Ντροπὴ εἶναι νὰ μὴ …ντρέπεσαι!!!

Καθόμουν μόνος στο κυλικείο ενός νοσοκομείου και άκουσα έναν φοβερό διάλογο δίπλα μου.
Μάνα-πατέρας γύρω στα 75 και ο γιος μεταξύ 35-40. Μιλάει ο γιος με μισοκακόμοιρο ύφος για τα οικονομικά του προβλήματα. Έπιασα σκόρπιες λέξεις: «δεν έχω δουλειά», «δεν μου φτάνουν τα λεφτά», «έχω κι εγώ ανάγκες να βγω και να πιω ένα ποτό», «δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση»…
Προσπαθούσα να καταλάβω, και εν τω μεταξύ άρχισα να συμπαθώ το παλικάρι. «Βρε προβλήματα που έχει ο κόσμος», σκεφτόμουν. Κάποια στιγμή σήκωσε φωνή: «Λοιπόν λέγε». Αμίλητοι οι γονείς. «Γιατί δεν μιλάς; (στον πατέρα απευθυνόταν). Δώσε ό,τι έχεις να φύγω». Αμίλητος συνεχώς ο πατέρας έβαλε το χέρι στην τσέπη και του έδωσε ένα χαρτονόμισμα – δεν μπόρεσα να διακρίνω αξία.

Τα πήρε στο κρανίο ο τύπος.
Εκεί τον άκουσαν πια όλοι οι θαμώνες: «Πλάκα μου κάνεις; Για ψιλικατζή με πέρασες;…» (είπε και κάτι άλλο, αλλά δεν θυμάμαι). Σβήνει το τσιγάρο με νεύρο, σηκώνεται από την καρέκλα, της ρίχνει και μία πάνω στο τραπέζι και εξαφανίστηκε.
Ο πατέρας έβαλε τα δυο του χέρια και κάλυψε το πρόσωπο. Η γυναίκα του (το πιο πιθανό) του έπιασε το μπράτσο. Κι εγώ από κείνη τη στιγμή έχω χαθεί στις μνήμες μου. Αλλά πριν από αυτές, που δεν θα ήθελα να τις εκθέσω (εκτός από δυο), νοιώθω ενοχές και τύψεις.
– Ενοχές που δεν παρηγόρησα τον πατέρα. Έστω με μια κίνηση ή νεύμα κατανόησης.
– Τύψεις που δεν γύρισα ανάποδα το τραπέζι να το φορέσω κολάρο του μαντράχαλου.
___________
Πρώτη μνήμη:
Έπιασα κι εγώ κάποτε πάτο.

Έμεινα με πενήντα δραχμές στην τσέπη λίγο μετά τα 23. Ποτέ όμως δεν τόλμησα να ζητήσω λεφτά από τον πατέρα μου.
Όχι μόνο γιατί ντρεπόμουν, αλλά γιατί γνώριζα ότι θα τους έδινα φαρμάκι να δουν το παιδί τους αποτυχημένο, με το χέρι απλωμένο.
______
Δεύτερη μνήμη:

Η φωτογραφία είναι καρέ από την ταινία «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά».
Δεξιά ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. (Σε λίγο θα μπει στο πλάνο η Βουγιουκλάκη και εκεί θα γνωριστούν).
Η σκηνή έχει γυριστεί στο Καπανδρίτι Αττικής, στα θερμοκήπια «Αττάρτ». Αυτός που στέκεται δίπλα στον Παπαμιχαήλ δεν είναι ηθοποιός. Είναι ο προϊστάμενος των θερμοκηπίων. Ήταν το πρώτο μου αφεντικό. Εκεί δούλεψα όλο το καλοκαίρι του 1981.

Ήμουν 14 χρονών παιδί.

Την επόμενη χρονιά, αφού έμαθα την δουλειά, πήγα στα φυτώρια (με κάκτους) του «Πουλημένου» με καλλίτερο μεροκάματο. Την μεθεπόμενη πήγα σε φάμπρικα που έφτιανε χαρτοκιβώτια, στην «Τεχνοπάκ». Τα δίδακτρα μιας σχολής που τέλειωσα μετά το στρατιωτικό έδωσα την ικανοποίηση στον πατέρα μου ότι τα πλήρωσα μόνος μου.
Πουλούσα βιβλία στον δρόμο (πλασιέ).

Όχι βέβαια, δεν πρόκειται για κανένα δράμα ούτε μελόδραμα ούτε ηρωικό έπος. Σιγά. Χιλιάδες παιδιά έκαναν το ίδιο κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και σε άλλες σκληρές εποχές. (Τουλάχιστον εγώ δεν πείνασα, πολλά όμως πείνασαν και πόνεσαν και στερήθηκαν το σχολείο και τα βασικά).

Άλλο ήθελα να πω.
Να πω με δυο λόγια στους απανταχού μαντράχαλους χαραμοφάηδες: Η δουλειά, η οποιαδήποτε δουλειά, δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι ν’ απλώνεις το χέρι στον πατέρα σου. Ντροπή είναι να πάψεις να είσαι υπερήφανος ενώ μπορείς να στύψεις την πέτρα. Ντροπή είναι να μην ντρέπεσαι.

Δημήτρης Ἀλικᾶκος

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Ντροπὴ εἶναι νὰ μὴ …ντρέπεσαι!!!

Leave a Reply to ΡΩΜΗΟΣCancel reply