Πενῆντα χιλιάδες πτυχιούχους τριτοβάθμιας ἐκπαίδευσης «παράγουν» κάθε χρόνο τὰ Ἀνώτερα καὶ Ἀνώτατα ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα.
Πῶς ὅμως αἰσθάνεται ἄραγε, ἕνας κάτοχος τέτοιου πτυχίου, μὲ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς καὶ μάστερ, ὅταν ἀναγκαστικὰ συναλλάσσεται μὲ Ἀλβανὸ πλακατζῆ, ἠλεκτρολόγο, κουφωματᾶ καὶ ὑδραυλικό, Ρουμάνο ψυκτικὸ καὶ γυψοσανιδᾶ, Βούλγαρο ξυλουργό, Γεωργιανὸ κηπουρὸ κλπ;;;;

Καὶ πόσο τὸν ἐνοχλεῖ ὅταν ἀσυναίσθητα συγκρίνῃ τίς ἀμοιβές τους μὲ τὰ δικά του ἔσοδα, ἐὰν φυσικὰ εἶναι τυχερὸς καὶ ἐργάζεται;
Μήπως θὰ ἔπρεπε κάποτε τὸ ὑπουργεῖο παιδείας καὶ οἱ πανεπιστημιακὲς ἀρχὲς νὰ ἐκπονήσουν καὶ νὰ δημοσιεύσουν μιὰ μελέτη, γιὰ τὸ πῶς καὶ γιατί οἱ ἑλληνόπαιδες, ὠθούμενοι κυρίως ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους, ἐγύρισαν ἐπιδεικτικὰ τὴν πλάτη σὲ ὅλα τὰ τεχνικὰ καὶ θεωρούμετα «παρακατιανά» ἐπαγγέλματα πού, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, περιέρχονται στὰ χέρια μεταναστῶν;;
Μήπως μάθουμε κάποτε κι ἐμεῖς οἱ ἀδαεῖς, γιὰ ποιόν λόγο τὰ ΑΕΙ καὶ ΤΕΙ τῆς χώρας μας, δημιουργοῦν στρατοὺς ὑποψηφίων ἀνέργων.

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης

φωτογραφία