Ἐπί τέλους, βρήκαμε διέξοδο στό πολιτικό μας ἀδιέξοδο.

Τήν ὥρα πού τα πολιτικά κόμματα εἶχαν χρεωκοπήσει καί ὅλοι λέγαμε Καβαφικά, «καί τώρα τί θά γίνουμε χωρίς βαρβάρους;», ἰδού οἱ βάρβαροι (ὄχι μέ τήν βαρβαρική ἀλλά μέ τήν ἀρχαιοελληνική σημασία) ἔφθασαν.

Ἀντί γιά τους καθιερωμένους κομματικούς σχηματισμούς πού νέμονταν παλαιόθεν τήν έξουσία, θά ἔχουμε ἀθλητικούς.
Τήν ἐξουσία θά διεκδικοῦν οἱ «Πράσινοι», οἱ «Βένετοι» (=Γαλάζιοι), οἱ «Ρούσσιοι», ὅπως γινόταν στήν Αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σήμερα μποροῦμε νά ἔχουμε πολυχρωμία: νά προστεθοῦν καί Μαῦροι (μήπως ὅλες οἱ ὁμάδες δέν ἔχουν μαυρίσει;), Ἄσπροι, Κίτρινοι, Γκρίζοι (ὅπως οἱ «Γκρίζοι Λύκοι» τῆς Τουρκίας), ἀκόμη καί Σωμόν, δηλαδή ἀνοικτό πορτοκαλί στό χρῶμα τοῦ σολομοῦ, ἀπ’ ὅπου τ’ ὄνομα ἐκ τοῦ γαλλικοῦ saumon.

Καί χάρη στήν ἐπιτήδεια χρήση τῶν χρωμάτων θά ἔχουμε ἕναν πολιτικό σουρεαλιστικό πίνακα κατά τόν τρόπο τοῦ Νταλί ἤ τῶν Ντανταϊστῶν.

Σαράντος Καργάκος