Τὸ πᾶν εἰς Σὲ (τὸ πᾶν εἰς αὐτὴν) ἀποτελεῖ μορφὴν καὶ πᾶσα μορφὴ τὸ κᾶλλος της περιβεβλημένη Αἰνεῖ τὴν θεὶαν ὑπόστασὶν της! θεῖον Ἄπειρον,
Σὲ Αἰσθάνομαι, διότι ἑντὸς μου Σὲ φέρω.
Εἶμαι ὡς ἦσο ἀρχικῶς Μονάς.
Εἶμαι καὶ ἐγώ ὡς Σὺ Ἄπειρον καὶ ὅταν εἰς ἐμὲ συντελεσθῇ ὡς εἰς Σὲ συνετελέσθη, ἀρμονία, τὸτε, ὦ θεία τοῦ Ἀπείρου ἔκφρασις, ἡ ὑπόστασίς μου θὰ καταστῇ δεσπόζουσα θέλησις ὡς τοῦ Μεγάλου Διὸς καὶ θὰ ἀναθέσῃς εἰς τὴν θέλησὶν μου τὴν ἐπίβλεψιν τῆς θείας Σου ἀρμονίας, θὰ μὲ δεχθῇς ὡς δεσπόζουσαν καὶ κυριαρχοῦσαν δύναμιν ἐπὶ τῆς θείας ἐν θεία Φύσει ἐκφράσεὼς Σου.