Φίλοι μου ἀγαπημένοι, ἐπειδή κυκλοφοροῦν στό youtube (καί ὂχι μόνο) βιντεάκια, ὃπου κάποιοι βάρβαροι ξένοι ἀπαγγέλουν ἀρχαῖα ἑλληνικά ρητά καί καλά μέ τήν «σωστή» ἀρχαία προφορά (σκοπίμως γιά νά μᾶς ποῦν ὃτι τά ἑλληνικά πού μιλᾶμε σήμερα δέν εἶναι σωστά προφερόμενα) σᾶς γνωστοποιῶ ὃτι οἱ πρόγονοί μας προέφεραν τούς διφθόγγους ὃπως ἀκριβῶς κι ἐμεῖς σήμερα.
ΔΕΝ ἒλεγαν «Χάϊ-ρέϊν» ἀλλά «χαίρειν», νά χαίρεσθε δηλαδή, ὃπως λέμε σήμερα «χαίρω πολύ».
Ὃταν τούς ἀκούω νά στραμπουλᾶνε τό στόμα τους γιά νά βγάλουν αὐτούς τούς ἀκαλαίσθητους ἢχους, ἐπικαλούμενοι τόν φουκαρᾶ τόν Ἒρασμο, πού δέν ἢξερε τήν τύφλα του, μπαίνει ὁ διάολος μέσα μου…..
Νά λέτε λοιπόν στά σαΐνια. πού ὑποστηρίζουν αὐτές τίς ἀνοησίες, ὃτι μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐκφορᾶς τοῦ λόγου ΔΕΝ βγαίνει τό δακτυλικό ἑξάμετρο.
Ὃταν διαβάζουμε Ὃμηρο, ἀκούγεται κάθε στίχος ρυθμικά, σάν βάλς.
Αὐτό εἶναι τό δακτυλικόν ἑξάμετρον.
Ἒ, δέν ἰσχύει ἂν διαβάζουμε τά γράμματα στούς διφθόγγους χωριστά.
Ἐπί πλέον δέν ἰσχύει ὁ τονισμός τῶν λέξεων.
Ἐξ ἂλλου ὁ ἲδιος ὁ Ἒρασμος (Ὁλλανδός θεολόγος τοῦ Μεσαίωνα-ἀλήθεια, τί φαγοῦρα μέ τά ἑλληνικά γράμματα;;;;) πρίν πεθάνη ἀνεγνώρισε τήν πλάνη του.
Τώρα γιατί ὀρισμένοι ἐπιμένουν… νομίζω καταλάβατε…
Πάντως ὑπάρχει ἐκτενής στοιχειοθετημένη ἀναφορά γιά τήν πλανεμένη ἐρασμιακή προφορά στό ἒργο τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων «Περί τῆς γνησίας προφορᾶς τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης» (Πετρούπολις 1829).
Αὐτά γιά νά μή μᾶς λένε βλακεῖες γιά τήν γλῶσσα μας οἱ ἂσχετοι μέ τούς πονηρούς σκοπούς….
Τὸ βιβλίο τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου ἐδῶ: Ἀνέμη
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Τὸ παρὸν ἀναδημοσιεύθηκε στὸ gdellas.
Δεν θα εκφέρω άποψη επί του κειμένου γιατί δεν είμαι γνώστης, πάντως θα ήθελα να τονίσω ότι η θεωρία που λέει ότι το “αι” στο “χαίρε” προφερόταν ως “α-ι” δεν λέει πως είναι δύο συλλαβές αλλά μία, όπως προφέρεται, ας πούμε, το γράμμα “i” στα αγγλικά. Επίσης, να πω και μία σκέψη που είχα: αν σε κάποια φάση των ελληνικών το “υ” δεν προφερόταν “ού”, τότε ποιος ο λόγος να βάζουμε διαλυτικά στον δίφθογγο “υι”;; Και ποιος ο λόγος μία τόσο καλοδομημένη γλώσσα όπως τα αρχαία ελληνικά να έχει 6 φθόγγους και συνδυασμούς των για τον ίδιο ήχο (αι, ει, υι, ι, η, υ);; Αυτές είναι οι απορίες μου και αν κάποιος γνωρίζει θα ήθελα να μου απαντήσει…
Σωστὲς οἱ παρατηρήσεις σου. Αὐτὸ ποὺ χάσαμε ὅμως εἶναι ἡ μουσικότης τῆς γλώσσης μας κι ὄχι ἡ γραφή. (Ὄχι ἀκόμη τοὐλάχιστον ὁλοκληρωτικῶς!!!)
Ἡ «χροιά» δῆλα δή, ποὺ ἀφορᾶ στὶς λεπτὲς ἀποχρώσεις τῆς ἐκφορᾶς. Τὰ ι, υ, ει, οι, η δὲν ὑπάρχουν τυχαίως ὁπωσδήποτε… Ἁπλῶς ἄλλο τὸ ε-ι κι ἄλλο τὸ ει.
https://filonoi.gr/2014/11/24/h-glossa-mas-kai-h-ekfora-ths/
η σωστή δ/νση του βιβλίου: http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/a/8/9/metadata-01-0000974.tkl?dtab=m&search_type=simple&search_help=&display_mode=overview&wf_step=init&show_hidden=0&number=10&keep_number=&cclterm1=&cclterm2=&cclterm3=&cclterm4=&cclterm5=&cclterm6=&cclterm7=&cclterm8=&cclfield1=&cclfield2=&cclfield3=&cclfield4=&cclfield5=&cclfield6=&cclfield7=&cclfield8=&cclop1=&cclop2=&cclop3=&cclop4=&cclop5=&cclop6=&cclop7=&isp=&search_coll%5Bmetadata%5D=1&&stored_cclquery=&skin=&rss=0&lang=el&ioffset=1&offset=1
Πολὺ σωστά. Εὐχαριστοῦμε!