Τί σημαίνει ἀντικειμενικότης;
Ὁ Δημητράκος μᾶς γράφει πὼς ἀντικειμενικότης εἶναι ἡ ἐπὶ πραγματικότητος βασιζομένη κρίσις, ἡ ἀμεροληψία ἀλλὰ (πρώτη ἐρμηνεία) καὶ ἡ ὕπαρξις τινος ἀνεξαρτήτως τῆς ἡμετέρας γνώμης.

Ἐπίσης, ἀντικειμενικὸς εἶναι ὁ βασιζόμενος ἐπὶ πραγματικότητος, ὁ μὴ ὑποκειμενικός, ὁ ἀμερόληπτος.

Ἡ ἀντικειμενικότης εἶναι κάτι ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ἐποχή μας, διότι ΟΛΟΙ μας, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, διαθέτουμε τὶς καταβολές μας, τὶς ὀπτικές μας, ἀλλὰ τὶς …προαποφάσεις μας. Οὐσιαστικῶς ἔχουμε πρὸ ἀποφασίσει, γιὰ πολλὰ ζητήματα, δίχως νὰ θέλουμε νὰ ἐντάξουμε στὰ ὅποια δεδομένα μας καὶ τὴν ἀντίθετον μὲ ἐμᾶς τοποθέτησιν.

Ἡ ἀντικειμενικότης ἀπουσιάζει γενικότερα ἀπὸ τὴν ζωή μας. Δυστυχῶς.
Ἀποφασίζουμε γιὰ πολλὰ ζητήματα ἔχοντας περιορισμένες πληροφορίες καὶ συνήθως ἀρνούμεθα νὰ τὶς ἐμπλουτίσουμε. Ἴσως διότι ἔχουμε ΠΡΟαποφασίση γιὰ τὸ ὁ,τιδήποτε.
Ἔχουμε, γιὰ παράδειγμα, ΠΡΟἀποφασίση κόμμα, χρῶμα, «συμφέρον» ἤ συμφέρον.
Δυστυχῶς μας.

Θέλουμε ὅμως στήν πραγματικότητα νά εἴμαστε ἀντικειμενικοί; Ἤ ὄχι;
Γιὰ νὰ μετατραποῦμε αὐτομάτως σὲ ἀντικειμενικὰ πρόσωπα ἀπαιτεῖται νὰ κάνουμε μίαν Ὑπέρβασιν. Μεγάλη Ὑπέρβασιν.
Ὀφείλουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ ἀλλάξουμε ὀπτικὲς γιὰ πάρα πολλὰ ζητήματα, ἀφήνοντας ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μας τὶς ΠΡΟκαθορισμένες …ὀπτικές μας.
Κάτι ποὺ εἶναι ἰδιαιτέρως δύσκολο, ἰδίως ἐὰν ἀφορᾷ ἡ τοποθέτησίς μας σὲ συναισθηματικὰ πεδία. Ἰδίως δῆλα δὴ ἐὰν καλούμεθα νὰ τοποθετηθοῦμε γιὰ πρόσωπα μὲ τὰ ὁποῖα εἴμαστε ἰδιαιτέρως συνδεδεμένοι μὲ οἱονδήποτε τρόπο.

Μεγάλη ὑπόθεσις ἡ ἀντικειμενικότης. Ἀλλὰ ἀναγκαία.
Ἐὰν θέλουμε νὰ θεωροῦμε ἑαυτοὺς δικαίους ὀφείλουμε νὰ γίνουμε ἀντικειμενικοί.
Ἐὰν θέλουμε νὰ ΜΗΝ ὁμοιάζουμε μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ δημιουργοῦν, προκαλοῦν ἤ ἐπισύρουν Ὕβριν, πρέπει νὰ γίνουμε ἀντικειμενικοί.
Ἐὰν θέλουμε νὰ παραμένουμε Ἄνθρωποι, πρέπει νὰ γίνουμε ἀντικειμενικοί!!!

Μεγάλο ταξείδι. Μεγάλη ἡ …Ὑπέρβασις.
Μὰ πιὸ μεγάλη ἡ χαρὰ ποὺ ἀφήνει πίσω της ἡ προσέγγισις τῆς πραγματικῆς Ἀντικειμενικότητος.

Φιλονόη

Σημειώσεις-Διευκρινίσεις-Τοποθετήσεις

Χρειάστηκε ἀρκετὲς φορὲς στὴν ζωή μου νὰ παρακάμψω συναισθηματική, μᾶλλον τοποθέτησιν-«προσκόλλησιν», πρὸ κειμένου νὰ «ἀποστασιοποιηθῶ» ἀπὸ τὴν ὅποιαν ὑπόθεσιν καὶ νὰ δῷ τὰ γεγονότα μὲ ἄλλην ματιά, πιὸ μακρυνὴ καὶ τελικῶς περισσότερο καθαρή. Ἐπιῤῥεασμένη κι ἐγὼ ἀπὸ τὶς …μισὲς πληροφορίες κάποιων ἤ κάποιου, εἶχα σχηματίση κάποιαν …ἄποψιν, μερικῶς ἤ ἀπολύτως ἐσφαλμένη. Ὅταν ὅμως διεπίστωνα πὼς λάθεψα κι ἀδίκησα, ἡ ἐπανατοποθέτησις ἦταν ἀναγκαία.

Ὁμολογῶ πὼς κάτι τέτοιο μὲ πόνεσε πολὺ τὴν στιγμὴ ποὺ συνέβη,  ὅσες φορὲς συνέβη, διότι κι ἐγώ, ὅπως ΟΛΟΙ μας, ἔχω τὶς συναισθηματικές μου «ἐξαρτήσεις», συμπάθειες καὶ «ἀδυναμίες». Ὅμως ἡ χαρὰ καὶ ἡ αἴσθησις τῆς ἐλευθερίας, ποὺ ἔνοιωσα, κατόπιν αὐτῆς τῆς ἀποστασιοποιήσεως, ἦταν συγκλονιστικές!!!
Ἀγάπησα περισσότερο τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐμπλέκοντο στὴν ὅποιαν «παράβασιν», διότι τοὺς εἶδα πιὸ καθαρὰ καὶ κατάλαβα πὼς κι αὐτοί, ὅπως ὅλοι μας, ΔΕΝ εἶναι τέλειοι, ἀλλὰ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι ὄμως ἔχουν ἀδυναμίες. Ὅταν τὶς ἀποδεχόμεθα συμβαίνει ἡ πραγματικὴ …ὑπέρβασις ποὺ ἀπογειώνει  τὶς ἀθρώπινες σχέσεις. Καὶ τότε εἶναι ἡ μεγάλη στιγμὴ ποὺ ἀποφασίζουμε γιὰ τὸ ἐὰν κάποιοι θὰ παραμείνουν, ἤ ὄχι, στὴν ζωή μας…
Κι αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ τὴν ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ἀπόφασιν ἀντιμετωπίσεως τῶν γεγονότων ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΩΣ. (Ἐὰν κάτι τέτοιο εἶναι μονομερές, τότε ἡ ῥήξις εἶναι ἀναπόφευκτος!!!)

Αὐτὲς τὶς στιγμὲς λοιπὸν ἦταν ποὺ συνειδητοποίησα πὼς ἐὰν θὰ ἤμεθα καλοί, κακοί, στριμμένοι, ἀνάποδοι, δίκαιοι, ἄδικοι, τρυφεροί, συμπαθητικοί, κουτσομπόληδες, ἀδιάκριτοι, φίλοι, ἐχθροί, τίμιοι, ἄτιμοι ἤ ἀχάριστοι εἶναι ἐπιλογὴ τῆς ὁποίας στιγμῆς μας. Ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ τὴν ὑποσυνείδητο ΑΠΟΦΑΣΙΝ μας νὰ βλέπουμε κάποιον ἔτσι ἤ ἀλλοιῶς. Κι αὐτὴ ἡ ἀπόφασις καθορίζει τὴν κρίσιν μας, μεταβάλλοντάς την σὲ  ὑποκειμενική.
Ὅταν ἡ κρίσις μας εἶναι ὑποκειμενικὴ εἶναι στρεβλή!!!
Κι ὅταν εἶναι στρεβλὴ τότε κι ἐμεῖς λανθάνουμε, ἀδικοῦμε, παγιδευόμεθα. Μὰ στρεβλὴ κρίσις σημαίνει λάθος συμπεράσματα.
Λάθος συμπεράσματα σημαίνει ΛΑΘΟΣ ἀντίληψις…
Σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν συμπεριφορά μας βασίζεται τὸ …«σύστημα» γιὰ νὰ μᾶς ἄγῃ κατὰ πῶς τὸ ἐξυπηρετεῖ!!!

Κατ’  ἐπέκτασιν ἔχουμε δύο τομεῖς γιὰ νὰ …«προπονηθοῦμε».
Ὁ ἕνας ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς, στὶς ὀπτικές μας, στὶς ὅποιες ἀδυναμίες μας καὶ ὁ ἄλλος ἀφορᾶ στὸν τρόπο ποὺ μᾶς παρουσιάζονται τὰ ὅποια γεγονότα.
Καὶ ὁπωσδήποτε πλέον ΕΜΕΙΣ ἐπιλέγουμε ἐὰν θὰ μείνουμε ἀδρανεῖς παρατηρητὲς γεγονότων ἤ ὑπέρμαχοι τῆς Ἀντικεμεινικότητος, τῆς Ἀληθείας καὶ τελικῶς τῆς Ἐλευθερίας μας!!!

Ἐρωτήσεις κρίσεως, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνατρέπουν τὴν συνολική μας τοποθέτησιν, ΔΕΝ γίνονται.
Γιὰ παράδειγμα.
Εἶναι κάποιος χαρακτηρισμένος ὡς ἥρως… Γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους.
Ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ μελετήσουμε τὴν ἱστορία, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἴσως νὰ ἔχῃ πράξει πολλὲς ἀτιμίες, παραλλήλως μὲ τοὺς ὁποίους πραγματικούς, ἤ ὄχι,  ἡρωισμούς του.
Τί κάνουμε;
Ἀποφασίζουμε νά τόν …ἀποκαθηλώσουμε ἤ νά μειώσουμε τήν ὁποίαν αἴγλη του;;; Ἤ ἀκόμη καί νά τον διατηρήσουμε ἐκεῖ πού ἦταν, γιά νά μήν προσβάλουμε τήν μνήμη του;;; Καί ποιά εἶναι ἔντιμος στάσις; Καί γιατί νά τόν ἀποκαθηλώσουμε, ἤ ὄχι;
Πόσο καί ποιούς ἐξυπηρετεῖ ἡ ἀλήθεια ἤ τό ψέμμα;
(Παράδειγμα, ἀπὸ πολλούς, ἀποδεκτόν: Ὁ Παπαφλέσσας ἦταν ἐκεῖνος ποὺ οὐσιαστικῶς ἐνεργοποίησε καὶ τελικῶς ὁριστικοποίησε, πολλὲς ἀποφασιστικὲς καὶ καθοριστικὲς γιὰ τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, κινήσεις-δράσεις-καταστάσεις, ἀλλὰ ἦταν κι αὐτὸς ποὺ συνέβαλε, μὲ πολλοὺς τρόπους, στὸ νὰ παγιωθῇ ἕνα κράτος-οὐραγὸς τῶν τράπεζικῶν συμφερόντων. Ἡ ἐπιλογή του νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὸν Ἰμπραὴμ στὸ Μανιάκι ΔΕΝ σβήνει τὰ λάθη του, ἀλλὰ τὸν ἐξαγνίζει, κατὰ κάποιον τρόπο.)

Ἡ ἀπόφασίς μας νὰ λειτουργοῦμε ἀντικειμενικῶς, γενικῶς, σὲ κάθε περίπτωσιν καὶ πρὸς πάσαν κατεύθυνσιν, εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ μᾶς ὁδηγήση  στὸ νὰ αὐξήσουμε τὴν αἴσθησιν τοῦ δικαίου καὶ στὸ νὰ ἀντιληφθοῦμε περισσότερα γιὰ τὶς ἀλήθειες τῆς ζωῆς.
Ἐὰν ΔΕΝ τὸ κάνουμε ἐμεῖς θὰ ἔχουμε τὸ πρόβλημα. Ὄχι ἡ κοινωνία μας, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως, ἔχει ἐξηρτημένη συμπεριφορὰ ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες, ὑποκειμενικὲς κι ἄδικες ἐπιῤῥοές, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν καὶ σὲ λάθος ἐπιλογές.
Ἡ σημερινὴ κατάῤῥευσις εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀπουσίας ἀντικειμενικότητος.
Ἡ αὐριανὴ ἐπαναδόμησις βασίζεται στὴν Ἀντικειμενικότητα καὶ στὴν Ἀλήθεια. Ὅσο μεγαλύτεροι ἐραστὲς τῆς Ἀληθείας γίνουμε, τόσο μεγαλυτέρα Ἐλευθερία δικαιούμεθα νὰ διεκδικήσουμε!!!

Τὸ νὰ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ πῶς, πότε, ποῦ, γιατὶ θὰ ἐκφράσουμε ἀντικειμενικότητα ἤ ὑποκειμενικότητα, εἶναι θέσις καὶ στάσις ζωῆς, ποὺ συνήθως παγιώνεται ἀπὸ …ὑποκειμενικὰ κριτήρια.
Μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀντικειμενικοὶ μὲ πρόσωπα καὶ καταστάσεις ποὺ ΔΕΝ μᾶς ἀγγίζουν ἄμεσα ἤ ποὺ δὲν μᾶς ἀφοροῦν στὰ ἀποτελέσματα τῶν πράξεών τους.
Σπανίως ὅμως εἴμαστε ἀντικειμενικοὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦμε ἤ ποὺ θεωροῦμε φίλους μας, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, μὲ αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε γιὰ αὐτούς.  Ἐπίσης ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ μας!!!

Γιὰ παράδειγμα..
Ἐὰν κάποιον τὸν ἔχουμε κρίνει ὡς κάθαρμα, θὰ δυσκολευθοῦμε νὰ διακρίνουμε μίαν ἀγαθοεργία του ἤ μίαν ὁποιανδήποτε καλή του συμπεριφορά.
Ἐὰν κάποιον πάλι τὸν ἔχουμε κρίνει ὡς καλὸν κι ἀγαθόν, θὰ δυσκολευθοῦμε νὰ διακρίνουμε τὴν ὁποίαν ἀτιμία του.
Ὅμως… Οὐδεὶς ἑκὼν κακός… (Κατὰ Σωκράτην!)
Καὶ κατ’  ἐπέκτασιν, οὐδεὶς ἀλάθητος (…«ἄσφαλτος» κατὰ Ἄντζελα!!!) καὶ τέλειος!!!
Ἤ, γιὰ νὰ τὸ μεταφέρουμε στὴν ΔΙΚΗ μας καθημερινότητα, οὐδεὶς εἶναι ἤ ΑΠΟΛΥΤΩΣ καλὸς ἤ ΑΠΟΛΥΤΩΣ κακός.
Μποροῦμε νὰ συναντήσουμε καλὲς συμπεριφορὲς καὶ πράξεις ἀπὸ πρόσωπα ἤ ὁμάδες ποὺ ἀντιπαθοῦμε ἤ κακὲς συμπεριφορὲς καὶ πράξεις ἀπὸ πρόσωπα ἤ ὁμάδες ποὺ συμπαθοῦμε.
(Παράδειγμα, καθοριστικόν, γιὰ τὴν ΔΙΚΗ μου ζωή: Γνώριζα ἄνθρωπο, πρὸ ἐτῶν, ποὺ ΜΕ ΟΛΟΥΣ τοὺς ἄλλους ἦταν τοὐλάχιστον …ΚΑΘΑΡΜΑ ἀλλὰ μὲ ἐμέναν ἄψογον!!! Ὅταν πέθανε, στὴν κηδεία του, διεπίστωσα πὼς …ΜΟΝΟΝ ἐγὼ εἶχα καλὴ γνώμη. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ ἄμεσος οἰκογένειά του, ἀλλὰ κι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ εἶχαν σὲ κάποιες περιπτώσεις ἀκόμη καὶ καταστραφῆ, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἄτομον, χολὴ ξερνοῦσαν. Ἤμουν ἠλιθία ἤ ὑποκειμενική;;;)

Ἄλλο σημεῖον-κριτήριον, εἶναι τὰ παιδιά μας.
Μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὰ παιδιά μας ὡς μανοῦλες …κουκουβάγιες, ἤ ὅπως πράγματι εἶναι.
Ἐὰν ὅμως τὰ παιδιά μας, ποὺ εἶναι σημαντικὸς δείκτης ἀντικειμενικότητος, τὰ δοῦμε ὅπως εἶναι, μποροῦμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ νὰ τὰ ἀγαποῦμε γιὰ αὐτὰ ποὺ εἶναι, ἀντιλαμβανόμενοι ὅμως κυρίως αὐτὰ ποὺ ΔΕΝ εἶναι. Αὐτὸ ΔΕΝ εἶναι κακό. Εἶναι ἀντικειμενικό.
Ἐὰν γιὰ παράδειγμα τὸ παιδί μου κλέβῃ ἤ λέῃ ψέμματα ἤ ἐπιῤῥεάζεται ἡ συμπεριφορά του ἀπὸ ἐλλιπῆ στοιχεῖα, τὸ νὰ τὸ γνωρίζῳ ΔΕΝ κάνει ἐμέναν ἐχθρὸ τοῦ παιδιοῦ μου. Μπορῶ νὰ τὸ βοηθήσῳ καὶ νὰ εἶμαι κοντά του, οὐσιαστικῶς, ὅταν γνωρίζῳ, παρὰ ὅταν κρύβομαι πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό μου, ἀρνουμένη νὰ δῷ τὸ προβληματικὸ τοῦ χαρακτῆρος του.
Ἄλλως τέ…. Ἕνας γονεὺς ἀγαπᾶ τὸ παιδί του γιατὶ εἶναι παιδί του κι ΟΧΙ γιατὶ εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ὁ γονεὺς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγαπᾷ τὸ παιδί του γενικῶς κι ὄχι διότι ἡ εἰκόνα ποὺ ἔχει γιὰ τὸ παιδί του εἶναι κάποια ποὺ ἐκεῖνος ἐδόμησε. 
Τὰ παιδιά μας εἶναι καθρέπτες μας. Δὲν εἶναι οὔτε καλὰ οὔτε κακά. Εἶναι ἀπ΄ ὅλα, ὅπως κι ἐμεῖς εἴμαστε ἀπ΄ ὅλα.
Τὸ νὰ τὰ γνωρίζουμε καὶ νὰ τὰ ἀγαποῦμε γιὰ αὐτὸ ποὺ ΠΡΑΓΜΑΤΙ εἶναι κι ὄχι γιὰ αὐτὸ ποὺ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, εἶναι ἡ Ἀνάγκη, ποὺ καταῤῥίπτει τὴν ὑποκειμενικότητα καὶ μᾶς κάνει ἀντικειμενικοὺς καὶ τελικῶς πολὺ δικαιοτέρους.

Τὸ νὰ ΜΗΝ θέλουμε λοιπὸν νὰ δοῦμε αὐτὰ ποὺ …καταῤῥίπτουν τὴν ὁποίαν παγιωμένη τοποθέτησίν μας, εἶναι ἁπλῶς …ἐμμονή!!!
Σημαντικό μας ὅπλο, γιὰ νὰ παύσουμε τὴν ὑποκειμενικότητα, εἶναι ἡ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρα ἐμφάθυνσις σὲ κάθε ὑπόθεσιν.
Νὰ μὴν ἀρκούμεθα σὲ αὐτὰ ποὺ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ἄλλοι μᾶς μεταφέρουν ἤ στὶς ἐπιφανειακὲς πληροφορίες σὲ αὐτὰ ποὺ θεωροῦνται ὡς …θέσφατα!!! Νὰ ἐρευνοῦμε καὶ νὰ ἐλέγχουμε κάθε παράμετρο, κάθε λεπτομέρεια καὶ κάθε …«γωνίτσα» τῆς ὁποιασδήποτε ὑποθέσεως, μὲ τὴν ὁποίαν καταπιανόμεθα. Νὰ μὴν καταλήγουμε σὲ συμπεράσματα ἐὰν ΔΕΝ μποροῦμε νὰ συγκεντρώσουμε ΟΛΕΣ τὶς πληροφορίες. Ἀκόμη κι ἐὰν χρειαστῇ νὰ τὶς ἀντλήσουμε ἀπὸ τὸν ….τρελλὸ τοῦ χωριοῦ!!!
(Παράδειγμα καθοριστικὸν γιὰ τὴν τοποθέτησίν μου στὴν ἀντικειμενικότητα ποὺ ἀφορᾶ σὲ …«κοντινούς μου» ἀνθρώπους: Συγγενής μου, πρὸ ἐτῶν, μοῦ κατήγγειλε ἕνα περιστατικὸ γιὰ κάποιο παιδάκι. Ἄκουσα προσεκτικὰ τὴν ἐκδοχή του κι ὅταν τελείωσε ἡ ἐξιστόρισις τοῦ εἶπα πὼς θὰ ῥωτήσω καὶ τὸ …παιδάκι. Φυσικὰ ἔγινε ἔξαλλος διότι, κατ’  αὐτόν, τὸν ἀμφισβητοῦσα. Μὰ ΔΕΝ τὸν ἀμφισβητοῦσα. Ἁπλῶς πίστευα πὼς πρέπει νὰ ἀκουστῇ καὶ ἡ φωνὴ τοῦ παιδιοῦ!!!
Αὐτὸ φυσικὰ  ΔΕΝ σημαίνει πὼς τὸ παιδάκι θὰ ἔλεγε τὴν ἀλήθεια ἀπαραιτήτως. Σημαίνει πὼς ΟΦΕΙΛΑ νὰ λάβῳ ὑπ’  ὄψιν μου ΚΑΙ τὴν ὀπτικὴ τοῦ παιδιοῦ!!!
Δυστυχῶς γιὰ τὸν συγγενή μου, ἔλεγε ψέμματα ὁ ἴδιος καὶ τὸ παιδάκι ἦταν καὶ ἀθῶο καὶ ἀδίκως ἐμπλεκόμενον στὴν ὑπόθεσιν. Ὁ συγγενής μου πάσχιζε νὰ καλύψῃ κάποιαν βρωμιά του, πολὺ μεγάλη, καὶ τὸ παιδάκι ἔτυχε …μάρτυρας!!! Προσπαθοῦσε νὰ μὲ ἀποτρέψῃ ἀπὸ τὸ νὰ λάβῳ τὶς πληροφορίες τοῦ παιδιοῦ, κάτι ποὺ δὲν ἐπέτυχε φυσικά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀνατραπῇ ΟΛΟΣ ὁ σχεδιασμός του, ποὺ ὑπενόμευε τὴν οἰκογένεια τοῦ παιδιοῦ!!!)

Ἄλλοτε πάλι καταλήγουμε νὰ ἐμπλακοῦμε σὲ ὑποθέσεις ποὺ δὲν μᾶς ἀφοροῦν ἄμεσα, ἀλλὰ ποὺ τελικῶς ἡ δική μας τοποθέτησις θὰ παγιώση ἤ θὰ καταῤῥίψη μίαν καλὰ δομημένη συκοφαντία, ποὺ «περιφέρεται καὶ δηλητηριάζει» τὴν κοινῶς ἀποδεκτὴ  …φήμη ἑνὸς γεγονότος.
Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἴσως νὰ ΜΗΝ θέλουμε νὰ βρεθοῦμε ἀνάμεσα σὲ …δύο πυρά!!! Λογικόν, ἀλλὰ ΟΧΙ ΤΙΜΙΟΝ καὶ ἀντικειμενικόν. Διότι ἡ ἀποστασιοποίησις εὐνοεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἡμιμάθεια καὶ ἐκτοπίζει τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀντικειμενικότητα.
Ὅταν μάλιστα ΟΛΟΙ πιστεύουν …αὐτό, εἶναι δύσκολο ἐσὺ νὰ ὑποστηρίξῃς τὸ …ἄλλο.
Κι ἔτσι ἐπικρατεῖ κι ἐπιβάλλεται ἡ ΦΗΜΗ* κι ὄχι τὸ ἀληθές.
Μά ἀξίζει τόν κόπο νά τό ἐξακολουθοῦμε;  Εἴμαστε ἀμέτοχοι ὅταν σιωποῦμε ἤ ἀπέχουμε ἀπό ὑποθέσεις πού δέν μᾶς ἀφοροῦν ἄμεσα, ἀλλά πού οὔτως ἤ ἄλλως καταδικάζουν τήν ἀλήθεια στήν ἀπομόνωσιν;
Ἤ συνένοχοι;
Εἶναι εὔκολο νά πολεμήσουμε ἐμεῖς γιά τήν ἀλήθεια τῶν ἄλλων, τήν στιγμή πού σέ ὅσα μᾶς ἀφοροῦν, δέν ἔχουμε κἄν ἐμβαθύνει;;;
Ἤ μήπως συνεργοῦμε κι ἐμεῖς, …«ἄθελά» μας στήν παγίωσιν τῆς παραπληροφορίας καί τοῦ ψεύδους;

Εἶναι δύσκολο.
Εἶναι ἀνατροπὴ τῆς ἔως σήμερα στάσεως ζωῆς μας. Ἀλλὰ εἶναι ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ!!!
Μποροῦμε νὰ μένουμε παρατηρητές… Μποροῦμε νὰ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα…
Μὰ ΔΕΝ μποροῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε στὴν ἀλήθεια νὰ ὑπάρχῃ κάπου ἀλλοῦ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ΕΜΕΙΣ, μὲ τὴν στάσιν μας, τὴν καταδικάσαμε νὰ κρυφτῇ!
Κάποιαν στιγμὴ θὰ βρῆ τὸν δρόμο γιὰ τὸ φῶς, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ …κρυφτοῦμε, γιὰ νὰ μὴν φανῇ ἡ δική μας …μετριότης.
Ἄλλως τέ… Κακὰ τὰ ψέμματα. Ὅλοι μας, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, ἔχουμε συμβάλει στὴν σημερινὴ κατρακύλα τῆς κοινωνίας μας** μὲ πολλοὺς τρόπους. Εἶτε ἐνεργητικῶς εἶτε παθητικῶς!!!
(Παράδειγμα-σταθμὸς γιὰ τὴν ἐπιλογή μου νὰ ΜΗΝ παραμένῳ παρατηρητὴς ΑΜΕΤΟΧΟΣ τῶν γεγονότων: Πρὸ ἐτῶν, στὴν τότε ἐργασία μου, κάποιος συνάδελφος προσπάθησε νὰ καταλάβῃ τὴν θέσιν ἄλλου συναδέλφου καὶ νὰ τὸν ἐκτοπίσῃ ἐν τελῶς ἀπὸ τὸν ἐργασιακό μας χῶρο. Πολὺ μεθοδικῶς δούλεψε τὴν κάθε λεπτομέρεια τῆς ὑποθέσεως, γιὰ ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ἔτη. Δηλητηρίαζε πολὺ προσεκτικὰ κάθε πράξιν, συμπεριφορά, ἔργον τοῦ …«ἀντιπάλου» του, τόσο περίτεχνα, ποὺ ΟΥΔΕΙΣ μποροῦσε νὰ ἀντιληφθῆ τὴν μεθόδευσιν. -Μεταξὺ ὅλων κι ἐγώ!!!-
Ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ γνώριζαν, προτίμησαν ΝΑ ΜΗΝ μιλήσουν, γιὰ νὰ μὴν βρεθοῦν ἀνάμεσα σὲ δύο πυρά!!! (Κυττοῦσαν τὴν …δουλειά τους!!!)
ΤΥΧΑΙΩΣ ὑπέπεσε στὴν ἀντίληψίν μου μία …ἀστεία λεπτομέρεια, ποὺ ὅμως λειτούργησε καταλυτικῶς στὴν ΔΙΚΗ μου ὀπτική.
Ἀποτέλεσμα; Δύο ἐτῶν συκοφαντίες, ψευτιές, παραποιήσεις στοιχείων, ὑπονοούμενα, μυθιστορίες καὶ λοιπὲς ἀθλιότητες ἐν μία στιγμῇ κατεῤῥίφθησαν, διότι ΗΜΟΥΝ κι ἐγὼ ἐκεῖ. Δύο ἀκόμη συνάδελφοι ποὺ ΓΝΩΡΙΖΑΝ,  «ἐπισήμως», σιώπησαν καὶ μίλησαν-ἐπιβεβαίωσαν τὴν ἀλήθεια, ΜΟΝΟΝ, μετὰ ἀπὸ πολὺν καιρό, κι ἐφ΄ ὅσον ἀπεμακρύνθη ὁ ἀπατεών-δολοπλόκος-συκοφάντης!!! («Καὶ μὲ τὸν …χωροφύλαξ καὶ μὲ τὸν …ἀρχιφύλαξ» δῆλα δή!!!)

Ἡ ΑΝΑΓΚΗ ἀνευρέσεως τῆς ἀληθείας, σὲ μίαν θάλασσαν παραπληροφορήσεως, ἡμιμαθείας καὶ ψεύδους, προβάλλει σήμερα ἀκόμη μεγαλυτέρα, ἰδίως ὅσο οἱ καταστάσεις δυσκολεύουν καὶ περιορίζεται τὸ πεδίον δράσεως κι ἐπιδράσεώς μας. Ὅσο μειώνονται οἱ βαθμοὶ ἐλευθερίας μας, τόσο αὐξάνεται ἡ πίεσις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο περισσότερο ἐπιλέγουμε τὴν θέσιν τοῦ ΜΗ μετέχοντος, ἀπὸ τὴν συμμετοχὴ καὶ τὴν κατάῤῥιψιν τοῦ ὁποίου ψεύδους.
Ἡ συμμετοχὴ ΑΠΑΙΤΕΙ εὐθύνη. Ἡ εὐθύνη ὅμως συνεπάγεται ἐπὶ πλέον φορτία.
Ἄλλως τὲ μᾶς φθάνουν ἤδη τὰ δικά μας προβλήματα, γιὰ νὰ μὴν θέλουμε νὰ φορτωθοῦμε μὲ ἐπὶ πλέον, ἄλλων ἀνθρώπων καθὼς καὶ τὸ νὰ ἐμπλακοῦμε σὲ ὑποθέσεις περιπεπλεγμένων καταστάσεων.
Μὰ ΔΕΝ γίνεται νὰ ἐξακολουθήσῃ ἔτσι ἡ διαβίωσίς μας. Μὲ κάποιον τρόπο ὀφείλουμε ΕΜΕΙΣ νὰ ἐνεργήσουμε, στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἔχει κάποιαν συμμετοχή, πρὸ κειμενου νὰ παύσῃ ἡ κατρακύλα, νὰ πατήσουμε κάπου γερὰ καὶ νὰ συμμετάσχουμε στὴν ἀναδόμησιν τῆς κοινωνίας μας, ὑπὸ ΑΛΛΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, συνθῆκες καὶ μορφὴ δικαίου.
Δῆλα δὴ ἡ ἀτομική μας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ εἶναι ἡ ἐπιλογή μας στὴν καθαροτέρα καὶ πληρεστέρα προσέγγισιν τῶν γεγονότων.

Πολλὲς φορὲς λοιπὸν ΥΠΕΡ-βαίνουμε τὰ συνήθη μας, διότι κάτι ἤ κάποιος, μᾶς «ἐρεθίζει», δίχως ἀπαραιτήτως νὰ κατανοοῦμε ἀπολύτως τὴν συμπεριφορά μας. Υἱοθετοῦμε δῆλα δὴ ἀκραῖες συμπεριφορές, ἀρνούμενοι νὰ ἐξετάσουμε ΟΛΕΣ τὶς παραμέτρους, ποὺ ἀφοροῦν σὲ κάποιαν ὑπόθεσιν, διότι κάτι ἤ κάποιος λειτουργεῖ ὡς καταλύτης-φραγεὺς προσλήψεως τῆς ὁποίας πληροφορίας. Δῆλα δὴ θέτουμε, συνήθως, ἀσυνειδήτως, ἐμπόδια καὶ ἀπαγορευτικὰ στὴν πρόσληψιν ὁλοκλήρου τῆς πληροφορίας.
Μὰ ἐκεῖ ἀκριβῶς εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς.

Ἡ ἐπομένη δυσκολία λοιπὸν ἔγκειται στὸ νὰ ἀποφασίσουμε πολλά.
Νὰ ἀποφασίσουμε, γιὰ παράδειγμα, γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὸς ποὺ μᾶς ἐνέπλεξε ἤ μᾶς παρεπλάνησε, σὲ κάποιαν ὑπόθεσιν, θὰ παραμείνη ἤ ὄχι στὴν ζωή μας, ἐφ΄ ὅσον φυσικὰ ἔχουμε τοποθετηθεῖ σὰν ἄτομα ἀντικειμενικῶς.
Νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ δράσουμε ἀντικειμενικὰ συνολικῶς ἤ μερικῶς.
Νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ κρατήσουμε γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας τὶς ὅποιες ἀποκαλύψεις ἤ ἐὰν θὰ τὶς μοιραστοῦμε καὶ μὲ ἄλλους.
Μὰ ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα ὀφείλουμε νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ποῦ θὰ τοποθετήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Στό πεδίον τῶν ἡττημένων ἤ στό πεδίον τῶν νικητῶν;

Δὲν εἶναι πάντα εὔκολο, ἰδίως ἐὰν ἀφορᾶ σὲ πρόσωπα ποὺ μᾶς δένουν ἰδιαίτεροι δεσμοὶ φιλίας ἤ καὶ αἵματος.
Προσωπικῶς συνήθως ἀποστασιοποιοῦμαι. Κατανοῶ, ἀλλὰ ἀποστασιοποιοῦμαι.
Ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὰ τὰ πρόσωπα θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι τὰ ἴδια τὰ …παιδιά μου!!!
Καὶ φυσικά, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, μεριμνῶ νὰ ἐλέγξῳ καὶ νὰ ἀποβάλῳ τὸν ὅποιον θυμὸ μοῦ προεκάλεσαν οἱ διάφορες καταστάσεις, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μὲ παρασύρῃ σὲ βίαιες πράξεις κι ἀποφάσεις!

Μεγάλη ὑπόθεσις λοιπὸν ἡ δική μας κρίσις, γιὰ τὸ ἐὰν θὰ εἶναι ἀντικειμενικὴ ἤ ὑποκειμενική, διότι κινδυνεύουμε νὰ ὑποπέσουμε στὴν παγίδα νὰ ὑποστηρίξουμε τὸ ἄδικο, ἐν ἀγνοίᾳ μας.
Αὐτὸ ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὶς πιθανότητες τοῦ νὰ γίνῃ μία ἰδεατὴ κοινωνία, ἀπὸ πλευρᾶς δικαίου,  πραγματικότης εἶναι ΜΟΝΟΝ ἡ δική μας ὀπτικὴ καὶ τοποθέτησις.
Ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ ἀναλάβουμε τὴν εὐθύνη, τότε ναί, ὀφείλουμε νὰ ξεκινήσουμε τὴν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ μας ἀντικειμενικότητα.
Ἐὰν ὄχι, τότε κακῶς συζητᾶμε.
Εἴμαστε ἀπολύτως ἄξιοι τῶν ὅσων παθαίνουμε καὶ σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδον καὶ σὲ κοινωνικὸ ἀλλὰ καὶ σὰν ἀνθρωπότης γενικότερα.
Κι ὅλα αὐτὰ ΔΕΝ ἀλλάζουν μὲ τὸ νὰ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό μας ἤ μὲ τὸ νὰ ἀρνούμεθα τὴν συμμετοχή μας, τὴν τοποθέτησίν μας καὶ τελικῶς τὴν ἐπιλογήν μας.

Θέλει Ἀρετὴν καὶ Τόλμην ἡ Ἐλευθερία.

Ἀνδρέας Κάλβος

Υ.Γ.1. Σὲ κάποιαν συζήτησιν, πρὸ καιροῦ, εἶχα γράψη αὐτό, σὲ κάποιον: «Δὲν θέλεις νὰ ΔῌΣ πὼς τὸ νὰ λὲς κάτι ἄσχημο γιὰ κάποιον ΔΕΝ ἰσχύει ἐπεὶ δὴ τὸ λὲς ἐσύ, ἀλλὰ διότι τὸ ἀποδεικνύουν, ἤ ὄχι, τὰ γεγονότα. Μὲ χαλκευμένα στοιχεῖα ἴσως νὰ κερδίζῃς χρόνο, ἀλλὰ σίγουρα στὸ τέλος ΧΑΝΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!!!». Ἔ, λοιπόν, τὸ παραπάνω κείμενον ΔΕΝ ἀφορᾶ σὲ αὐτὸ τὸ πρόσωπο, στὸ ὁποῖον ἀπευθυνόμουν τότε. Καλὸ θὰ τοῦ κάνη ὅμως νὰ τὸ ἔχῃ ὑπ’  ὄψιν του, γενικῶς, γιὰ τὴν ζωή του.

 Υ.Γ. 2. Τὸ παραπάνω κείμενον ἀφιερώνεται σὲ ΟΛΟΥΣ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀδικηθεῖ, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, «δικοὺς καὶ ξένους». Ἀφορᾶ καὶ σὲ ἐμέναν καὶ στὶς ὅποιες ἀδικίες ἔχω ὑποστεῖ, ἀλλὰ καὶ στὶς ἀδικίες ποὺ ἔπραξα πρὸς ἄλλους, γιὰ ὅσο διάστημα ΔΕΝ γνώριζα.

Υ.Γ.3. Ἡ ἀλήθεια, ὅταν συζητᾶμε γιὰ Ἐλευθερία, περνᾶ ἐμπρὸς καὶ ἀνοίγει δρόμους.

*

Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν φήμη.

Φῆμες καὶ δόξες…

**

Πόσο ἀθῶοι εἶναι οἱ «ἀθῶοι»;

φωτογραφία