ΣΤΟ «ΙΔΑΝΙΚΟ» ΚΑΙ «ΑΡΙΣΤΟ» ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ, ποὺ ζοῦμε, τὰ μὴ οὐσιαστικὰ καὶ τὰ μὴ κρίσιμα καθορίζουν τὶς γενικότερες κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς ἐξελίξεις. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ὁλόκληρες κυβερνήσεις δὲν κρίνονται στὰ καίρια καὶ σημαντικὰ μ’ ἀποτέλεσμα νάχῃ ἐπικρατήσει μὲ τὸν καιρὸ ἐδῶ στὸν τόπο μας μιὰ κριτικὴ μὴ ἐποικοδομητική, ἀνούσια καὶ ἄρα ἀνώφελη.

Δεῖτε τὶς συζητήσεις ποὺ γίνονται στὶς τηλεοράσεις καὶ στὰραδιόφωνα: μὲ πόσο περίτεχνο τρόπο ἀποφεύγουν ὅλοι νὰ ποῦν τὰ πράγματα ὡς εἶναι, πόσο μεθοδικὰ ἀναλώνονται στὴν κενοσπουδία καὶ στὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀλήθειας, πόσο πονηρὰ ξεφεύγουν ἀπὸ «δύσκολες» ἐρωτήσεις (ὅποτε τοὺς γίνονται κι αὐτές) καὶ πᾶνε τὴ συζήτηση σὲ παρεμφερῆ ἀλλὰ μὴ οὐσιαστικὰ θέματα καὶ τέλος πόσο ἱκανοὶ εἶναι νὰ προκαλοῦν φασαρία ὅπου ὅλες οἱ φωνὲς καλύπτονται καὶ τίποτα δὲν ἀκούγεται στὸ τέλος.

Δεῖτε ἐπίσης ποιά γαργαλιστικὰ θέματα ἀναδεικνύονται τακτικὰ ἀπ’ τὸν ἠλεκτρονικὸ ἢ ἔντυπο τύπο: πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰχρόνια εἴχαμε τὶς γυμνὲς φωτογραφίες τῆς Μιμῆς, πρὶν κάνα χρόνο τὴν προεκλογικὴ καρπαζιὰ τοῦ Κασιδιάρη καὶ σχετικὰ προσφάτως τὸ κοντομάνικο μπλουζάκι τῆς Ραχῆλ (τὰ παραδείγματα θὰ μποροῦσαν νάναι περσότερα ἀλλὰ ἀηδιάζω καὶ νὰ τ’ ἀναφέρω κἄν).

Τὰ κρίσιμα καὶ τὰ οὐσιαστικὰ θὰ τὰ κρίνῃ ποτὲ κανένας ἐπιτέλους; Τὴ δειλία νὰ δηλώσουν αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ σκέφτονται οἱ βουλευτὲς κι ὄχι αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐπιτάσσει ὁ ἀρχηγὸς προκειμένου νὰ μὴν διαγραφοῦν ἢ νὰ μὴν μποῦν στὴ«λίστα» θὰ τὴν ἐπικρίνῃ κάποιος; Τὴ μασκαροσύνη καὶ τὸν φαρισαϊσμὸ τῶν κομμάτων; Τὴν ἀδυναμία τοῦ καθενὸς νάχῃ δική του γνώμη κι ἀποψη; Τὴν ἔλλειψη σοβαρότητας ποὺ ψηλαφίζεται τόσο στὶς δηλώσεις ὅσο καὶ στὴ δημόσια παρουσία τῶν πολιτικῶν; Μᾶς ἐνοχλοῦν μόνο οἱ σεξουαλικὲς ἢ οἱ ἐνδυματολογικές προτιμήσεις τους κι αὐτὲς ψάχνουμε μετὰ ἐμμονῆς ν’ ἀναδείξουμε κάθε φορά.

Προσωπικά, τίποτα ἐλπιδοφόρο δὲν βλέπω ἀπ’ ὅλους αὐτοὺς ἀπ’ ὅποια μεριὰ κι ἂν προέρχονται. «Μὰ δὲν ὑπάρχουν καὶ κάποιοι τίμιοι, ἱκανοὶ καὶ «καθαροί» ἀνάμεσα σ’ ὅλους αὐτούς;», ἀναρωτιοῦνται μὲ δῆθεν ἀφέλεια ὁρισμένοι.Ὑπάρχουν, ἀλλὰ τὸ νάσαι τίμιος, «καθαρός» καὶ ἱκανὸς δὲν ἀποτελεῖ πολιτικὸ προσὸν καὶ επομένως αυτοὶ δεν μπορούν παίξουν καὶ κανέναν οὐσιαστικό ῥόλο.

Μπορεῖ νὰ παίξῃ ὅμως οὐσιαστικὸ ῥόλο ὁ καθένας ἀπὸ ’μᾶς ἂν ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κομματικὲς ἀγκυλώσεις ἀλλάξῃ πρώτα τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἀμορφωσιά του, θεραπεύσῃ πρώτα τὰ δικά του δεινά, κάνῃ παστρικὰ τὴ δουλειά του καὶ σωστότερες τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους καὶ τέλος γίνῃ δραστικότερος (ὄχι ὅμως στὰ λόγια, ὄχι ν’ ἀπαλλάσσῃ τὸν ἑαυτό του ἀπ’ τὶς εὐθύνες καὶ νὰ τὰ ῥίχνῃ ὅλο στοὺς ἄλλους).

Ἴσως τότε πάψει ν’ ἀνακηρύσσῃ σὲ νόμιμη κατάσταση τὴ νόσο και τὴν κακομοιριὰ ποὺ μᾶς παραδέρνει. Τὸ θεωρεῖτε οὐτοπικὸ αὐτό; Τότε λυπάμαι, ἀλλὰ μὴν περιμένετε ν’ ἀλλάξῃ κάτι.

Ἐρινύες Τίσις

φωτογραφία