ Ἔβολα ἀντιλαμβανόταν τὸ ἔθνος ἀναπόσπαστο ἀπὸ τὴν ψυχικὴ του τάξη. Ἔχοντας τὴν δικὴ του περὶ φυλῆς θεώρηση, ἐξέφρασε ἰδιαίτερη ἀποστροφὴ γιὰ τὴν ναζιστικὴ βιολογικὴ πολιτικὴ καθῶς καὶ τὸν μιμητισμὸ της ἀπὸ τὸν Μουσσολίνι στὴν Ἰταλία, μετὰ τὸ 1938. Ἀπέρριπτε τὸν χριστιανισμὸ στὴν μοντέρνα του ἐκδοχή, ὡς κοινωνικὴ θρησκεία. Ἀκόμη περισσότερο ἀπέρριπτε τὸν ἀστὸ καὶ τὶς ἀξίες του (bourgeoisie) μὲ ἰδιαίτερο μένος. Ἔτσι σὲ ἕνα ἄρθρο του τὸ 1929 μὲ τίτλο “Bolchevismo ed Americanismo,” ὁ Ἔβολα καταδικάζει μὲ τὴν ἴδια ζέση τὸν Μοσχοβιτικὸ κομμουνισμό καὶ τὴν Ἀμερικανικὴ χρηματο-δημοκρατία, ὡς ἀντιπροσωπευτικὰ τῆς μηχανοποιήσεως καὶ ἀπανθρωποποιήσεως τῆς ζωῆς.
Ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς Μαρξιστές – καὶ ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς Φασίστες καὶ Ἐθνικοσοσιαλιστές – ὁ Ἔβολα ἔβλεπε τὴν μόνη ἐλπίδα γιὰ τὸν Δυτικὸ Πολιτισμὸ νὰ βρίσκεται στὴν ἀναβίωση αὐτοῦ ποὺ ἔγραφε μὲ κεφαλαία γράμματα, ἀφ’ ἑνὸς ὡς Παράδοση καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὡς Ὑπέρβαση. Κατὰ συνέπεια ἀπέρριπτε τὸν ὑλισμὸ καὶ τὴν ἐργαλειοκρατία ὡς χονδροειδεῖς μειώσεις τῆς πραγματικότητος κατάλληλες γιὰ ἀκατέργαστα μυαλά, ἄρα καὶ ὡς συμπτώματα μίας ἐπικρατούσας καὶ ἐντελῶς ἀποκρουστικῆς παρακμῆς.
Ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς ἰδεολόγους, ποὺ κριτικάρει, καὶ ποὺ θέτουν τὴν Κοινωνικὴ Δικαιοσύνη ἢ τὴν Ἀνώτερη Φυλὴ τους στὸ ἀόριστο μέλλον, ὁ Ἔβολα, πιστὸς στὶς πλατωνικὲς διδασκαλίες, τοποθετεῖ τὴν μή-παράξιμη ἰδανικὴ πολιτεία σὲ ἕνα παρελθὸν ποὺ δὲν γίνεται νὰ ἀνακτηθῇ, σὲ ἕνα locus ὅπου δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογήσῃ κάποια ἀτζέντα ἀλλαγῆς πραγματικότητος. Μπορεῖ μόνον νὰ χρησιμεύσῃ ὡς μέτρο γιὰ συνειδητοποιημένα πρόσωπα, ποὺ ἀναζητοῦν ἄλλα πρότυπα, διάφορα τῶν συγχρόνων. Ὁ Ἔβολα σκέπτεται μὲ ὅρους μυθοποιΐας, ὅπως ὁ Πλάτων καὶ ὁ Giambattista Vico καὶ εἶναι μέσα ἀπὸ σύμβολα καὶ μεταφορὲς ποὺ νικάει τὴν μηχανιστική-λιτεραλιστική ψευδο-νόηση ποὺ ἀποδοκιμάζει.
Ὅπως ὁ Πλάτων καὶ ὁ Vico, ὁ Ἔβολα συμβουλεύει τοὺς φιλαλήθεις ἀνθρώπους νὰ ἀρχίσουν τὴν περισυλλογὴ τους πάνω στὰ ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα ἀπὸ θέση ταπεινότητος καὶ ὄχι ἀλαζονείας.
Σήμερα, εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρο ἀπὸ ποτὲ νὰ κατανοήσουμε τὴν πραγματικὴ διάσταση τοῦ ναζισμοῦ ὥστε νὰ ἐντοπίσουμε τὴν ἀναβίωσή του στὸ παγκοσμιοποιητικὸ μοντέλο καὶ τὴν “προοδευτική” ἰδεολογία του. Νὰ δοῦμε τὸν ὁλοκληρωτισμὸ ποὺ ὀδηγεῖ, τὰ τεράστια κεντρικὰ σχήματα μὲ καταστροφὴ ἐθνοτήτων καὶ τὴν κατασκευὴ “νέων ἀνθρώπων” μὲ νέες ταυτότητες, συνήθειες ἢ ἀπόψεις: ἐδῶ ἐντάσσεται ἡ ἀναβίωση τῆς ναζιστικῆς καπνοαπαγορεύσεως, ὡς ἐπίσημη πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ καὶ ΕΕ, καθὼς καὶ ἡ κλιματικὴ ἀτζέντα – ἀμφότερα προγράμματα δυσγενετικῆς, κοινωνικῆς μηχανικῆς/προγραμματισμοῦ καὶ ἀποπληθυσμοῦ μὲ ταυτόχρονη ἐξόντωση τῶν ἀντιφρονούντων καὶ τῶν δομῶν τους, κυρίως τῶν παραδοσιακῶν. Νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ ναζισμὸς δὲν νικήθη έντελῶς ἀλλὰ σταδιακὰ κέρδισε καὶ πάλι ὁπαδοὺς ὅπου ἀπὸ τὸ ’70 καὶ μετὰ ἄρχισαν σιγὰ σιγὰ νὰ ἰσχυροποιοῦνται καὶ νὰ παρεισφρύουν ἀθορύβως στὶς διοικητικὲς δομές ἐκμεταλλευόμενοι τὶς πιὸ ἐλεύθερες συνθῆκες ἐμπορίου γιὰ νὰ συσσωρεύσουν μεγάλα χρηματικὰ ποσά καὶ νὰ ἀγοράσουν μεγαλύτερα μερίδια πολιτικῆς ἐξουσίας.
Ὅλα τὰ σημεῖα ποὺ βλέπουμε σήμερα, φερ’ εἰπεῖν στὴν ΕΕ, εἶναι ἀκριβὴς ἀναβίωση τοῦ ναζισμοῦ. Ὁ ὁλοκληρωτισμὸς μὲ τὸ πρόσχημα τῆς δημοσίου ὑγείας, ἡ παρακολούθηση καὶ φακέλωμα τῶν πολιτῶν, ἡ ἐπιμονὴ ἐπιβολῆς συγκεκριμένων “λάιφστάιλ”, ἡ προπαγάνδα τῶν ἐπισήμων ΜΜΕ καὶ μεγάλων διαφημιστικῶν καρτέλ, οἱ ἀμέτρητοι κανονισμοὶ καὶ φοροαφαίμαξη ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται τὸ ἀδύνατον τῆς ἀνόδου οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικὰ κάθε ἀνθρώπου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐναντιωθῇ στὴν προοδευτικὴ λαίλαπα, ἡ μεγάλη φτωχοποίηση καὶ περιέργως παρατεινόμενες κρίσεις (μὲ παράξενες συνταγὲς ποὺ τὶς ἐπιδεινώνουν…) καὶ ἡ νομοθεσία ποὺ ἀποκλειστικῶς εὐνοεῖ τὸν κορπορατισμὸ καὶ τὶς τεραστίου μεγέθους πολυεθνικὲς πρὸς ἐξόντωση τῶν ἐθνικῶν ἐγχωρίων οἰκονομιῶν.
Καὶ καθὼς ἡ λαΐκὴ δυσαρέσκεια αὐξάνει, ἡ προοδευτικὴ λαίλαπα ἀποζητεῖ πολέμους γιὰ νὰ στρέφῃ τὴν προσοχὴ μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀποτυχημένες ἐγχώριες πολιτικές ποὺ ἐπιβάλλονται ἀπὸ ὑπερεθνικὰ κέντρα. Καὶ οἱ ἐγχώριες πολιτικὲς ἀποτυγχάνουν παντοῦ στὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Φυσικὰ τώρα ἡ ΕΕ ἴσως νὰ χρειασθῇ κάποιον χαρισματικὸ “ἠγέτη” νὰ ἐμφανισθῇ γιὰ νὰ διευκολύνῃ τὶς διαδικασίες τῆς κινητοποιήσεως καὶ τοῦ εὐρωστρατοῦ. Κάποιον μὲ ἔντονες ρητορικὲς ἰκανότητες, ἀπόλυτη βεβαιότητα – καὶ ἴσως κι ἕνα μικρὸ μουστάκι. Τὰ πάντα εἶναι ἔτοιμα γιὰ ἕναν τέτοιον “ἠγέτη” νὰ ἀναλάβῃ νὰ πληρώσῃ τὴν κενὴ θέση.
Καὶ σὲ τότε ἡ μεταμόρφωση τῆς εἰρηνικῆς κάποτε Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητος, σὲ ἕνα ναζιστικὸ κορπορατικὸ ὑπερκράτος θὰ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ.
Φρούριον
καὶ Φρούριον
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.