Ἀκούγεται κάπως …ὁμοιοπαθητικὸ αὐτό…
Καὶ εἶναι, κατὰ μίαν ὁπτική…
Ὅμως δὲν εἶναι τόσο ἁπλό…
Δὲν γίνεται, γιὰ παράδειγμα, νὰ φοβᾶμαι τὶς συναναστροφὲς καὶ νὰ ὁρμήξῳ ἀπὸ αὔριο τὸ πρωΐ νὰ δημιουργῶ φιλίες μὲ ὅσους συναντῶ…
Αὐτὰ τὰ ζητήματα θέλουν μέτρο… Θέλουν χαλινάρι…
Κάνω αὐτὸ ποὺ φοβᾶμαι ἀλλὰ τὸ κάνω μὲ …τρόπο!!!
Ἐὰν ὁρμήξω στὸ νὰ καταπιασθῶ μὲ αὐτὰ ὅλα ποὺ μὲ φοβίζουν, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ «ἐπιλέξω» μόνον ὅλους αὐτοὺς ποὺ θὰ μὲ ἐπιβεβαιώσουν, γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ γιὰ τὴν …ἀνεγκεφαλίτιδά τους.
Διότι ὑπάρχει κι αὐτή. Ὅλοι μας τὴν διαθέτουμε σὲ κάποιον βαθμὸ κι ἀναλόγως τοῦ θέματος…
Ὁ στόχος δὲν εἶναι νὰ ἀλλάξω τὴν συμπεριφορά μου γιὰ νὰ ἀπογοητευθῶ ἐκ νέου ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἀνατρέψω.
Εἶναι ὅπως ὅταν ἕνα μικρὸ παιδὶ ξεκινᾷ νὰ κάνῃ τὰ πρῶτα του βήματα… Δὲν θὰ καταπιασθῆ μὲ τὸν μαραθώνειο… Τὰ πρῶτα του βήματα θὰ κάνη… Σιγὰ σιγά… Κι ὅταν θὰ αἰσθανθῇ πὼς εἶναι ἕτοιμο, τότε μόνον θὰ ἀρχίσῃ νὰ ἀνεβαίνῃ σκάλες καὶ νὰ τρέχῃ στὶς ἀλάνες…
Ἔτσι κι ἐμεῖς.
Ἐὰν χρησιμοποιήσουμε ὡς παράδειγμα τοὺς ἑαυτούς μας, τότε ποὺ ἤμασταν παιδιά, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ ἐπιτρέψουμε στὸ ἔνστικτον σιγὰ σιγὰ νὰ ἐπικρατήσῃ τῆς λανθασμένης μας ἐκτιμήσεως καὶ θὰ μπορέσουμε νὰ ξεπεράσουμε τὸν φόβο μας ἤ τὶς φοβεῖες μας.
Εἶναι ταὐτοχρόνως καὶ ἁπλὸ καὶ σύνθετο… Ἀρκεῖ πάντα νὰ ἑστιάζουμε στὸν στόχο μας καὶ νὰ μὴ «τσιμπᾶμε» τὸν ἑαυτόν μας γιὰ τὰ ὅποια λάθη του, πρὸ κειμένου νὰ τὸν στήνουμε στὸν τοῖχο.
Κάνω αὐτὸ ποὺ φοβᾶμαι, μέχρι νὰ παύσω νὰ τὸ φοβᾶμαι, ἐπιτρέποντας στὸν ἑαυτόν μου νὰ λειτουργήσῃ φυσικὰ κι ἀφήνοντας ἔξω ἀπὸ τὶς κινήσεις μου κάθε φόβο… Δύσκολο ἀλλὰ πραγματοποιήσιμον.
Ἐὰν τὸ κατάφερε ἕνας τότε μποροῦμε ὅλοι μας.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Τὸ παρὸν ἀναδημοσιεύθηκε στὸ gdellas.
Καλημέρα γειτόνισσα. Η ηλεκτρονική σου ύπαρξη, αυτή τη δεδομένη στιγμή, τολμώ να πω πως είναι ευχής έργο για μένα. Δεν απαξιώνω τους υπόλοιπους ηλεκτρονικούς μου γείτονές, αλλά για κάποιο λόγο βρίσκω μερικά πράγματα που λες εξαιρετικά χρήσιμα στην προσπάθεια που κάνω για να γίνω καλύτερος άνθρωπος και άνδρας. Τολμώ να πω επίσης, έστω με φόβο καρδιάς, πως οι μικροί διάλογοι που έχουμε, είναι οι διάλογοι που αποζητώ. Έστω στη παρούσα φάσση επαναλαμβάνω. Το δήθεν αναρχικό αυτό σύνθημα λοιπόν του άρθρου, προσπαθώ να ακολουθήσω με πείσμα και πόνο πάνω από ένα μήνα τώρα. Οπότε τα λόγια σου είναι στο πετσί μου ευτυχώς για μένα. Μια μεγάλη καλημέρα με χαμόγελο.
Εἶναι καὶ σύνθημα τῆς ὁμοιοπαθητικῆς.
Δὲν ἤξερα πὼς οἱ ἀναρχικοὶ δουλεύουν ὁμοιοπαθητικά!
Χα χαχα! 🙂 Μου άρεσε. Αναρχικοί: οι ακροβάτες των ονείρων μας όπως έγραφε σε ενα τοίχο. Πολυ το εκτίμησα.
Νὰ εἶσαι καλά!