Δεν ὑπάρχει περίπτωση, τὸ κάνουν ἐπίτηδες.
Καὶ δεν ἀναφέρομαι στον Κασιδιάρη, ἀλλὰ στὴν μανία τῶν δημοσιοκάφρων νὰ μὴν ἀνεβάζουν τὸν τόνο, λ.χ. «τῶν νεοσυλλέκτων» ἀντὶ «τῶν νεοσυλλέκτων».

Αὐτὸ δὲν εἶναι ζήτημα κἀν ἀμορφωσιᾶς….
Δὲν εἶναι κἀν ζήτημα ὑπεραπλουστευτικοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, διότι τὸ κάνουν καὶ μεγάλοι, σὲ ἡλικία, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οἱ ὁποῖοι ἔμαθαν γράμματα στὶς ἐποχὲς ποὺ ἴσχυαν οἱ ἑλληνικοὶ κανόνες γραμματικῆς.

Ὁ τόνος σὲ λέξεις ὅμως «τοῦ δημόσιου» (ἀντὶ δημοσίου), τῶν ἐργαζόμενων (ἀντὶ τῶν ἐργαζομένων), τῶν ἀνεξάρτητων (ἀντὶ τῶν ἀνεξαρτήτων) παραμένει σκοπίμως ἀμετακίνητος.
Δὲν τὸ κάνουν τυχαία, εἶναι ζήτημα ἀφελληνισμοῦ, ὥστε τὰ ἑλληνικὰ νὰ φαίνονται εὐκολότερα στὸν κάθε κατεργάρη, ἀπὸ ὁποιοδήποτε καὶ ἐὰν προέρχεται.

Λοιπόν, τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ:
Ὅταν ἡ λήγουσα εἷναι μακρά, ἡ προπαραλήγουσα δὲν τονίζεται οὐδεπόποτε.
Ὅποιος παραβαίνει αὐτὸν τὸν κανόνα (εἰδικὰ ἐὰν εἶναι ἄνω τῶν 40), εἶναι βαλτὸς καὶ ἐκπαιδευμένος ἀπὸ τὴν ΚΝΕ καὶ ἄλλες ὀργανώσεις.

Τὸ «ἐργαζόμενων» δὲν ἰσχύει καὶ για ἔναν ἀκόμη λόγον.
Συγκρούεται ἀκουστικὰ μὲ τὸ «ἐργαζόμενον» (ὀνομαστικὴ καὶ αἰτιατικὴ οὐδετέρου).
Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες λέξεις.
Εἶναι λοιπὸν «τῶν ἐργαζομένων», «τῶν νεοσυλλέκτων», «τῶν δημοσίων» καὶ ἂς λένε ὅ,τι θέλουν οἱ διάφοροι ἐργατοπατέρες.
Γενικὴ τονισμένη στὴν προπαραλήγουσα εἶναι πλέον ἐνδεικτικὴ πολιτικῶν καταβολῶν, ἑλληνοκεντρικῶν (ἂν πάει ὁ τόνος στὴν παραλήγουσα) ἢ ἀνθελληνικῶν. Δεν εἶναι ζήτημα ἁπλό, τὸ κάνουν σκοπίμως.

Μόνον ἕνα βρώμικο κομμουνιστικὸ μυαλὸ μπορεῖ νὰ ἐντάξει καὶ τὴν γλῶσσα στὸν ἐθνικὸ διχασμό, διότι ὅ,τι ἐντάσσεται στὸν διχασμό. Παγιώνεται ἀκόμη καὶ ἐὰν δεν ἐπικρατήσει ἀρχικῶς, ἀφοῦ θὰ ἐπικρατήσει μελλοντικῶς διὰ τῆς προπαγάνδας τῆς δολιοφθορᾶς καὶ τῆς πλύσεως ἐγκεφάλου.

Στράβων Ἀμασεύς

φωτογραφία