Πῶς αὔρα αὐγινὴ φυσᾶ γαληνὰ
καὶ γέρνει τ’ ἀστάχυ μὲ θεία εὐδία,
ὅμοια ’π’ τὰ σπλάγχνα του μέσα βαθιὰ
τεχνίτης ῥυθμοῦ μ’ ἀδειανὴ τὴ θωριὰ
φυσᾶ τὸ φιλὶ μιᾶς ζωῆς ποὺ μηνᾶ
ἀνείδωτο κάλλος, μοιχείας δροσιά!

Ἀνοίγουν νὰ βροῦνε στὴ βίβλο τῆς φύσης
τὴν πρώτη ἀλήθεια, τὰ δῶρα τῆς κτίσης
τρανοὶ Ποιητές, τραγικοὶ Λυρωδοί.
Ἀντίπνοοι τώρα Αὐτοὶ κι ἡ Ἑλένη,
τῆς ἥβης τὸ χνούδι στὰ χέρια Τους μένει,
παλεύουν νὰ χτίσουν τὴν πλέρια ὠδή.

(Εὐώλενη Ἑλένη, σὺ ὁ νόμος τῆς φύσης,
ξυπνᾶς τὸ φιλὶ στὰ πικρὰ σωθικά Τους
– ἀθάνατη δρόσος ποὺ λάμνει βαθιά Τους!)

Ἑλένη στοχάσου τὴ λάμψη ποὺ κρύβεις·
κορφὲς σὲ σιμώνουν κοντά σου νὰ φτάσουν
μὰ ὅσο σὲ φτάνουν ἐσὺ ξεμακραίνεις:
Τοῦ κόσμου οἱ ἀγῶνες βασίλεψαν ὅλοι
τὶ ὅλη δὲν δίνεσαι στοῦ νοῦ τὰ λημέρια,
γιὰ σένα κρατᾶς μιὰ λεπτὴ μοσκοβόλια.

Σὲ βλέπουνε τώρα – μισάδεια τὰ χέρια –
μὰ χάσκουν μπροστά σου καὶ κρένουν πικρά:
«Δὲν εἶναι γιὰ σένα λευκὸ ἀραξοβόλι
Ἑλένη, φρικτή, τ’ οὐρανοῦ φεγγοβόλι!»

Ἐρινύες Τίσις

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Ποιήματα 1999-2013», Ἐκδόσεις «Τὰ Ἑλληνικά μου»

φωτογραφία