Σεμνύνωμαι διότι ἐγεννήθην Ἓλλην!

Στήν Ἰστορία του Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἒκδ. 1912,  ὁ συγγραφεύς μᾶς ξεναγεῖ στό ματωμένο παρελθόν τῆς Ἑλλάδος, κάνοντάς μας συνεπιβάτας του σὲ ἓνα ἀεροσκάφος… ἢ μήπως χρονοσκάφος…;

«Καί βλέπω τώρα:

Ἁπλοῦς ἐμποροναύτας μετατρεπομένους εἰς ἀήττητους ναυάρχους καί τά πλοιάριά των, πυρπολοῦντα καταστρέφοντα καί εἰς τρέποντα εἰς ἂτακτον φυγήν τρομερούς τοῦ τυράννου στόλους…

Βλέπω γυναῖκας μετετρεπόμενες εἰς πολεμιστάς ἀπτόητους, βλέπω μίαν ἐξ αύτῶν μεταβαλλομένην εἰς… ναύαρχον!

Βλέπω τήν πάλην τοῦ Μεσολογγίου καί κρατῶ τό σκάφος μου μετέωρον, ὑπό τό θάμβος τοῦ θεάματος τό ὁποῖον παρακολουθῶ… Οἱ ἂνθρωποι ἐκεῖνοι εἶνε νήστεις, τρώγουν δέρματα, καί ὃμως ἀντέχουν, καί ὃμως δέν ὑποτάσσονται.
Αἲφνης μία βροντή ἀκούεται. Ἐνόμισα ὃτι μύριοι ὁμοῦ κεραυνοί εἲχον προσβάλει τάς ἀκοάς μου.
Ἡ πόλις τῶν Τιτάνων ἀνατινάσσεται καί καταπίπτει εἰς ἐρείπια ἂμορφα, μεμιγμένα μέ σάρκας περισσότερον ἀμόρφους… Ἀλλά καί μία συνάμα λεγεών ἡρωϊκῶν ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδιῶν ἐξορμᾷ ἐκ τῶν τειχῶν, πλήττουσα δέ καί πληττομένη πανταχόθεν, διασπᾷ τάς γραμμᾶς τοῦ πολιορκητικοῦ τυράννου καί φεύγει σωζόμενη ἀνά τά ὃρη…

Καί ἀναφωνῶ… «Ὁ κόσμος ἐσώθη!»
Πόσον ἐπλανώμην!
Τά ἀθῶα θύματα προώριστο ν’ἀριθμηθοῦν εἰς μυριάδας ἀκόμη, εἰς μυριάδων μυριάδας.


Ἐπαιμβαίνει ἡ, ἐν τῷ μεταξύ τοῦ δρόμου μου, ἱσχυροποιηθεῖσα Εὐρώπη, -χάριν τοῦ ἰδίου της συμφέροντος,- ἐλευθερώνει, ἀλλά περιορίζει τούς Γίγαντες εἰς ὂφελος τῶν τέως τυράννων των, εἰς ὂφελος τῶν ἰδίων της ἀδικαιολογήτων βλέψεων καί ὁ ἀγών παύει διά νά ἐξακολουθήσῃ ἀγριώτερον ὑποβράζουσα ἡ κατ’ἐπίφασιν κοπάσασα θύελλα.

Ὁ ἂγριος ἐχθρός παραμένει τοιοῦτος. Καί σφαγιάζει ἀκόμα.

Παρέρχεται αἰών χωρίς νά μεταβληθῇ τό παραπάν, χωρίς νά τιθασευθῇ τό θηρίον.
Ἐξαγριούμεθα μίαν στιγμήν καί ζητοῦμεν ἐκδίκησιν νέα, διά ἀνοσιουργήματα νέα.
Οἱ τώρα Ἰσχυροί ἐπεμβαίνουν ὃμως καί πάλιν.
Οἱ Προστάται μεταμορφοῦνται εἰς Δημίους καί μᾶς ἀναγκάζουν εἰς πόλεμον «συμβατικόν» ἳνα μᾶς ἐξευτελίσουν, μᾶς ταπεινώσουν καί μᾶς καταστήσουν ἀνίσχυρους διά τό μέλλον.

 
Κατέρχομαι τότε τοῦ ἀεροπλάνου μου καί βολιδοσκοπῶ τά πνεύματα μετά τήν ἂδικον καταστροφήν, ἢν ὑπέστημεν σχεδόν ἐν ἀγνοίᾳ μας.

Δέν παρατηρῶ ὃμως τήν παραμικράν ταπείνωσιν, τήν παραμικράν ἀποθάρρυνσιν. Διακρίνω τοὐναντίον εἰς τά ὂμματα πάντων, διαβλέπω εἰς τάς σκέψεις των ἓν νά ἐπικρατῇ αἲσθημα, μία νά κυριαρχῇ ἰδέα, εἶς πόθος σταθερός: τό αἲσθημα, ἡ ἰδέα καί ὁ πόθος τῆς Ἐκδικήσεως, τῆς Ἀνταποδόσεως, τῆς Νίκης καί τῆς ἀποπομπῆς τοῦ Θηρίου ἀπό τῆς γῆς ὃπου ἐγεννήθη ὁ Πολιτισμός, τό Πνεῦμα, τό Κάλλος καί ὁ Ἡρωϊσμός.

Καί παρατηρῶ ὃτι πάντες μίαν ἒχουν σκέψιν: ὃτι ἡ ἐπιτυχία αὓτη θα συντελεσθῇ μόνον διά τῆς λόγχης.
Ἀναζῶ τότε, ἀναθαρρύνομαι καί ἀρχίζω να σεμνύνωμαι διότι ἐγεννήθην Ἓλλην…

Χλόη
ἀνιχνευτές

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply