…σὲ κάτι καλλίτερο, παραμένω ἀκινητοποιημένος.
Ἐλπίζοντας στὴν λύπησιν, στὴν κατανόησιν, στὴν συμπόνια τῶν κρατούντων, τοὺς δίδω πιστώσεις χρόνου…
Ἐλπίζοντας στὶς ἐλάχιστες, ἔως ἀνύπαρκτες, πιθανότητες, τῆς βελτιώσεως τῶν κοινωνικῶν δεδομένων, ἀδρανοποιοῦμαι ὅλο καὶ περισσότερο.

Κι εὐτυχῶς…
Τὸ πρόβλημά μας ΔΕΝ εἶναι οἰκονομικό!!!
Οὔτε θὰ λυθοῦν τὰ ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν μὲ τὸ νὰ μᾶς προσφέρουν, ἤ νὰ μᾶς ἁρπάξουν, κάτι περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐπέτρεψαν νὰ διατηροῦμε!
Τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἀξιακό, ἠθικό, πολιτικὸ καὶ τελικῶς πολιτειακό…
Ἀλλὰ ἐμεῖς ἑστιάζουμε σὲ μίαν του παράμετρο, συνειδητῶς, ἀγνοῶντας ἐπίσης συνειδητῶς τὰ τόσα σημάδια καὶ τὶς τόσες ἀποδείξεις, ποὺ διαρκῶς παρουσιάζονται ἐμπρός μας.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου, ποὺ θέλει νὰ λέγεται Ἄνθρωπος, ξεκινᾶ ἀπὸ μέσα του.
Ἡ ἐλπίδα δὲν ἔχει χῶρο νὰ ὐπάρξῃ σὲ μία τέτοιαν προσωπικότητα, διότι ἁπλούστατα γνωρίζει θαυμάσια πὼς ὅσα πρέπει νὰ συμβοῦν θὰ τὰ πράξη μόνο του τὸ ἄτομον καὶ οὐδέποτε μὲ τὴν συνδρομὴ ἤ τὴν βοήθεια τῶν ἄλλων. Κι αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ συμβοῦν, ἤ ἐὰν θέλετε, αὐτὰ ποὺ θὰ ἤθελε νὰ συμβοῦν, ΔΕΝ ἐλπίζει πὼς θὰ συμβοῦν. Θεωρεῖ ΔΕΔΟΜΕΝΟΝ πὼς θὰ συμβοῦν καὶ ἐργάζεται μεθοδικά, συνειδητά, ἀποφασιστικὰ πρὸ κειμένου νὰ συμβοῦν.

Ὅταν ξέρῃς τὸ τὶ θέλεις καὶ τὸ ποῦ πρέπει νὰ πᾷς ΔΕΝ ἔχει χῶρο ἡ ἐλπίδα.
Ἠ ἐλπίδα ἔχει χῶρο, καὶ τελικῶς θέσιν στηρίξεως (σὰν τὸ κάθε σύνηθες …μπαστουνάκι!!!) ὅταν ΔΕΝ γνωρίζῃς τὸ ποῦ θέλεις νὰ φθάσῃ κι ὅταν ΔΕΝ ἐμπιστεύεσαι αὐτὸ ποὺ εἶσαι.
Τόσο ἁπλᾶ!

Φιλονόη

φωτογραφία