ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΣΥΝΟΡΙΑΚΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΤΗΣ ΑΟΖ, ΓΙΑ ΑΝΤΛΗΣΗ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ;;;
Την βλέπετε την εμμονή να ξεκινήσουν την άντληση από τα οικόπεδα που συνορεύουν με άλλες ΑΟΖ και όχι από τα ενδότερα;
Οι περισσότεροι δεν έχουν ακούσει ποτέ (ας είναι καλά οι πράκτορες-δημοσιογράφοι) ότι η Κύπρος ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΕ να δεχτεί την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στα συνοριακά οικόπεδα της ΑΟΖ ως ΠΡΟΫΠΌΘΕΣΗ από το Ισράηλ, προκειμένου αυτό να αποδεχτεί την οριοθέτηση της ΑΟΖ. 
Η οριοθέτηση της ΑΟΖ απαιτεί την συμφωνία των δύο όμορων κρατών κι έτσι οι Ισραηλινοί …έκαναν την τιμή στην Κύπρο να της αναγνωρίσουν μία ΑΟΖ, την οποία φυσικά θα εκμεταλλευτούν …αποκλειστικά Ισραηλινοί (NOBLE και DELEK) και βάσει όσων υπεγράφησαν ήδη, τα έξοδα θα επιβαρύνουν την Κύπρο και αν υπάρξουν ποτέ έσοδα …γράψτε μου. 
Με τον ίδιο τρόπο που οι εργολάβοι Δημοσίων Έργων καταφέρνουν να τριπλασιάζουν τον αρχικό προϋπολογισμό ενός έργου, θα καταφέρουν και οι Ισραηλινοί να παρουσιάζουν πάντα ζημιές, με τα γνωστά λογιστικά …μαγειρέματα, που κανένα κράτος δεν είναι σε θέση να ελέγξει.
Παρακάτω υπάρχει σύνδεσμος, για ένα άρθρο σχετικά με το κόλπο της συνεκμεταλλεύσεως, που βέβαια ….αποφεύγει να το συνδυάσει με το Ισραήλ, που ΗΔΗ εκτελούνται εργασίες, και χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Αιγύπτου, που ακόμα δεν έχει ξεκίνησε το παραμικρό.
Τις κακοτοπιές …ξέρουν να τις αποφεύγουν όσοι θέλουν να κάνουν καριέρα.
Κι από πληρωμένες πένες στον Τύπο έχει παντού, ώστε να συγκαλύπτουν την μεγάλη ληστεία, πάντα με το …αζημίωτο!!!
Ρωτήστε κανέναν Λυγερό κλόουν, που γυρνάει όλη την Ελλάδα, να δημιουργήσει κλίμα και προσδοκίες, με έξοδα των Πετρελαϊκών, ΠΟΣΑ κοιτάσματα του Ισραήλ θα υπαχθούν στο καθεστώς συνεκμεταλλεύσεως με την Κύπρο; (Πρόκειται γι’ ανέκδοτο φυσικά!) Τα οικόπεδα του Ισραήλ είναι τόσο μικρά σχεδιασμένα …ώστε και λίγα χιλιόμετρα από την ΑΟΖ της Κύπρου να τρυπήσουν… δεν θα συνορεύουν πρακτικά με αυτήν.
Η μπίζνα με την ΑΟΖ είναι πολύ μεγάλη και αντίστοιχα πέφτουν πολλά λεφτά σε δημοσιογράφους και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ώστε να …πειστούμε να πληρώσουμε ΕΜΕΙΣ το κόστος των επενδύσεων,όπως έκαναν και με τους Ολυμπιακούς αγώνες, ώστε τα κέρδη τους να είναι απόλυτα καθαρά.
Μας «κούρδιζαν» για τις ένδοξες στιγμές της χώρας, για να ΜΗΝ αντιδράσουμε στο κόστος που ξεπέρασε τα 30 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, .για μερικά βεγγαλικά και μερικά μικρά κατασκευαστικά έργα.
Σκεφθείτε πόσες χιλιάδες εθελοντές δούλεψαν ΔΩΡΕΑΝ για να φύγουν μερικοί πονηροί με εκατοντάδες μαύρα κι αφορολόγητα εκατομμύρια στην τσέπη.
Με το θέμα της ΑΟΖ, οι πληρωμένες σειρήνες των επικυριάρχων στα ΜΜΕ, θα μας …πείσουν να υπογράψουμε με τα ίδια μας τα χέρια, ακόμα μία ληστεία δισεκατομμυρίων εις βάρος μας.
Διαβάστε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τα φυσικό αέριο της Κύπρου:
Χαρίσαμε τον εθνικό πλούτο στη Noble Energy
Το αέριο έκανε φτερά!
Άκρως αποκαρδιωτικό φαίνεται ότι θα είναι το αποτέλεσμα της εκμεταλλεύσεως των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, που πιθανόν να επιβεβαιωθούν στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου. Το συμβόλαιο που υπέγραψε η Κυβέρνηση με την εταιρεία Noble Energy, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί, διασφαλίζει μόνο τα συμφέροντα της εταιρείας.
Το μερίδιο της χώρας από την εκμετάλλευση του εθνικού της πλούτου είναι ασαφές και θα αρχίσει να καταβάλλεται σε βάθος χρόνου, εάν και εφόσον η εταιρεία εμφανίσει κέρδη από τις δραστηριότητές της. Με βάση όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, είναι πολύ αμφίβολο αν αυτή η γενιά των Κυπρίων θα επωφεληθεί από τα αποθέματα της Κύπρου σε αέριο στο συγκεκριμένο ερευνητικό τεμάχιο, γνωστό σαν «οικόπεδο 12».Στην διεθνή πετρελαϊκή βιομηχανία εφαρμόζονται διάφορα μοντέλα εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων. Η Κυβέρνηση Παπαδόπουλου, που άρχισε αυτή την προσπάθεια, υιοθέτησε ένα μοντέλο Αναλογικού Καταμερισμού Παραγωγής (Production Sharing Agreement – P.S.A.), το οποίο εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο στις 3 Μαΐου 2006.
Η ερμηνεία του μοντέλου, όπως την εξήγησε ο τότε υπουργός Εμπορίου Γιώργος Λιλλήκας, είναι η εξής: «Η εκάστοτε επιλεγόμενη εταιρεία ορίζεται ως εργολάβος ή ανάδοχος συμβάσεως για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επιβαρύνεται όλο το κόστος της παραγωγής, έχει το δικαίωμα να ανακτά το κόστος παραγωγής και καταμερίζεται με εκ των προτέρων διαπραγμάτευση το κέρδος με το κράτος».
Με απλά λόγια, η εταιρεία αναλαμβάνει όλα τα έξοδα της επενδύσεως. Αφού αποσβέσει τις επενδύσεις που θα κάνει και αφαιρέσει τα έξοδα ανορύξεως, μοιράζεται τα καθαρά κέρδη στην βάση συμφωνημένων ποσοστών. Ο κ. Λιλλήκας έλεγε τότε ότι η Κύπρος θα έπαιρνε το 75% των κερδών και η εταιρεία το 25%.
Η μυστική συμφωνία
Με βάση το πιο πάνω μοντέλο ετοιμάστηκε και εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο ένα πρότυπο συμβάσεως (Model Production Sharing Contract), το οποίο τέθηκε στην διάθεση των πετρελαϊκών εταιρειών, όταν προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός αδειοδοτήσεως, τον Φεβρουάριο του 2007. Η σύμβαση αυτή καταγράφει τις μάξιμουμ απαιτήσεις της Κ.Δ. και υπήρξε η ραχοκοκαλιά της τελικής συμφωνίας που υπεγράφη με την Noble Energy, τον Οκτώβριο του 2008. Εκ μέρους της Κ.Δ. υπέγραψε ο υπουργός Εμπορίου Αντώνης Πασχαλίδης.
Ζητήσαμε από τον αρμόδιο υπουργό πληροφορίες για το περιεχόμενο αυτής της συμφωνίας, όμως μέχρι στιγμής δεν έχουμε απαντήσεις. Η Κυβέρνηση την κρατάει μυστική και, όπως λέχθηκε στον «Π», μόνον ο Πρόεδρος και ο διευθυντής Ενέργειας γνωρίζουν το περιεχόμενό της. Ωστόσο, γνωρίζουμε ποιες ήταν οι απαιτήσεις της Κυβερνήσεως από το πρότυπο συμβάσεως που δόθηκε στις εταιρείες.
Όταν μπαίνεις σε μια διαπραγμάτευση υπάρχει πάντα ένα περιθώριο υποχωρήσεως. Λογικά, η τελική συμφωνία θα πρέπει να είναι δυσμενέστερη για την Κ.Δ. απ’ ό,τι προβλέπει το πρότυπο συμβάσεως. Όμως, έστω κι αν η Κυβέρνηση διατήρησε το 100% των αρχικών απαιτήσεών της, το φυσικό αέριο στο τεμάχιο 12 έχει κάνει φτερά! Η Κύπρος δεν έχει δικό της αέριο, το έχει χαρίσει στην Noble Energy.
Πώς χάθηκε
Όπως είναι διατυπωμένοι οι όροι στο πρότυπο συμβάσεως, η Noble Energy, η οποία κατέχει και το 100% των δικαιωμάτων εκμεταλλεύσεως, θα αναλάβει όλες τις επενδύσεις και τα έξοδα ανορύξεως. Θα πάρει όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις μέχρι να αποσβέσει τις επενδύσεις της, θα καλύπτει όλα τα λειτουργικά της έξοδα, και αν περισσέψουν η Κ.Δ. θα πάρει ποσοστό από τα κέρδη.
Γράφει η σύμβαση: «Στην περίπτωση που εκκρεμούν έξοδα, από τον ένα χρόνο μεταφέρονται στον άλλο. Αυτό θα επαναλαμβάνεται μέχρι να υπάρξει απόσβεση των εξόδων ή μέχρι την λήξη της συμβάσεως, ό,τι κι αν συμβεί πρώτο». Το διαθέσιμο αέριο που θα περισσέψει (αν περισσέψει), «αφού η ανάδοχος εταιρεία πάρει τα έξοδα της, επιμερίζεται μεταξύ της Δημοκρατίας και του αναδόχου».
Οι πετρελαϊκές εταιρείες είναι οτιδήποτε άλλο από φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αν έχουν την δυνατότητα να ισοφαρίζουν τα έξοδα με τα έσοδα, υπερτιμολογώντας τις δαπάνες, σαφώς και δεν θα μοιραστούν τα κέρδη τους με το κυπριακό κράτος. Και στην περίπτωση της συμβάσεως που πρότεινε η Κυβέρνηση της Κύπρου στην Noble Energy (χωρίς να ξέρουμε πόσα άλλα παράθυρα έχουν ανοίξει με τις δικές τους αντιπροτάσεις), έχουν απεριόριστες δυνατότητες να υπερτιμολογήσουν τα έξοδα και να υποτιμολογήσουν τα έσοδα.
Ένα παράδειγμα: Με βάση το μοντέλο που πρότεινε η ίδια η Κυβέρνηση, «45 ημέρες πριν από την έναρξη κάθε ημερολογιακού έτους, ο ανάδοχος (στην προκειμένη περίπτωση η Noble Energy) καταρτίζει και υποβάλλει προς έγκριση από το αρμόδιο υπουργείο λεπτομερές και αναλυτικό ετήσιο πρόγραμμα εργασίας, μαζί με τον αντίστοιχο ετήσιο προϋπολογισμό».
Αυτό το έγγραφο θα δίνει το στίγμα του ετήσιου προϋπολογισμού της εταιρείας. Σύμφωνα με την σύμβαση, «ο υπουργός μπορεί να προτείνει τροποποιήσεις ή αλλαγές στο ετήσιο πρόγραμμα εργασίας και στον αντίστοιχο προϋπολογισμό με ειδοποίηση προς τον ανάδοχο, συμπεριλαμβανομένων όλων των δικαιολογητικών που κρίνονται αναγκαία, εντός τριάντα (30) ημερών από την παραλαβή του προγράμματος εργασίας».
Υπουργός σεΐχης
Με αυτή την πρόνοια της συμφωνίας ο εκάστοτε υπουργός (τότε ήταν ο Λιλλήκας) καθίσταται σεΐχης, διότι θα έχει την δυνατότητα να εγκρίνει από μόνος του έναν προϋπολογισμό, που όσο πιο φουσκωμένος θα είναι, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η απώλεια του εθνικού πλούτου της χώρας!
Αλλά, και ο εντιμότερος των ανθρώπων να είναι ο υπουργός δεν θα έχει σοβαρές δυνατότητες να μειώσει τον προτεινόμενο προϋπολογισμό. Διότι σε τριάντα ημέρες θα πρέπει να μελετήσει τον προϋπολογισμό, να εντοπίσει υπερχρεώσεις, να βρει στοιχεία για να τεκμηριώσει την άποψή του και να πείσει την εταιρεία. Κάτι τέτοιο είναι φύσει αδύνατον. Και, σύμφωνα με το συμβόλαιο, «εάν δεν υπάρξει ανταπόκριση από το υπουργείο εντός της προθεσμίας των τριάντα (30) ημερών, τότε το πρόγραμμα και ο προϋπολογισμός θα θεωρούνται εγκεκριμένα»!Πέρα από τον προϋπολογισμό του προγράμματος εργασίας, τα έξοδα επεκτείνονται στα λειτουργικά κόστη της εταιρείας, στις υπηρεσίες που θα αγοράζει από την μητρική εταιρεία και από άλλες συμβαλλόμενες εταιρείες. Συνεπώς, τα κόστη είναι αδύνατον να εκλεχθούν και να αμφισβητηθούν. Επίσης, σύμφωνα με το πρότυπο συμβάσεως, οι τιμές πωλήσεως του αερίου δεν θα υπολογίζονται με βάση τις διεθνείς τιμές, αλλά στην βάση του τι πωλούν οι άλλοι στην περιοχή. Ποιος μπορεί να ξέρει, ποιος θα ελέγχει και ποιος θα δώσει στοιχεία για να αμφισβητηθούν οι τιμές που θα παρουσιάζει η εταιρεία;
Με τέτοιο συμβόλαιο μόνο αν είναι ηλίθια μια εταιρεία θα δείξει κέρδη για να τα μοιραστεί με την Κυβέρνηση. Και οι πετρελαϊκές εταιρείες δεν έχουν τέτοια φήμη. Σύμφωνα με την γνώμη συμβούλων που ασχολούνται με την πετρελαϊκή βιομηχανία, το μοντέλο που επινοήθηκε από την Κυβέρνηση της Κύπρου είναι το τέλειο για ένα κράτος που θέλει να χαρίσει τον εθνικό του πλούτο.Ούτε στην Αφρική
Σε άλλα κράτη, ακόμη και αφρικανικά, υιοθετούνται πιο σύνθετα μοντέλα. Για παράδειγμα, πέρα από τον καταμερισμό των κερδών εάν και όταν υπάρξουν, η Κυβέρνηση που παραχωρεί τα δικαιώματα εκμεταλλεύσεως διεκδικεί για λογαριασμό της, από την πρώτη ημέρα της ενάρξεως της εξορύξεως, ένα ποσοστό (5, 10 ή 15%) επί της παραγωγής, αναλόγως της διαπραγματευτικής της ικανότητας, για τις δικές της ανάγκες είτε για να το πουλήσει στην διεθνή αγορά.
Το Ισραήλ εξασφάλισε το 12,5% της παραγωγής από την πρώτη ημέρα και προσπαθεί να το αυξήσει στο 20%. Η Κύπρος δεν διεκδίκησε ούτε ένα κυβικό πόδι. Με όρους αγοράς, από τα αποθέματα στο κοίτασμα του τεμαχίου 12 η Κύπρος δεν έχει ούτε ένα κυβικό πόδι δικό της φυσικό αέριο. Δεν διεκδίκησε καν προνομιακές τιμές για τις δικές της ανάγκες, κατοχυρωμένες στο συμβόλαιο.
Επίσης, τα άλλα κράτη εξασφαλίζουν έσοδα από την φορολογία στην εμπορία των υδρογονανθράκων. Μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις που τα έξοδα έρευνας και δημιουργίας της υποδομής καλύπτονται από την φορολογία.
Τα ποσοστά του Ισραήλ περιλαμβανομένης της φορολογίας είναι 30%.
Στην περίπτωση της Κύπρου, σύμφωνα με τις διατάξεις της συμβάσεως που η ίδια η Κυβέρνηση έχει προτείνει, η φορολόγηση της εταιρείας θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο μερίδιο της Δημοκρατίας στα κέρδη. Συνεπώς, όπως αναφέρεται στο συμβόλαιο, «οι υδρογονάνθρακες που θα διατεθούν από την εταιρεία πρέπει να θεωρούνται απηλλαγμένοι εταιρικού φόρου».Κουβέντες του αέρα
Τα δεδομένα που υπάρχουν συνηγορούν στο ότι όσα γράφονται και δηλώνονται περί «δικού μας φυσικού αερίου» («έσοδα 500 εκατ. ευρώ τον χρόνο», «θα μας δίνουν το δικό μας δωρεάν», «θα μας κάνουν τον αγωγό») είναι κουβέντες του αέρα. Για να ξέρουμε πραγματικά τι γίνεται πρέπει να μελετηθεί το συμβόλαιο. Αν το συμβόλαιο ήταν προνομιακό για την Κύπρο, μετά την ανακάλυψη των μεγάλων κοιτασμάτων από το Ισραήλ θα προβαλλόταν σαν μια μεγάλη επιτυχία της Κυβερνήσεως που το έχει υπογράψει. Τουναντίον, το κρύβει.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, όταν δεν μπορείς να έχεις αποτελεσματικό έλεγχο στην παραγωγή και στα πραγματικά έξοδα και έσοδα, τα όποια ποσοστά επί των κερδών δεν έχουν καμμιά σημασία. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό επί των κερδών, τόσο μεγαλύτερο είναι και το αντικίνητρο της εταιρείας να δείχνει κέρδη.
Η ασφαλέστερη μέθοδος ήταν το μερίδιο επί της παραγωγής, όχι επί των κερδών. Όμως αυτό δεν έγινε και το συγκεκριμένο κοίτασμα μάλλον έκανε φτερά, με την αμερικανική εταιρεία να καρπούται τον εθνικό πλούτο και την Κύπρο να επωμίζεται την περιβαλλοντική ζημιά.
Από την μεγάλη ιδέα στη μεγάλη γκάφα
Κάποιος που θα διαβάσει αυτό το ρεπορτάζ θα διερωτηθεί, «καλά, μα είναι τόσο αδέξια η Κυβέρνησή μας, που χάρισε τον εθνικό πλούτο σε μια ξένη εταιρεία; Δεν θα ήθελε να έχει έσοδα για να προσφέρει έργο;».
Τα πράγματα διαφορετικά ξεκίνησαν και αλλού κατάληξαν. Ευθύς εξαρχής η οριοθέτηση της ΑΟΖ και η προκήρυξη διαγωνισμού αδειοδοτήσεως για την εκμετάλλευση πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων είχε διασυνδεθεί με πολιτικά οφέλη. Στο διπλωματικό παρασκήνιο ήταν από τότε γνωστό ότι η πρόθεση της Κυβερνήσεως Παπαδόπουλου ήταν να παραχωρήσει τις άδειες εκμεταλλεύσεως σε γαλλικά συμφέροντα. Το πολιτικό πλαίσιο που είχε τεθεί φαινόταν δελεαστικό: Η σύζευξη των οικονομικών συμφερόντων της Κύπρου και της Γαλλίας, με δεδομένη την γαλλική επιφυλακτικότητα προς την Τουρκία, θα μπορούσε να αποτελέσει το υπόβαθρο για μια ισχυρή κυπρο-γαλλική συμμαχία. Η Γαλλία, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και ισχυρό μέλος της ΕΕ, θα ήταν η μεγάλη δύναμη που αναζητούσε η Κύπρος για να αντιμετωπίσει την Τουρκία.
Τα όποια παράπλευρα προσωπικά συμφέροντα και ευκαιρίες θα χάνονταν μέσα στην ρητορική της εξυπηρετήσεως των «μεγάλων εθνικών στόχων». Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων και η ανάθεση της εκμεταλλεύσεώς τους σε γαλλικές εταιρείες, ήταν μια τεράστια πολιτική (και ασφαλώς οικονομική) επένδυση, ενόψει και των προεδρικών εκλογών του 2008.
Η Κύπρος ήταν (και εν πολλοίς είναι ακόμη) αδαής σε ζητήματα εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων. Την 1η Αυγούστου 2005, μετά από εισήγηση του υπουργού Εμπορίου Γιώργου Λιλλήκα, η Κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία με τον γαλλικό οίκο Beicip-Franlap για παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σε τεχνικά και νομοτεχνικά θέματα. Λογικά η Κυβέρνηση θα έπρεπε να ζητήσει προσφορές και να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες τουλάχιστον δύο διαφορετικών οίκων για να μην εξαρτάται μόνο από τις συμβουλές τού ενός. Τουλάχιστον στα αφρικανικά κράτη αυτό γίνεται. Ακόμη, θα μπορούσε να συστήσει ένα ενεργειακό συμβούλιο αποτελούμενο από Κυπρίους επιστήμονες, οι οποίοι έχουν γνώση και εμπειρία, για να ξέρει τι της γίνεται.
Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά.Ο μεγάλος σχεδιασμός
Με δεδομένη την πολιτική απόφαση «να τα δώσουμε στους Γάλλους», έγινε ανάθεση στον συγκεκριμένο γαλλικό οίκο, χωρίς να ζητηθεί από άλλους να εκδηλώσουν ενδιαφέρον. Στην ιστοσελίδα της Beicip-Franlap αναφέρεται πως η εταιρεία ειδικεύεται στο να συμβουλεύει πετρελαϊκές εταιρείες και όχι κυβερνήσεις. Μεταξύ των πελατών της είναι και η Total, με την οποία η Κυβέρνηση φιλοδοξούσε να συνεργαστεί.
Οικοδομώντας την μεγάλη ιδέα της «ισχυρής συμμαχίας» με την Γαλλία, η τότε Κυβέρνηση άφησε να διαρρεύσουν στα ΜΜΕ πληροφορίες και για συμφωνία στρατιωτικής συμμαχίας με την Γαλλία. Η Κυβέρνηση Παπαδόπουλου προσπαθούσε επίμονα να διασυνδέσει τα κοιτάσματα με μια ευρύτερη γεωπολιτική συμμαχία με την Γαλλία και να μεταφέρει το ζήτημα στην ΕΕ. Τον Μάρτιο του 2007, λίγο μετά την προκήρυξη του διαγωνισμού αδειοδοτήσεως, ο Λιλλήκας, ως υπουργός Εξωτερικών, συναντήθηκε με τον επίτροπο Ενεργείας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως Andris Piebalgs και τον ενημέρωσε για το ζήτημα των κοιτασμάτων. Ο Λιλλήκας προωθούσε την πολιτική της διαμορφώσεως κοινής ενεργειακής πολιτικής και εισηγήθηκε όπως οι ενεργειακές πτυχές και διαστάσεις με συγκεκριμένα προγράμματα ενταχθούν στα πλαίσια της πολιτικής καλής γειτονίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, έτσι που να συνταυτιστεί το ενεργειακό με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας. «Ελπίζουμε ότι σύντομα θα δούμε την ενεργειακή διάσταση να εισέρχεται στην πολιτική καλής γειτονίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως», δήλωσε ο Λιλλήκας μετά την συνάντησή του με τον Andris Piebalgs.
Παρόλο που το πολιτικό πλαίσιο φαινόταν δελεαστικό, ήταν υπερβολικά φιλόδοξο. Ο σχεδιασμός αυτός ήταν ένας ευσεβής πόθος της Λευκωσίας, χωρίς σοβαρό υπόβαθρο. Άλλο το τι προσδοκούσε η Λευκωσία και άλλο το τι μπορούσε να πετύχει, και μάλιστα σε ανταγωνισμό με μια ενεργειακά ισχυρή δύναμη, όπως ήταν η Τουρκία.
Η κατάρρευση
Το όραμα του «Κύπρος – Γαλλία συμμαχία» κατέρρευσε όταν η γαλλική Total δεν ενδιαφέρθηκε και δεν συμμετείχε στον διαγωνισμό αδειοδοτήσεως. Είτε έκανε πίσω, λόγω πιο μεγάλων συμφερόντων στην Τουρκία, είτε δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ και οι Κύπριοι λογάριαζαν από μόνοι τους ότι θα την κέρδιζαν με το δελεαστικό σχέδιο συμβολαίου (σχεδόν χάρισμα) που ετοιμάστηκε σε συνεργασία με την Beicip-Franlap.
Παρά τις μεγάλες προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί («Δεν υπάρχει μεγάλη εταιρεία, γνωστή, η οποία να μην έχει δείξει ζωηρότατο ενδιαφέρον», δήλωνε στις 15 Φεβρουαρίου 2007 ο υπουργός Εμπορίου Αντώνης Μιχαηλίδης), καμμιά μεγάλη ξένη εταιρεία δεν ανταποκρίθηκε. Τότε η Κυβέρνηση της Κύπρου έδωσε παράταση στον διαγωνισμό, ο Λιλλήκας πήγε στην Μόσχα και προσπάθησε να πείσει τους Ρώσσους να ενδιαφερθούν, όμως και πάλι δεν υπήρξε ενδιαφέρον.
Όταν έκλεισε ο διαγωνισμός, τον Αύγουστο του 2007, η μόνη εταιρεία που υπέβαλε σοβαρή πρόταση ήταν η Noble Energy και μόνο για το ερευνητικό τεμάχιο 12. Η εταιρεία αυτή ενδιαφέρθηκε διότι ήταν στην περιοχή, ερευνούσε για το Ισραήλ και γνώριζε ότι υπήρχαν αποθέματα. Μάλιστα, το 1/3 του κοιτάσματος φυσικού αερίου που βρίσκεται στο τεμάχιο 12 εμπίπτει στην ΑΟΖ του Ισραήλ.
Γκάφα ή απάτη;
Η τότε Κυβέρνηση έπνιξε την απογοήτευσή της με την υπόσχεση ότι οι μεγάλες εταιρείες θα έρχονταν στον δεύτερο γύρο, ο οποίος ανακοινώθηκε ότι θα γινόταν το δεύτερο εξάμηνο του 2008. Οι προσδοκίες χαμήλωσαν, τα πετρέλαια εξαφανίστηκαν από την ατζέντα, δεν μπόρεσαν να γίνουν η κινητήριος δύναμη για την εκλογική αναμέτρηση του 2008.
Η Noble Energy βρήκε έτοιμο το χαλί που στρώθηκε για τους Γάλλους. Η νέα Κυβέρνηση συνέχισε και ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις με τη συγκεκριμένη εταιρεία με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς δεύτερη γνώμη και δεύτερη σκέψη, έκανε τους δικούς της υπολογισμούς με τους δικούς της ανθρώπους και υπέγραψε μια συμφωνία που κανείς δεν ξέρει το περιεχόμενό της και φοβάται να την δημοσιοποιήσει. Το αποτέλεσμα, αν δεν είναι μια μεγάλη απάτη, είναι σίγουρα μια μεγάλη γκάφα. Ξεκινήσαμε για «να τα δώσουμε όλα στους Γάλλους» και τα δώσαμε όλα στους Αμερικανούς…
Καταλάβαμε;