Εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ ἐγκλωβιζόμεθα σὲ καταστάσεις ποὺ μᾶς πονοῦν.
Εἶναι ὅμως μεγάλη ἡ παγίδα τῆς παραμονῆς μας μέσα στὶς εἰκόνες τῆς καταῤῥεύσεως καὶ τῆς ἀποδομήσεως, ἤ ἀκόμη καὶ στὸ αἴσθημα τῆς ἀπωλείας…
Καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο τὸ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ βγοῦμε …ΕΞΩ ἀπὸ αὐτὲς τὶς καταστάσεις καὶ νὰ ἀλλάξουμε στάσιν ζωῆς.

Ἠ πραγματικότης ἴσως νὰ εἶναι πολὺ σκληρή.
Ἴσως ἀκόμη καὶ νὰ ἀκροβατοῦμε ἀνάμεσα σὲ στιγμὲς αὐτοκτονικὲς, καταθλιπτικὲς ἤ ἀδρανείας….
Μὰ ἡ ἀλήθεια μας, ὅπως καὶ ἡ ἀνάγκη μας, εἶναι τὸ νὰ βγοῦμε ἔξω ἀπὸ αὐτὲς τὶς εἰκόνες, νὰ σταθοῦμε γερὰ στὰ πόδια μας, νὰ σκουπίσουμε τὰ δάκρυά μας, νὰ ἀφήσουμε τοὺς πόνους καὶ τοὺς φόβους μας κατὰ μέρος καὶ νὰ ξεκινήσουμε νὰ κτίζουμε ἐμεῖς τὴν δική μας ζωή, ὅπως θὰ τὴν θέλαμε κι ὅπως θὰ μᾶς ἄξιζε.
Διότι ἐάν ἐμεῖς δέν ξεκινήσουμε νά κτίζουμε τό αὔριο, γιὰ νὰ τὸ γευθοῦμε καὶ γιὰ νὰ τὸ κληροδοτήσουμε στὰ παιδιά μας, ποιός θά τό κάνη;
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ κερδίσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή μας, δὲν θὰ ἔλθη κάποιος γιὰ  νὰ μᾶς τὸ προσφέρῃ.

Φιλονόη

φωτογραφία