Μπορεί ο θάνατος να σώσει την ζωή ενός ανθρώπου;
Περίεργο ερώτημα, πώς είναι δυνατόν; Για να δούμε.

Ο 76χρονος πατέρας μου ήταν ενάμιση μήνα στο νοσοκομείο. Κτύπησε σοβαρά στο κεφάλι με αποτέλεσμα εγκεφαλική αιμορραγία. Δύο χειρουργεία και ένα μήνα στην εντατική διασωληνωμένος και σε καταστολή. Σήμερα ζει, αύριο δεν ζει… Έτσι πορευτήκαμε.

Τελικά τα κατάφερε. Βγήκε από την εντατική και ξεκίνησε η δύσκολη πορεία αποκαταστάσεως εξαιτίας της παρατεταμένης κατακλισεως. Και ξαφνικά προέκυψε άλλο πρόβλημα. Έχοντας πια συνείδηση

και πλήρη γνώση τι του συμβαίνει, γύρισε το πρόσωπο στην ζωή. Άρχισε να πετάει τα σωληνάκια και να αρνείται την παροχή ιατρικής βοήθειας. Ήταν τρομερή η στιγμή για όλους μας όταν τον ακούσαμε να λέει:

«Θέλω να πεθάνω. Αφήστε με να πεθάνω. Κουράστηκα».

Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία, με την έννοια ότι δεν αντιδράσαμε. Μπόρα είναι θα περάσει, είπαμε. Η άρνηση όμως συνεχίστηκε και την άλλη ημέρα:
«Θέλω να πεθάνω».
Και την τρίτη μέρα:
«Πείτε στους γιατρούς να με αφήσουν να πεθάνω».

Κάτι έπρεπε να γίνει. Ήταν τόσο επώδυνο να το ακούς…
«Εντάξει πατέρα, θα γίνει αυτό που θες. Πάω να ενημερώσω τους γιατρούς». Και έφυγα από το δωμάτιο. Έλειψα για λίγο και επέστρεψα.
«Λοιπόν, ενημέρωσα τους γιατρούς για το αίτημά σου, το άκουσαν με προσοχή και απ’ ό,τι κατάλαβα θα το εγκρίνουν. Θα έρθουν σε λίγο να σε αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα και τους ορούς».
Κάρφωσε τα μάτια στο ταβάνι αμίλητος. Γύρω στα 2-3 λεπτά. Κάπου εκεί του είπα:
«Λοιπόν, είσαι έτοιμος; Σε λίγο θα έρθουν».
Μια δυνατή φωνή βγήκε από το δωμάτιο και ακούστηκε μέχρι το διάδρομο: ΟΧΙΙΙΙΙ

Παύση και συνέχεια: «θέλω να ζήσω».

Από κείνη την στιγμή φωτίστηκε το πρόσωπό του. Πήρε δύναμη και αισιοδοξία ότι μπορεί να τα καταφέρει. Και τα κατάφερε! Χθες βγήκε από το νοσοκομείο και πήγε σπίτι του.

Ο θάνατος τον έσωσε και τον ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό.
___________________________________________
Λέγοντας θάνατος εδώ, εννοώ την επίγνωση θανάτου, και όχι το γεγονός, καθώς αυτό δεν υφίσταται ως αντικείμενο παρατηρησεως για εμάς τους ζωντανούς αναφορικά με τον δικό μας θάνατο. Την κατάσταση θανάτου (μας) δεν μπορούμε να την βιώσουμε καθώς μόλις αυτός έρχεται εμείς έχουμε φύγει (γνωστός Επίκουρος). Η γνώση του επερχομένου θανάτου, έσωσε τον πατέρα μας.
Τον ανάγκασε να επιλέξει την ζωή.

«Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
Δ. Σολωμός.

Δημήτριος Ἀλικᾶκος

φωτογραφία