Ἄν καὶ καθημερινῶς πασκίζω νὰ εὕρω τρόπους, δρόμους, ὀπτικὲς πρὸ κειμένου νὰ ἀποδείξω πρῶτα στὸν ἑαυτόν μου καὶ μετὰ στοὺς ἄλλους, πὼς ἀνάγκη μας πλέον, ὡς Ἄνθρωποι κι ὡς κοινωνίες, εἶναι νὰ ἀναζητοῦμε, νὰ ἐντοπίζουμε, νὰ συναναστρεφόμεθα μὲ «φωτεινοὺς ἀνθρώπους», πρὸ κειμένου κι ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας νὰ «ἀνεβαίνουμε» ψυχολογικὰ ἀλλὰ καὶ ἠθικά, τὴν ἐπάτησα!!!
Καὶ τὴν πάτησα ΠΟΛΥ ΑΣΚΗΜΑ!!!
Κι ὄχι μόνον τὴν ἐπάτησα, ἀλλὰ δυστυχῶς, ἄν καὶ ἐγνώριζα κάποια πράγματα, ἐπέλεγα νὰ δίδῳ παρατάσεις καὶ πιστώσεις χρόνου στὶς ἀποφάσεις ποὺ ὄφειλα νὰ λάβω.
Τὸ γιατὶ εἶναι εὔκολο νὰ ἀπαντηθῇ κι ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὶς δικές μου καταβολές, ποὺ μοῦ ὑπαγορεύουν πὼς τὶς σχέσεις μας τὶς προστατεύουμε, μὲ κάθε κόστος καὶ τίμημα…
Ψευδές… Ψευδὲς ἐὰν αὐτὲς οἱ σχέσεις μᾶς κάνουν κακό.

Μία οἰκογενειακὴ συναναστροφή, ποὺ ἐξακολουθοῦσε γιὰ χρόνια, ἀλλὰ ποὺ ἐμπεριεῖχε ΜΟΝΟΝ πολὺ σκοτάδι, ἄρνησιν, κακία, φθόνο, ἀνασφάλεια, κουτσομπολιὸ καὶ πολὺ …παρασκήνον, προσφάτως ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ξανὰ πιάσῳ κάποια κομμάτια τῆς ζωῆς μου καὶ νὰ τὰ ἐπανεξετάσῳ.
Τὰ ἔπιασα ἕνα ἕνα, τὰ ἐρεύνησα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ τὰ ἐτοποθέτησα ἀκριβῶς ἐκεῖ ποὺ τοὺς ἀξίζουν: Στὴν θέσιν τους.
Τὰ πρόσωπα δὲ ποὺ σχετίζοντο μὲ αὐτὲς τὶς καταστάσεις ἁπλῶς τοὺς ἄνοιξα τὴν πόρτα καὶ τὰ …ἐπέταξα ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μου!!!
Ναί, ξέρω…
Αὐτὲς οἱ ἀποφάσεις εἶναι δύσκολες, ἰδίως ἐὰν σὲ δένουν ἐτῶν συναναστροφῆς.
Ὅμως κυρίως σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὀφείλουμε στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στοὺς δικούς μας ἀνθρώπους νὰ ἀποδείξουμε πὼς μποροῦμε νὰ ἐπιλέγουμε ἐμεῖς κι ὄχι νὰ ὑπομένουμε μία ὁποιανδήποτε λάθος ἐπιλογὴ τοῦ παρελθόντος.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἶναι ἀναγκαῖον πλέον τὸ νὰ ἀποφασίσουμε τὸ ἐὰν θὰ παραμένουμε δέσμιοι τοῦ παρελθόντος ἤ θὰ ἀνοίξουμε τὰ φτερά μας γιὰ νὰ πετάξουμε στὸ αὔριο.

Κι ὤ τοῦ θαύματος…
Μὲ τὸ ποὺ ἀπεφάσισα νὰ ἀποκοπῷ ἀπὸ αὐτὴν τὴν σκοτεινιά, τὴν καταχνιὰ καὶ τὴν μιζέρια, ἄν καὶ βαθύτατα κουρασμένη, στὰ ὅρια τῆς ἐξαντλήσεως, λόγῳ τῶν πολλαπλῶν ὀπτικῶν ποὺ προσεπάθησα νὰ «φορέσῳ» στὸ βλέμμα μου, γιὰ νὰ παραμείνῳ ἀμερόληπτος παρατηρητής, τελικῶς ΑΠΗΛΕΥΘΕΡΩΘΗΝ!!!
Μοῦ ἔφυγε ἕνα βάρος ἀσήκωτο καὶ ἀνάσανα βαθειά!!! Ἀνάσανα ΕΛΕΥΘΕΡΑ!!!

Ποιός; Ποῦ; Πῶς; Γιατί;
Δὲν ἔχουν σημασία οὔτε τὰ ὀνόματα οὔτε οἱ πράξεις οὔτε τὰ λόγια…
Σημασία ἔχουν μόνον, σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσιν, τὰ συναισθήματα ποὺ ἄρχισαν ἐπὶ τέλους νὰ ῥέουν…
Μὲ τὸ ποὺ ἀπεκόπην ἀπὸ αὐτὲς τὶς συναναστροφὲς ἐξ αἴφνης, δίχως νὰ τὸ συνειδητοποιήσῳ ἀμέσως, ἄν καὶ ἡ συννεφιά, μαζὺ μὲ τὴν βροχὴ καὶ τὶς ἀστραπὲς ἐσκίαζαν τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου, ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρό μου, χαιρόμουν…
Χαιρόμουν πολύ… Ἤμουν εὐτυχισμένη… Πολὺ εὐτυχισμένη… Ἀνεξήγητα ἴσως, ἀλλὰ πολὺ εὐτυχισμένη…
Ἔνοιωσα σὰν νὰ ἤμουν ἐγὼ ἡ πηγὴ τοῦ Φωτός, ἀπὸ τὸν Ἥλιο ποὺ ἐκρύβετο.
Σὰν νὰ ἀπεφάσισε ἡ Ἥλιος νὰ λάμψῃ διὰ τῆς πλαγίας ὁδοῦ… Διὰ τοῦ …καθρεπτίσματος μέσα ἀπὸ ἐμέναν.

Δὲν ἦταν λοιπὸν μόνο ἡ αἴσθησις τῆς Ἐλευθερίας ποὺ ἠσθάνθην ἀλλὰ καὶ ἡ συνειδητοποίησις τοῦ πόσο πίσω, κάτω, χαμηλὰ μὲ ἐτραβοῦσαν αὐτὲς οἱ συναναστροφές…
Εἰλικρινῶς… Σᾶς δίδω τὸν λόγο μου…
Ἡ χαρά μου τώρα πιὰ δὲν περιγράφεται…
Τόση ἀγάπη γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὴν Ἐλευθερία εἶχα χρόνια νὰ βιώσω… Διαφορετικὰ εἶναι νὰ αἰσθάνεσαι τμῆμα αὐτῶν τῶν ὅσων σὲ ἐκφράζουν, νὰ σὲ διαποτίζουν, καὶ διαφορετικὰ νὰ αἰσθάνεσαι τὴν Ὁλότητα αὐτῶν τῶν πεποιθήσεων νὰ σὲ διαπερνοῦν καὶ νὰ σὲ γεμίζουν!!!
Διαφορετικὰ εἶναι νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ παραμείνῃς προσηλωμένος στὸν σκοπό σου καὶ διαφορετικὰ νὰ ξέρῃς πὼς εἶσαι ὁ σκοπός σου.
Διαφορετικὰ εἶναι νὰ «σπρώχνῃς» τὰ γεγονότα γιὰ νὰ συμβοῦν καὶ διαφορετικὰ νὰ ἀφήνεσαι στὴν ῥοή, γνωρίζοντας πὼς τὰ γεγονότα θὰ συμβοῦν ὅπως τοὺς πρέπει… Στὰ πάντα…

Σὰν νὰ ἔμπαινε τόσον καιρὸ μία φραγὴ ἀνάμεσα σὲ ἐμέναν καὶ τὰ ὄνειρά μου, τὰ πιστεύω μου, τὰ θέλω μου, πρὸ κειμένου νὰ μὲ ἐμποδίσῃ κάτι ἀπὸ τὸ νὰ δῶ τὸ ΟΛΟΝ καὶ τὴν λάμψιν τους…
Ὅμως ἡ ἀποκοπή μου ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς …μαυρίλας μὲ ἀπηλευθέρωσαν καὶ μοῦ ἀπέδειξαν, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς Ἐμεῖς καὶ ΜΟΝΟΝ Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ζήσουμε λαμπερά, θὰ ἐπιλέγουμε τὴν ἐνεργοποίησιν, θὰ γίνουμε παραδείγματα Φωτεινὰ ἤ θὰ ἐπιτρέψουμε στοὺς ἄλλους νὰ μᾶς παρασύρουν στὴν αὐτοκαταστροφή τους!!!
Κάποιο, μεγάλο, πολὺ μεγάλο βάρος ἔφυγε. Κι ὅλα ἐξεκίνησαν νὰ λειτουργοῦν ἀλλοιῶς…

Σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ δοκιμάσετε…
Εἶναι Ἀνάγκη νὰ διαχωρίσουμε τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸν φόβο.
Εἶναι Ἀνάγκη νὰ ἐπιλέξουμε τὴν δράσιν ἀπὸ τὴν κλάψα…
Εἶναι Ἀνάγκη νὰ γίνουμε πρῶτα ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι…
Εἶναι Ἀνάγκη νὰ πετάξουμε μὲ τὶς ΚΛΩΤΣΙΕΣ ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μας τὰ σκοτεινὰ καὶ μίζερα ἀνθρωπάρια, ποὺ ἀσκοῦν στοὺς γύρω τους βία, διὰ τῆς ἀρνήσεως.  Εἶναι Ἀνάγκη νὰ πετάξουμε ἀπὸ μέσα μας κάθε τὶ ποὺ τοὺς κρατᾶ ἐν δυνάμει δυνάστες μας.
Μὰ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα εἶναι ἀνάγκη νὰ πετάξουμε ἀπὸ μέσα μας τὸν φόβο* ποὺ γίνεται μοχλὸς γιὰ νὰ εὑρίσκουν τόπο νὰ πατοῦν αὐτὰ τὰ ἀνθρωπάρια.

Φιλονόη

Υ.Γ. Σύμπτωσις; Δὲν ξέρω… Πάντως ὅταν ἐτελείωσα τὸ σημείωμα βγῆκα ἀπὸ τὸ σπίτι μου. Ἔβρεχε. Καταιγίδα… Ἐκεῖ ὅμως ποὺ στεκόμουν ἐγὼ ὄχι μόνον δὲν ἔβρεχε ἀλλὰ ὁ Ἥλιος μὲ ἐφώτιζε. Αὐτὴν τὴν ζωὴ θέλω…

* Ὅπου φόβος, σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσιν, εἶναι ἡ εὐγένεια, ὁ καθωσπρεπισμὸς καὶ ὁ σεβασμὸς γενικότερα. Σεβόμεθα καὶ παραμένουμε εὐγενικοὶ καὶ καθῶς πρέπει μόνον ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἀξίζουν. Σὲ ὅσους δὲν τὸ ἀξίζουν πετᾶμε μερικὰ μπινελίκια, μερικὰ γ@μοσταυρίδι@ καὶ αὐτοὺς ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ζωῆς μας. Μεγάλη ἀνακούφισις!!! Σᾶς τὸ συνιστῶ!!!

Γιὰ ὅσους δὲν κατάλαβαν, μποροῦν νὰ διαβάσουν κι αὐτό:

Τοξικοὶ ἄνθρωποι…

φωτογραφία