[ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΣΙΔΗΡΑ ΕΠΟΧΗ]
«Πέραν μίας ἀπλῆς καὶ ἐκκοσμικευμένης ἰδέας τοῦ «σχετικισμοῦ τῶν πολιτισμῶν», εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ ἕναν «δυϊσμὸ τῶν πολιτισμῶν». Οἱ ἐκτιμήσεις ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν περιστρέφονται συνεχῶς γύρω ἀπὸ τὴν ἀντίθεση μεταξὺ τοῦ παραδοσιακοῦ καὶ τοῦ μοντέρνου κόσμου καὶ μεταξὺ τοῦ παραδοσιακοῦ καὶ τοῦ μοντέρνου ἀνθρώπου∙ μία τέτοια ἀντίθεση εἶναι Ἰδεατή (δηλαδὴ μορφολογικὴ καὶ μεταφυσική) κάτι πιὸ πέρα καὶ πιὸ πολὺ ἀπὸ μία ἀπλὴ ἱστορικὴ ἀντίθεση.

…Τὸ ὅριο (-8ος μὲ -6ος αἰ.) ἀντιστοιχεῖ στοὺς λεγόμενους ἱστορικοὺς χρόνους… ὁτιδήποτε συνέβη πρὶν ἀπὸ αὐτὴν τὴν περίοδο δὲν ἀποτελεῖ πλέον τὸ ἀντικείμενο τῆς «ἱστορίας». Ἡ Ἱστορία ἀντικαθίσταται ἀπὸ θρύλους καὶ μύθους καὶ ἔτσι δὲν μποροῦν νὰ καθοριστοῦν χειροπιαστὰ γεγονότα παρὰ μόνον εἰκασίες…
Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ θετικὴ ἔρευνα δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ παράξῃ ἱστορία, πέρα ἀπὸ μία ὁρισμένη χρονικὴ περίοδο, δὲν εἶναι καθόλου ἕνα τυχαῖο γεγονός, οὔτε ὀφείλεται σὲ μία ἀπλὴ ἀβεβαιότητα, σχετικὰ μὲ πηγὲς καὶ ἡμερομηνίες ἢ σὲ ἔλλειψη ἀπὸ ἴχνη.

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο ποὺ χαρακτηρίζει κάθε μή-μοντέρνο πολιτισμό, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἔχουμε ὑπόψιν ὅτι ἡ ἀντίθεση μεταξὺ τῶν ἱστορικῶν χρόνων καὶ τῶν «προϊστορικῶν» ἢ «μυθολογικῶν χρόνων» δὲν εἶναι ἡ σχετικὴ ἀντίθεση ποὺ χαρακτηρίζει δύο ὁμοιογενὴ τμήματα τοῦ ἰδίου χρονικοῦ διαστήματος, ἀλλὰ μᾶλλον ἡ ποιοτικὴ καὶ οὐσιώδης ἀντίθεση μεταξὺ χρόνων (ἢ ἐμπειριῶν τοῦ χρόνου) ποὺ δὲν εἶναι τοῦ ἰδίου εἴδους.
Ὁ Παραδοσιακὸς ἄνθρωπος δὲν εἶχε τὴν ἴδια ἀντίληψη κι ἐμπειρία τοῦ χρόνου ὅπως ὁ μοντέρνος ἄνθρωπος∙ εἶχε μία ὑπερχρονικὴ αἴσθηση τοῦ χρόνου καὶ ὑπὸ αὐτὴν τὴν αἴσθηση βίωνε κάθε μορφὴ τοῦ κόσμου.
Ἔτσι, οἱ μοντέρνοι ἐρευνητὲς τῆς «ἱστορίας» σὲ ἕνα δεδομένο σημεῖο συναντοῦν μία διακοπὴ τῆς ῥοῆς κι ἕνα ἀκατανόητο κενό, πέραν τοῦ ὁποίου δὲν μποροῦν νὰ ἀνασυνθέσουν καμμία «βέβαια»  καὶ σημαντικὴ ἱστορικὴ θεωρία∙ μποροῦν μόνον νὰ στηριχθοῦν σὲ ἀποσπασματικά, ἐξωτερικὰ καὶ συχνὰ ἀντικρουόμενα στοιχεῖα – ἐκτὸς καὶ ἐὰν ἀλλάξουν ριζικὰ τὴν μέθοδο καὶ νοοτροπία τους.»

~ Julius Evola