Πολλὲς φορὲς γινόμαστε ἔξαλλοι μὲ καταστάσεις ποὺ θὰ ἔπρεπε, κατὰ τὰ δικά μας κριτήρια, ὁ ἄλλος νὰ προλάβῃ… Νὰ σκεφθῇ, νὰ προβλέψῃ…
Οἱ ἀντιδράσεις μας ποικίλουν, ἀναλόγως τῆς σχέσεως…
Μπορεῖ νὰ φωνάξουμε ἁπλῶς ἤ νὰ σηκωθοῦμε νὰ φύγουμε μουτρωμένοι…
Κι ἐδῶ εἶναι ἡ παγίδα μας…

Τὸ στόμα τὸ ἔχουμε γιὰ νὰ μιλᾶμε.
Γιὰ νὰ καταθέτουμε τὶς σκέψεις μας καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦμε.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι στὴν ζωή μας, ἡ οἰκογένειά μας, οἱ φίλοι μας, οἱ συνεργάτες μας εἶναι συνήθως πρόσωπα μὲ τὰ ὁποῖα διατηροῦμε κάποιον βαθμὸ ἐπικοινωνίας καὶ ἀλληλο-σεβασμοῦ. Σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων ὅμως δὲν εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ …διαβάζουν τὶς σκέψεις μας!!!
Αὐτὲς ΜΟΝΟΝ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ τὶς καταθέσουμε καὶ νὰ τὶς ἀναλύσουμε.

Τὸ στόμα τὸ ἔχουμε γιὰ νὰ μιλᾶμε. Γιὰ νὰ ἐκφραζόμεθα. Γιὰ νὰ ἀναλύουμε αὐτὰ ποὺ σκεπτόμεθα στοὺς γύρω μας…
Ὅταν δὲν τὸ κάνουμε ἐμεῖς χάνουμε… Ὄχι οἱ ἄλλοι.
Δὲν εἶναι ποὺ δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἄλλοι…
Εἶναι ποὺ ἐμεῖς δὲν τοὺς ἐξηγήσαμε….

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἀλλὰ καὶ νὰ ἀκοῦμε… Ἐξ ἴσου ἀναγκαῖον καὶ σημαντικό…!!!

φωτογραφία