Ὑπάρχουν κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μας ἰδιαιτέρως ἐπίπονες καὶ δύσκολες.
Εἶναι ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς ποὺ χωρίζουν οἱ δρόμοι μας μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπήσαμε.
Αὐτὸς ὁ χωρισμός, εἶτε ὁριστικός, εἶτε περιστασιακός, εἶναι πάντα δύσκολος.

Ἐκεῖ ὅμως ποὺ δύσκολα ἀποφασίζουμε νὰ ἐπικεντρωθοῦμε, ΟΛΟΙ μας, εἶναι στὸ νὰ ἀφήσουμε αὐτὸ τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο νὰ πάρῃ τὸν δρόμο του, δίχως νὰ πονᾶμε πολύ, ἑστιάζοντας κυρίως σὲ αὐτὰ ποὺ μοιρασθήκαμε μαζύ του κι ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ χάνουμε.
Διότι ὁ  κάθε ἄνθρωπος, ὅσο σημαντικὸς κι ἐὰν εἶναι γιὰ ἐμᾶς, ἁπλῶς «περνᾶ» ἀπὸ τὴν ζωή μας γιὰ νὰ μᾶς «διδάξῃ» κάτι ἤ γιὰ νὰ μᾶς «ἀνοίξῃ κάποιον δρόμο». Ἐὰν ἐμεῖς «κολλήσουμε» στὸν ἀποχωρισμό, τότε χάνουμε τὰ ὡραῖα καὶ τὰ μεγάλα ποὺ μοιρασθήκαμε μαζύ του.

Ἡ πορεία μας σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη εἶναι ΠΑΝΤΑ μοναχικὴ καὶ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται πολλοὶ συνάνθρωποί μας γιὰ νὰ μᾶς συντροφεύσουν. Ἡ συντροφιά τους ὅμως εἶναι γιὰ λίγο. Μόνοι μας ἐρχόμαστε καὶ μόνοι μας φεύγουμε.
Ἄς τιμήσουμε λοιπόν, μὲ ἀγάπη κι εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀποχώρησιν, ἀλλὰ καὶ τὴν παρουσία τους στὴν ζωή μας.
Εἶναι ἡ παρουσία τους ἕνα ἀπὸ τὰ μέσα γιὰ νὰ ἀνέλθουμε στὶς προσωπικές μας ἀναβαθμίδες.

Φιλονόη

φωτογραφία