Συνήθως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι γύρω μας δὲν ἀντέχουν τὴν ἀνάληψιν τῆς εὐθύνης τοῦ ὁποιουδήποτε ῥίσκου.
Μικρά, ἐπαναλαμβανόμενα βήματα, καθημερινῶς, ῥουτινιασμένα, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλισθῇ στὸ μεγαλύτερον δυνατὸ τμῆμα της ἡ …ἀσφάλεια ποὺ αἰσθανόμεθα.
Ὀ μικρός μας κόσμος, αὐτὴ ἡ …πλασματικὴ πραγματικότης, εἶναι οὐσιαστικῶς ἡ φυλακή μας, ποὺ ὅμως ΜΟΝΟΙ μας ὁρίζουμε.

Ἡ ζωή, ἡ πραγματικὴ ζωή, εἶναι ἐκεῖ ἔξω.
Εἶναι κάθε στιγμὴ ἐκεῖ καὶ μᾶς περιμένει νὰ τὴν γευθοῦμε.
Νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ σπάσουμε τὰ δεσμὰ τῆς φυλακῆς μας, ποὺ ΜΟΝΟΙ μας περιφρουροῦμε.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο ἡ πτωχοποίησις τῶν κοινωνιῶν μας αὐξάνεται.
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἀναλάβουμε ῥίσκα, τὰ ὅποια ῥίσκα μας, πῶς θά μπορέσουμε νά διεκδικήσουμε τήν ζωή μας;
Διότι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦν πὼς θὰ τοὺς σώση κάτι ἔξω ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους, εἶναι βέβαιον πὼς ἔχουν ἤδη …αὐτοκτονήσει.

Φιλονόη

φωτογραφία