Όσο και αν σε πολλούς δεν τους αρέσει να το ακούνε, το New Deal του Franklin Roosevelt δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια αμερικάνικη, χαμογελαστή και πιο ήπια μορφή του φασισμού και του ναζισμού.

Αν μελετήσει κανείς την ιστορία αυτών των κινημάτων, θα διαπιστώσει συγκλονιστικές ομοιότητες:
η λατρεία της χαρισματικής ηγεσίας, o κρατισμός, τα γιγαντιαία δημόσια έργα, η μαζική προπαγάνδα, η αρχιτεκτονική, ο θαυμασμός πολλών κορυφαίων στελεχών του New Deal για το ιταλικό και γερμανικό καθεστώς και το αντίστροφο, ο μιλιταρισμός, ο στρατιωτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, η επιβίωσή και διαιώνισή τους μέσα από τη δημιουργία συνεχών κρίσεων. Στις Η.Π.Α. η ατομικιστική παράδοση αυτής της χώρας και τα checks and balances του συστήματος , δεν επέτρεψαν στον Roosevelt να πάει όσο μακριά θα ήθελε .

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ήπια, αμερικάνικη εκδοχή του φασισμού επικράτησε έναντι της ευρωπαϊκής και, τελικά, επιβλήθηκε, με το Σχέδιο Μάρσαλ, σε ολόκληρη τη Δύση (όπου και κυριαρχεί μέχρι σήμερα, με τις απαραίτητες αλλαγές.).
Όπως τόνισε και ο ιστορικός Wolfgang Schivelbusch, δεν είναι τυχαίο πως το αμερικάνικο μοντέλο υϊοθετήθηκε πιο εύκολα και με μικρότερη αντίσταση από την Γερμανία και την Ιταλία, τις χώρες δηλαδή που είχαν δεχτεί την προεργασία του ναζισμού και του φασισμού.

Αν αφήσουμε λοιπόν κατά μέρους τα μανιχαϊστικά σχήματα και  σταματήσουμε να βλέπουμε την ιστορία σαν πόλεμο των «Δυνάμεων του Φωτός» με τις «Δυνάμεις του Σκότους», θα διαπιστώσουμε πως, μετά τον πόλεμο, ο πλανήτης, είχε να επιλέξει μεταξύ του «1984» και του «Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου».
Διάλεξε το δεύτερο.

Τηλέμαχος Χορμοβίτης