Ἡ Ἀριὰ τοῦ Βεργινάδη.
Κουκουνάρα Πύλου.

Τὰ 200 καὶ πλέον ἔτη ποὺ μετρᾶ, φαίνονται χαραγμένα ἐπάνω της.
Ἕνα μνημεῖο τῆς φύσεως, ὅπως τὸ ἀποκαλοῦν οἱ Γεωπόνοι τῆς περιοχῆς, μοναδικὸ στὸ εἶδος του στὰ Βαλκάνια.

Τὸ σπανιότατο αὐτὸ δένδρο, σὲ αὐτὸ τὸ μέγεθος, σὲ κερδίζει μὲ τὴν πρώτη ματιά!
Τεράστιο καὶ ἀγέρωχο ἀντιστέκεται στὸν  χρόνο, σὰν γίγαντας ὁμηρικῶν ἐτῶν.

Ὅμως δυστυχῶς (πάντα ὑπάρχει ἔνα ὅμως) ἐνας μύκητας εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ξεραίνεται ὅλο καὶ περισσότερο τὰ τελευταῖα χρόνια.
Ἤδη ἔνα τεράστιο κλαδὶ ἔχει ξεραθεῖ ἐντελῶς καὶ ἔχει ἀποκοπεὶ ἀπὸ τὸ δένδρο, κομμάτι ἀπὸ τὴν σάρκα του, ποὺ κείτεται στὰ πόδια του νεκρό.

Δεν γνωρίζω ἐὰν τελικὰ τὰ καταφέρῃ νὰ ἐπιζήσῃ ἤ ἐὰν εἶναι ἤδη ἀργά.
Χαίρομαι πάντως ποὺ πρόφτασα νὰ τὴν δῶ καὶ νὰ τὴν φωτογραφίσῳ ὄρθια.
Νὰ ἀκουμπήσῳ στὸν κορμό της.
Νὰ νοιώσω λίγο ἀπὸ τὴν ἱστορία ποὺ κουβαλᾶ.

Κωνσταντῖνος Καπουργᾶς