Τὸ ἔντυσες σὰν βατραχάκι, σὰν φραουλίτσα, σὰν λαγουδάκι, σὰν μπανανούλα, σκυλάκι, γατάκι, κοττούλα, γουρουνάκι,….

μὲ πασουμάκια σὰν ἀρκουδάκια, σᾶς κουνελάκια, σὰν σκιουράκια,…

 

καὶ φορμοῦλες σὰν σαλιγκαράκια, πουλάκια, ἀλογάκια,…

 

Ἀφοῦ γέμισες τὸ δωμάτιό του μὲ τὸν Μίκυ, τὸν Ντόναλντ, τὸν Σκροῦτζ, τὴν Ντέπυ, τὴν Μώλυ, τὴν Ντέζυ, τὴν Σίντυ, …

Τοῦ γέμισες τὰ μάτια μὲ πάσης φύσεως κινούμενα σχέδια, ἐνῶ τοῦ στέρησες τὰ αὐτιὰ ἀπὸ τὰ παραμύθια τοῦ μπαμπᾶ, τῆς μαμᾶς, τῆς γιαγιᾶς, τοῦ παπποῦ…

Ἀφοῦ τοῦ γέμισες τὰ ὄνειρα μὲ βίντεο, καρτούν, γιατί βαριέσαι ἢ δὲν ξέρεις (τὸ πιθανότερον) κάποιο νανούρισμα μὲ παραδοσιακὴ ἑλληνικὴ μουσικὴ (διότι ντρέπεσαι γιὰ τὴν καταγωγή σου καὶ τὴν μουσική σου παράδοσι, ἐὰν ἐπέτρεψες ποτὲ στὸν ἑαυτὸ του νὰ τὴν γνωρίσῃς)…

Ἀφοῦ τὸ πῆγες σὲ κομμωτήριο γιὰ παιδιά, νὰ μὴ τρομάξῃ τὸ «παιδὶ» ἀπὸ τὴν θέα τῶν ἀνθρώπων, πρέπει νὰ βλέπῃ τὸν Μίκυ καὶ στὸ κομμωτήριο, τὸ κουρεῖον τοῦ πατρὸς μᾶς χαλᾶ τὸ ἴματζ.
Ὄχι, τὸ παιδὶ δὲν πρέπει νὰ ἀποκτήσῃ πρότυπα, δὲν θὰ πρέπῃ νὰ θέλῃ νὰ γίνῃ ἄνδρας/γυναῖκα ὅταν θὰ μεγαλώσῃ, πρέπει νὰ νομίζῃὅτι εἶναι κάποιος καρτουνο-χαρακτῆρ.

Ἀφοῦ τοῦ ἀγόρασες ὅ,τι κινέζικο παιχνίδι κυκλοφορεῖ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μὲ τὸ πάτημα ἑνὸς κουμπιοῦ ἀκούγονται διάφοροι παράξενοι ἦχοι, τοὺς ὁποίους θὰ μάθῃ νὰ ἀποκαλῃ «μουσική».

Ἀγόρασε στὸ κατοικίδιό σου καὶ μία λαμπάδα μὲ περισσότερο βάρος σὲ στολίδια παρὰ σὲ κερί, ἐὰν βεβαίως βαπτίσουμε «κερὶ» αὐτὸ τὸ πετρελαιῶδες ὑλικὸ μὲ τὸ ὁποῖο εἶναι φτιαγμένες οἱ περισσότερες (ἐπικίνδυνες) λαμπάδες.

Διότι ἐὰν δὲν τὸ ἔχῃς καταλάβει, τὸ παιδί σου δὲν εἶναι πλέον ἄνθρωπος ἀλλὰ κατοικίδιο, ἀφοῦ ἐσὺ ἐφρόντισες γιὰ αὐτὴν τὴν μετατροπὴ-ἐκφυλισμό, τὴν ὁποία βεβαίως εἶσαι ἀνίκανος/νὴ νὰ καταλάβῃς, διότι ἐὰν τὴν καταλάβαινες δὲν θὰ ἔφθανες στὰ 25, τὰ 30, τὰ 50 γιὰ νὰ ντύνεσαι καὶ ἐσὺ σὰν καρτουνάνθρωπος.

Διότι καὶ ἐσύ, μὲ τὰ πράσινα παπούτσια, τὸ κίτρινο παντελόνι, τὴν ῥὸζ ζώνη, τὸ πιτσιλωτὸ (πουὰ) κόκκινο σακάκι, τὸ γαλάζιο ῥιγὲ ὑποκάμισο καὶ τὴν μουσταρδὶ γραβάτα,… μὴ νομίζῃς ὅτι ντύνεσαι σὰν ἄνθρωπος. Τὴν εἰκόνα τῶν καρτοὺν ἀναπαράγεις διότι καὶ ἐσὺ ἐὰν εἶσαι μέχρι 35 μὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα μεγάλωσες, ἄρα καὶ ἐσὺ καρτουνάνθρωπος εἶσαι γιὰ αὐτὸ καὶ ἀναπαράγεις τὸ γένος σου.

Γιὰ αὐτὸ πλέον, τὰ τελευταῖα χρόνια δὲν κυκλοφοροῦν Ἀναστάσιμες λαμπάδες παιδικὲς μόνον γιὰ παιδιὰ ἀλλὰ καὶ γιὰ «μεγάλους», ἔτσι ὥστε νὰ μετατραπῇ ὁ προαύλιος χῶρος ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τῆς ἐνορίας σου σὲ πασαρέλα της Ντίσνεϊλαντ.

Καὶ τὸ κυριότερον,
μὴ παραπονεθεῖς ὅταν θὰ δῇς τὸν «γιόκα» σου νὰ γίνεται μεσημεριανὴ τηλε-κουτσομπόλα,
ἢ τὸν ἰδῇς «νὰ παρελαύνῃ μὲ ὑπερηφάνεια».

Γιὰ αὐτὸ καὶ σοῦ τὰ λέω ἔτσι, χύμα καὶ τσουβαλάτα ὅπως μὲ ἔρχονται, διότι διαφορετικὰ μᾶλλον δὲν θὰ καταλάβῃς.

Στράβων Ἀμασεύς