Ἡ μεγάλη διαφορὰ ποὺ ἔχει ὁ ἐπιτυχημένος ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ἀποτυχημένο, εἶναι στὴν ἐπιμονή.
Οὐσιαστικῶς ἡ δέσμευσίς μας, σὲ ἕναν στόχο, ὁποιονδήποτε, μαρτυρᾶ τὸ ἐὰν πράγματι θέλουμε, ἤ ὄχι, νὰ ὑλοποιήσουμε αὐτὸν τὸν στόχο.
Καὶ εἶναι γεγονὸς πὼς αὐτοὶ ποὺ ἐπιτυγχάνουν τοὺς στόχους τους, ὁπλίζονται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή!
Ἡ δική μας στάσις ὅμως, ἡ προσωπική, εἶναι κάτι ποὺ ἴσως σὲ κάποιους τομεῖς νὰ θέλουμε νὰ τὴν ἀλλάξουμε. Δῆλα δὴ ἴσως σὲ κάποιες παραμέτρους νὰ μὴ δεσμευόμεθα καὶ τόσο …δυναμικά.
Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσιν ἡ λύσις δὲν εἶναι νὰ θέσουμε νέους στόχους (συνήθως ὑψηλούς) πρὸ κειμένου νὰ ἀποδείξουμε στοὺς ἑαυτούς μας πὼς πράγματι, δὲν ἀξίζουμε τὴν ἐπιτυχία, ἀλλὰ μικρούς.
Οἱ μικροί, καθημερινοί μας στόχοι, ποὺ ἐπιτυγχάνονται ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι μικροί, εἶναι μία σπουδαία εὐκαιρία νὰ μᾶς προγυμνάσῃ καταλλήλως,πρὸ κειμένου σταδιακῶς, αὐξάνοντας τὸν βαθμὸ δυσκολίας, νὰ μποροῦμε νὰ ὑλοποιοῦμε ὅλο καὶ μεγαλυτέρους στόχους.
Ἕνα παιχνίδι εἶναι.
Δοκιμασμένο!!! Καὶ πάντα ἐπιτυγχάνει ὅποιος τὸ δοκιμάζει!!!