Αἰσθάνεσαι κάτι νὰ διαποτίζῃ τὴν ἀτμόσφαιρα, τὸ δέρμα σου, τὴν σκέψιν σου…
Τὸ σῶμα σου παραμένει σφιγμένο καὶ τεντωμένο, δίχως νὰ γνωρίζῃς τὸν λόγο…
Κάτι σὲ κάνει νὰ μὴ κοιμᾶσαι… Νὰ μὴ χορταίνῃς… Νὰ μὴ χαλαρώνῃς…
Μία φωνούλα μέσα σου σοῦ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ πὼς πρέπει νὰ προσέχῃς ἀλλὰ ἡ ἄγνοια τοῦ τὶ ἔρχεται μεγαλώνει τὴν ἀνησυχία, δίχως νὰ βοηθᾷ στὴν προετοιμασία γιὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ ὅποιου κινδύνου.

Αὐτὰ μοῦ περιέγραφε, πρὸ ἐτῶν, φίλος ναυτικός.
Δὲν κατάλαβα τότε…
Τώρα ὅμως ὁσμίζομαι κι ἐγὼ κάτι, δίχως νὰ μπορῶ νὰ τὸ προσδιορίσω…
Κάτι ἔρχεται… Κάτι… Ἀλλὰ οὔτε τὸ μέγεθός του γνωρίζω, οὔτε τὸ εἶδος του, μὰ οὔτε καὶ τὸ ἀπὸ ποῦ θὰ ἔλθη…
Καὶ ξέρω πὼς εἶναι πολλοί, οἱ περισσότεροι ἴσως, γύρω μου ποὺ αἰσθάνονται ἀκριβῶς ἔτσι…

Δὲν εἶναι φόβος… Εἶναι ἀναμονή.
Εἶναι ἡ ἐπιθυμία ὅλων μου τῶν κυττάρων νὰ ἀναμετρηθῶ μὲ τὸ ὁ,τιδήποτε.
Ἐὰν τὰ καταφέρω, τότε θὰ ἔχω κερδίσει τὸ δικαίωμα στὴν ζωή…
Ἐὰν ὄχι…
…Τότε ἡ Φύσις θὰ ξέρη καλλίτερα.

Φιλονόη

φωτογραφία