Εἶναι πολλὰ καὶ περίεργα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὸν πὰρόντα καιρὸ στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ σ’ ἕνα μεγάλο του πὸσοστό, ποὺ μάλιστα αὐτοχαρακτηρίζεται «Ἀριστερό». Στὰ παιδικὰ καὶ νεανικά μου χρόνια οἱ Ἀριστεροὶ (χωρὶς εἰσαγωγικά) σὲ θέματα σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς ἦσαν πιὸ αὐστηροί ἀπ’ ὅ,τι οἱ αὐστηρότεροι Ἁγιορεῖτες μοναχοί. Σήμερα παρατηροῦμε κάποιους περίεργους «Ἀριστεροὺς» νὰ γίνονται πρόμαχοι παντὸς σεξουαλικοῦ ἐκτραχηλισμοῦ.
Βέβαια, καὶ σὲ παλαιότερους καιροὺς κάποιοι καὶ κάποιες ποὺ εἶχαν ἐνταχθεῖ στὸ κομμουνιστικὸ κίνημα πίστευαν ὅτι ἡ ἐπαναστατικὴ ἐπικράτηση τοῦ προλεταριάτου θὰ σημάνει τὴν ἐπανάσταση στὸν ἔρωτα. Ταύτιζαν τὴν πολιτικὴ μὲ τὴν ἐρωτικὴ ἐλευθερία. «Ὅλα στὸν ἔρωτα ἐπιτρέπονται».
Ὑπὲρ τῆς ἐρωτικῆς ἐλευθερίας εἶχε ταχθεῖ καὶ ἡ περὶφημη Γερμανίδα ἐπαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933), ποὺ εἶχε συμπαρασταθεῖ καὶ στὸν Βλαδίμηρο Λένιν καὶ στὴ Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τὸ 1921 μάλιστα κατὰ τὸ τρὶτο συνέδριο τῆς Γ΄ Διεθνοῦς εἶχε ἐκλεγεῖ μέλος τῆς ἐκτελεστικής ἐπιτροπῆς καὶ τοῦ προεδρείου της. Τὸ 1932 ὡς τὸ γηραιότερο μέλος εἶχε ἐκλεγεῖ πρόεδρος τοῦ Ράϊχσταγκ.
Ὅταν οἱ Μπολσεβίκοι ἐπικράτησαν στὴ Ρωσία, ἡ Κλάρα Τσέτκιν διατύπωσε κάποιες θέσεις σχετικὰ μὲ τὴν ἐλευθεριότητα των ἐρωτικῶν σχέσεων ποὺ ἐνόχλησαν τὸν Λένιν, ὁ ὅποιος ὡς πρὸς αὐτὸ ὑπῆρξε καταπελτικός. Θυμίζω στοὺς νεώτερους Ἀριστεροὺς καὶ «Ἀριστεροὺς» τὴν περίφημη περικοπὴ ποὺ σὲ παλαιότερη ἐποχὴ ἦταν κανόνας ζωῆς γιὰ τοὺς ὀπαδούς του:
«Ἡ ἐπανάσταση ἀπαιτεῖ ἀπὸ τίς μᾶζες κι ἀπὸ τὸ ἄτομο συγκέντρωση, ἔνταση τῶν δυνάμεων. Δὲν ἀνέχεται τίς ὀργιακὲς καταστάσεις, σὰν ἐκεῖνες ποὺ εἶναι συνήθειες στοὺς ἥρωες καὶ τίς ἡρωίδες τῆς λογοτεχνίας τῆς παρακμῆς τοῦ Ντ’ Ἀννούτσιο. Ἡ ἔλλειψη αὐτοκυριαρχίας στὴ σὲξουαλική ζωὴ εἶναι ἀστικὴ: εἶναι σημάδι ἀποσύνθεσης. Τὸ προλεταριᾶτο εἶναι τάξη ποὺ ἀνεβαίνει. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μεθύσι ποὺ θὰ τὸ ἀποβλάκωνε ἢ θὰ τὸ ἐρέθιζε. Δὲν τοῦ χρειάζεται οὔτε τὸ μεθύσι τοῦ σεξουαλικοῦ ἐκτραχηλισμοῦ οὔτε τὸ μεθύσι μὲ ἀλκοόλ. Δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται καὶ δὲν θὲλει νὰ ξεχάσει τὴν ποταπότητα, τὴ βρωμιὰ καὶ τὴν βαρβαρότητα τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἀντλεῖ τὰ ἰσχυρότερα κίνητρα γιὰ πάλη ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς τάξης του, ἀπὸ τὸ κομμουνιστικό ἰδανικό. Τοῦ χρειάζονται ξεκάθαρα πράγματα, ξὲκάθαρα καὶ πάλι ξεκάθαρα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐπαναλαμβάνω δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει κανένα ἀδυνάτισμα, καμμία ἐξάντληση καὶ καταστροφὴ δυνάμεων. Αὐτοκυριαρχία, αὐτοπειθαρχία-όχι ὑποδούλωση. Αὐτὰ χρειάζονται καὶ στὸν ἔρωτα».
Θυμίζω προχείρως ὅτι ὁ Ντ’ Ἄννούτσιό ἦταν ἕνας διάσημος Ἰταλὸς ποιητής, ἔξαλλος ἐθνικιστὴς ποὺ ἄνοιξε τὸ δρὸμο στὸν ἐρωτικώτατο Μουσσολίνι. Ὅσο γιὰ τὸν Λένιν, φαὶνεται πὼς οἱ τωρινοὶ φορεῖς τῶν «ἀριστερῶν» ἰδεῶν τὸν ἔχουν καταγράψει στὸ κιτάπι τῶν ἀντιδραστικῶν. Ἡ δική τους ἐπανάσταση ξεκινάει πρῶτα ἀπὸ τὸ σὲξ καὶ ἐπεκτεῖνεται στὸ χρῆμα. Πρότυπο ζωῆς ὁ ἔκλυτος βίος τῶν μεγαλοαστών της προπολεμικῆς Γερμανίας, τοὺς ὅποιους σατίρισε σκληρὰ ὁ Μπρὲχτ βάζοντας τους νὰ τραγουδοῦν ὁμαδικά:
«Πρῶτα ἔρχεται ἡ μάσσα
καὶ μετὰ ἡ ἠθική…».
Ὅ,τι λοιπόν, τὸν παλαιότερο καιρὸ ἀπὸ τοὺς αὐθεντικούς Ἀριστεροὺς ἐθεωρεῖτο ἀστικὸς ἐκφυλισμός, ἀπὸ τοὺς νεο-ἀριστερούς των ποικίλων κομμάτων, ρευμάτων καὶ σχηματισμῶν θεωρεῖται -ἀκόμη κι ἂν εἶναι διασυρμὸς- συρμὸς καὶ σὲ τελευταία ἀνάλυση προοδευτισμός. Αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ Λένιν γιὰ τὴν ἐλευθεριότητα στὶς ἐρωτικὲς σχέσεις («Δὲν μπορεῖς νὰ πίνεις ἀπὸ ποτήρι ποὺ ἤπιε ἄλλος»), θεωροῦνται ξεπερασμένα ταμποῦ, ποὺ ἀσφαλῶς στὸν πρέποντα βαθμὸ εἶναι.
Αὐτή, ὅμως, ἡ αὐστηρότητα σὲ βαθμὸ πουριτανισμοῦ ἔδινε στοὺς παλαιοὺς Ἀριστεροὺς ἕνα ἐπαναστατικὸ σφρὶγος, μιὰ ἄτεγκτη ἠθικὴ ποὺ τοὺς ἔκανε εὐαγγελιστὲς μιᾶς νέας ζωῆς, ἀπαλλαγμένης ἀπὸ τὴ «σαπίλα» τῆς ἀστικῆς κοινωνίας. Βέβαια, κάποια ἡγετικὰ στελέχη, γιὰ νὰ μπὸρούν ἀπερίσπαστα ἀπὸ σεξουαλικὲς ἀνάγκες νὰ διὰνοούνται πιὸ ἄνετα, εἶχαν κάπως κρυφὰ ἕνα χαρεμάκι. Ὡστόσο ἡ μᾶζα τῆς Ἀριστερᾶς εἶχε μία συμπαγῆ σεξουαλικὴ ἠθική, ποὺ ἔσπασε λίγο πρὶν καὶ κυρίως μετά τη μεταπολίτευση. Τὸ νὰ εἶσαι νυμφευμένος ἐπὶ 20ετία μὲ τὴν ἴδια γυναῖκα, εἶναι ρουτινιέρικος κομφορμισμός. Ἐρώτησα φίλο μου Ἀριστερό, ποὺ εἶχα 20 χρόνια νὰ τὸν δῶ, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, «Τί κάνει ἡ γυναῖκα σου;» καὶ εἰσέπραξα μία ἀποσβολωτικὴ ἀπάντηση: «Ποιά ἀπ’ ὅλες;». Εἶχε ἀνέβει οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικὰ καὶ βρισκὸταν στὰ πρόθυρα τρίτου διαζυγίου!
Ἀλλὰ τὸ πιὸ διασκεδαστικὸ εἶναι τὸ ἀκόλουθο περιστατικό. Καλλιτέχνης Ἀριστερός μου εἶπε κάποτε ἐπιδεικτικὰ: «Ἔλα νὰ σοῦ γνωρίσω τὴ νόμιμη σύζυγό μου». Περνῶ κάθε πρωὶ μὲ τὸν Ἠλεκτρικὸ ἀπὸ τὸν Περισσὸ καὶ βλέπω σὰν κρατημένο ἀπὸ ἀόρατη ἀρτάνη τὸ κεφάλι τοῦ Λένιν καὶ νιώθω εἰλικρινὰ οἶκτο γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ πέρασε μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲ τὴν Κρούπσκαγια ποὺ μόνο sex appeal δὲν μπορεῖ νὰ τῆς προσάψει κανείς.
Τοῦτες τίς μέρες τίς μετεκλογικὲς πολλοὶ ἐκπλὴσσονται γιὰ τὸ θρίαμβο τῆς Λεπέν. Κι ἄλλοτε μοῦ ἔχει δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ γράψω στὴν «Ἑστία» ὅτι ὁ ἐθνικισμός καὶ ὁ ρατσισμὸς ἔχουν βαθειὲς ρίζες στὴ Γαλλία. Ἡ γαλλικὴ «ἐλὶτ» ἔζησε ζωὴ χαρισάμενη στὸ Παρίσι στὰ χρόνια τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς. Ἀλλὰ δὲν πρόκειται μόνο περὶ αὐτοῦ. Ὁ γαλλικὸς λαὸς εἶναι συντηρητικός στὸ βάθος, καὶ σιχάθηκε τὴν ἐρωτικὴ ζωὴ τῶν ἠγετικών στελεχῶν τῆς πολιτικῆς του ζωῆς. Κάποτε ἡ Ὑβόννη Ντὲ Γκὼλλ εἶχε πεῖ: «Μετὰ ἀπὸ 40 χρόνια γὰμου τώρα περνᾶμε μὲ τὸ Στρατηγὸ τὴν ὡραιότερη φάση τῆς ἐρωτικῆς μας ζωῆς». Κι ὅταν κάποιος δημοσιογρὰφος τὴ ρώτησε, ἂν φοβᾶται μήπως την ἀπατήσει ὁ Στρὰτηγός, ἡ πανέξυπνη Ὑβὸν ἀποκρίθηκε τάχα ἀφελῶς: «Ἀποκλείεται! Λατρεύει τίς μαρμελάδες μου…»! Ἀλλὰ καὶ ὁ Στρατηγός, ὅπως μὲ εἶχε διαβεβαιώσει στενὸς σύνεργάτης του, ὅταν ρωτήθηκε στὸ γέρμα της ζωῆς του, ποιά ὑπῆρξε ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία του, κοιτάζοντας τὴν Ὑβόν, ἀποκρίθηκε: «Ὁ γάμος μου»!
Τὸ ἔνστικτο τῶν λαῶν εἶναι δείκτης ἀλάθητος. Ἡ καταστροφή τῶν κρατῶν ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.