Ὁ τρέχων «πολιτισμός» τῆς Δύσεως ὀφείλει νὰ ὑποστῇ μιὰ θεμελιώδη ἀναμόρφωσι, χωρὶς τὴν ὁποία εἶναι καταδικασμένος, ἀργὰ ἢ γρήγορα, νὰ καταῤῥεύσῃ.
Αὐτὸς ὁ «πολιτισμός» ἔχει ὁλοκληρώσει τὴν πληρέστερη διαστροφὴ κάθε λογικῆς τάξεως πραγμάτων.
Μέσα στὸ βασίλειο τῆς ὕλης, τοῦ χρυσοῦ, τῆς μηχανῆς, τοῦ ἀριθμοῦ, δὲν ὑπάρχει πλέον οὔτε πνεῦμα, οὔτε ἐλευθερία, οὔτε φῶς.

Ἡ Δύσις ἔχει χάσει τὴν αἰσθήσι τῆς διοικήσεως καὶ τῆς ὑπακοῆς.
Ἔχει χάσει τὴν αἰσθήσι τῆς Δράσεως καὶ τῆς Ἐνατενίσεως. Ἔχει χάσει τὴν αἰσθήσι τῆς ἱεραρχίας, τῆς πνευματικῆς δυνάμεως, τῶν θεανθρώπων. Δὲν γνωρίζει πλέον τὴν φύσι.

Ἡ Δύσις δὲν γνωρίζει πλέον τὴν φύσι.
Δὲν ἀποτελεῖ γιὰ τὸν Δυτικὸ ἄνθρωπο ἕνα ζωντανὸ σῶμα, φτιαγμένο ἀπὸ σύμβολα, Θεοὺς καὶ τελετουργικὲς χειρονομίες.
Δὲν εἶναι ἔνας ὑπέροχος «Κόσμος», στὸν ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος κινεῖται ἐλεύθερα, ὡς ἔνας μικρόκοσμος μέσα στὸν μακρόκοσμο.

Ἀντιθέτως, ἔχει ἀποσυντεθεῖ σὲ μίαν ἀδιαφανῆ καὶ θανατηφόρο ἐξωτερικότητα, τὸ μυστήριο τῆς ὁποίας ἐπιδιώκουν νὰ ἁγνοήσουν βέβηλες ἐπιστῆμες, μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἀσημάντων νόμων τους καὶ τῶν μικροπρεπῶν ὑποθέσεών τους.

Ἡ Δύσις δὲν γνωρίζει πλέον τὴν Σοφία.
Ἀγνοεῖ τὴν μεγαλοπρεπῆ σιωπὴ ἐκείνων ποὺ αὐτό-κυριαρχήθηκαν, τὴν λαμπρὴ φωτεινὴ ἡρεμία τῶν Προφητῶν, τὴν ὑπεροχο ἡλιακὴ πραγματικότητα ἐκείνων στοὺς ὁποίους ἡ ἰδέα ἔχει γίνει αἷμα, ζωὴ καὶ δύναμις.
Ἡ Σοφία ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν ῥητορεία τῆς «φιλοσοφίας» καὶ τοῦ «πολιτισμοῦ», ἀπὸ τὸ βασίλειο τῶν καθηγητῶν, τῶν δημοσιογράφων καὶ τῶν ἀθλητῶν, ἀπὸ τὸ σχέδιο, τὸ πρόγραμμα καὶ τὴν προκήρυξι.
Ἔχει ἐνδώσει στὴν συναισθηματική, θρησκευτική, ἀνθρωπιστικὴ μόλυνσι καὶ στὴν φυλὴ τῶν φλυάρων, ποὺ τρέχουν ὁλόγυρα σὰν τρελλοί, ἐκθειάζοντας τὴν «ἐπιτεύξι» καὶ τὴν «πρακτική», ἐπειδὴ ἡ σιωπὴ καὶ ἡ θεωρία τοὺς φοβίζουν.

Ἡ Δύσις δὲν ξέρει πλέον τὸ Κράτος:
Τὸ ἀνδρεῖο Κράτος, τὴν Αὐτοκρατορία ὡς σύνθεσι τῆς πνευματικότητος καὶ τῆς βασιλείας, ὡς μία ὀδὸ πρὸς τὸ «ὑπερκόσμιο».
Τὸ Κράτος – ὅπως ἔγινε γνωστὸ ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἀρχαίους πολιτισμούς,  ἀπὸ τὴν Κίνα ἔως τὴν Αἴγυπτο, ἀπὸ τὴν Περσία ἕως τὴν Ῥώμη καὶ τὴν Ἁγία Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοὺ ἔθνους – ἔχει πλέον βυθισθεῖ στὴν ἀστικὴ ἔνδεια ἐνὸς καταπιστεύματος σκλάβων καὶ ἐμπόρων.
Ι.ΕΒΟΛΑ «Εὐρωπαϊκὴ Παρακμή» (1928)

Ὄθων Δρακᾶτος