Χειμωνιάζει…
Χειμωνιάζει σὲ λίγο… Τί χειμωνιάζει;;  Χειμώνιασε σχεδὸν  …ἐπισήμως…
Λιγότερες ὧρες μᾶς χαϊδεύει ὁ Ἥλιος μας…
Περισότερες ὧρες σκοτάδι…. Καὶ κρύο… Τὸ χειμωνιάτικο κρύο μᾶς κτυπᾶ τὴν πόρτα ἤδη…!!!
Αὐτὸ τὸ κρύο ποὺ σὲ περιόδους σὰν αὐτὴν ποὺ διανύουμε, γίνεται γενοκτονικό.
Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς χιλιάδες ἀστέγους, πολλὲς περισσότερες χιλιάδες συνανθρώπων μας, παγώνουν ἐξ αἰτίας τῆς μὴ δυνατότητος ἀγορᾶς καὶ συντηρήσεως θερμαντικῶν μέσων…
Μία χώρα καταῤῥέουσα μὲ πτωχοποιημένους πολῖτες (;;;) στὰ ὅρια νευρικῆς κρίσεως καὶ ἕνας ἀκόμη χειμὼν ποὺ σὲ λίγο ξεκινᾶ, μὲ πολὺ ἄγριες διαθέσεις…

Ὅλα ἄσχημα… Ὅλα θλιβερά… Ὅλα σκοτεινά…
Ὅλα τὰ ἐμπόδια ἀνυπέρβλητα!!!
Ἔτσι φαντάζουν στὰ μάτια μας καὶ στὴν σκέψιν μας!!!
Κι ὁ φόβος σιγὰ σιγὰ κυριεύει κάθε μας κύτταρο… Παραλύουμε…
Μά πρέπει νά εἶναι  ἔτσι; Ἤ μᾶς ἐξυπηρετεῖ μέ τό νά φαίνεται πώς εἶναι ἔτσι;

Τὸ μεγαλύτερον καὶ τὸ σκληρότερον σκοτάδι πρὶν τὴν αὐγὴ ἐμφανίζεται.
Ἐκεῖνο τὸ πυκνό, τὸ τρομακτικόν, τὸ ἀδιαπέραστον…
Ὅμως ξεχάσαμε, κατὰ πῶς φαίνεται, πὼς ἡ Αὐγὴ παραμονεύει λίγο παραπίσω, γιὰ νὰ διαλύσῃ τὶς σκιὲς καὶ νὰ φωτίσῃ τὴν καρδιά μας καὶ τὸ βλέμμα μας.
Καὶ ὅπως πάντα, ὅταν ἡ σκλαβιὰ γίνεται μεγάλη, τότε μετατρέπεται ὁ Ἄνθρωπος σὲ θηρίον, ἕτοιμον νὰ πεθάνῃ γιὰ μίαν ἀνάσα Ἐλευθερίας  καὶ νὰ ἀποτινάξῃ κάθε εἴδους δεσμῶν. Ναί, ΔΕΝ εἶναι εὔκολο μὰ πάντα εἶναι ἐπιτεύξιμον.
Ὄχι διότι ἔτσι θέλουν οἱ λαοὶ ἀλλὰ διότι ἔτσι ἔχει ὁρίσει ἡ Φύσις

Στὴν Φύσιν ΔΕΝ ὑπάρχουν σκλάβοι.
Σκλάβοι ὑπάρχουν στὰ παρὰ φύσιν καθεστῶτα, σὰν τὸ δικό μας.
Ὅταν ὅμως ἡ Ὕβρις περισσεύῃ, τότε ἡ Νέμεσις ἀναλαμβάνει νὰ ἰσοπεδώσῃ καὶ νὰ καθάρῃ!!!
Καὶ ἡ Νέμεσις εἶναι ΗΔΗ ΕΔΩ, ὅσο κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ διακρίνουμε.
Εἶναι ἐδῶ καὶ ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ γενικῶς κι ἀδιακρίτως…
Ἡ Φύσις καὶ οἱ Νόμοι της εἶναι ἄλλως τε Ἀνωτέρα καὶ Σπουδαιοτέρα Ἀνάγκη, ἀπὸ ΟΛΩΝ τῶν εἰδῶν τὶς προσπάθειες ἐλέγχου καὶ χειραγωγήσεώς της.
Μόνον ποὺ ἐμεῖς, σὰν ἀνθρώπινα ὄντα, μποροῦμε νὰ δοῦμε μικρὰ τμήματα αὐτῆς τῆς διαδικασίας, λόγῳ τοῦ μικροῦ, ἀναλογικῶς, χρόνου παραμονῆς μας ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Ὅμως ὅπως ἡ μάχη τοῦ Ματζικὲρτ ἐστάθη ἡ ἀπαρχὴ διαλύσεως τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ἤ ὅπως ἡ ἀποτυχημένη πολιορκία τῆς Βιέννης ἐστάθη ἡ ἀπαρχὴ διαλύσεως τῆς ὁθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἔτσι καὶ ἡ σημερινὴ νεοταξίτικη αὐτοκρατορία ἔχει ἤδη φθάσει στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ θὰ συναντήση τὸ ΟΡΙΟΝ τῆς καμπῆς της. Μὲ ὅλα τὰ συνεπακόλουθα τῆς πτώσεώς της ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν…
Διότι τὰ ΥΒΡΙΔΙΑ, ποὺ αὐτοαποκαλῶνται αὐτοκρατορίες, ΔΕΝ ἔχουν θέσιν στὸν πλανήτη.
Κι ὅπως ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ἔως τώρα, καταῤῥέουν μὲ πάταγο, ΠΑΝΤΑ λόγῳ ἐσωτερικῶν προβλημάτων ἤ λαθῶν, ἔτσι καὶ τώρα ἀναμένεται ἐκείνη ἡ στιγμὴ τῆς πτώσεως, ὡς φυσικὴ κατάληξις πολλῶν ἐτῶν Ὕβρεως καὶ καταπατήσεως Φυσικῶν Νόμων.

Ζοῦμε λοιπὸν σὲ σπουδαῖες ἐποχές.
Ζοῦμε σὲ ἐποχὲς τέτοιες ποὺ θὰ δοῦμε ἐπὶ τέλους τὴν ἀναστροφὴ τῆς πορείας ὅλων αὐτῶν ποὺ ἐπέβαλαν ἐδῶ καὶ αἰῶνες τὴν βία, τὸ ψεῦδος καὶ τὴν δουλοποίησιν τῆς Ἀνθρωπότητος.
Ζοῦμε σὲ ἐποχὲς σημαντικές, γιὰ τὶς ὁποῖες οἱ ἀπόγονοί μας θὰ θεωροῦν Σταθμό!!! Σταθμὸς ἀναγκαῖος, πρὸ κειμένου νὰ ἐπανέλθουν τὰ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ νομοτελειακὰ πρότυπα καὶ ἐπίπεδα διαβιώσεως, στὸν πλανήτη καὶ στὴν Ἀνθρωπότητα.
Μὰ ὅταν ζῇς ἐντὸς αὐτῶν τῶν ἐποχῶν, ΔΕΝ ἀντιλαμβάνεσαι, πὼς θέλοντας καὶ μή, εἶσαι τμῆμα τῆς Ἀλλαγῆς, τῆς ἀνατροπῆς καὶ τελικῶς τῆς ἀποκαταστάσεως. Καὶ δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεσαι διότι οἱ πιέσεις εἶναι μεγάλες καὶ δὲν ἐπιτρέπουν διαύγεια πνεύματος. Ὅμως συμβαίνει κι ἐμεῖς εἴμαστε ὁ μοχλὸς τῆς ἀνατροπῆς. Καὶ σὰν ἄτομα, ἀλλὰ κυρίως σὰν κοινωνίες.

Πρός τί λοιπόν ὁ Φόβος; Πρός τί ἡ σιωπή;;;
Μήπως αἰσθανόμεθα ἐγκλωβισμένοι;  Ἤ μήπως παγιδευμένοι; Ἤ μήπως, ἀκόμη χειρότερα, …μελλοθάνατοι;
Ἡ γέννα θέλει αἷμα!!!
Τὸ Νέον, τὸ κάθε τὶ νέον, ἀπαιτεῖ θυσία τοῦ παλαιοῦ.
Ναί, σαφῶς καὶ κάποιοι θὰ πονέσουν πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἄλλους, ἤ ἴσως καὶ νὰ χαθοῦν.
Μὰ «δὲν φτιάχνεις ὀμελέτα δίχως νὰ σπάσῃς αὐγά»…
Τὸ νὰ εἶμαι ἐγὼ ἤ ἐσὺ τὸ ἐπόμενον θῦμα αὐτῆς τῆς ἀνατροπῆς ΔΕΝ λέει καὶ πάρα πολλά, ἐὰν ἀναλογιστοῦμε τὰ τελικὰ ὀφέλη.
Καὶ σὲ τελικὴν ἀνάλυσιν κάποιοι θὰ θυσιασθοῦν. Ἐγώ, ἐσύ, ὁ ἄλλος… Μὰ οἱ ὑπόλοιποι θὰ ἀνασάνουν ἐλεύθερα πιά.
Δέν εἶναι πιό σπουδαῖον αὐτό;;;
Δέν εἶναι πιό σημαντικό τό νά θυσιασθοῦν μερικοί, πρό κειμένου νά ἀπελευθερωθοῦν οἱ πολλοί, ἀπό τό νά παραμένουν ΟΛΟΙ σκλάβοι;
Γιὰ σκεφθεῖτε το…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς συμβαίνει…
Ἐὰν ΔΕΝ συμφιλιωθοῦμε μὲ ἐτούτην τὴν πραγματικότητα, ἀκόμη κι ἐὰν καταφέρουμε νὰ περάσουμε στὴν ἄλλην πλευρά, εἶναι δεδομένον πὼς …ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ!!!
Ὁ φόβος ἀκινητοποιεῖ, δεσμεύει, φυλακίζει ΟΛΕΣ τὶς ἄλλες αἰσθήσεις. Ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀπόλαυσις δὲν χωροῦν σὲ συνθῆκες φόβου. Μόνον αἰσθήματα κενότητος, ἀνασφαλείας καὶ ἀδιαφορίας…
Ὁπότε κι ἐμεῖς, ἤ τὸ ἀπολαμβάνουμε ἤ πορευόμεθα ἔως τοῦ τέλους πονῶντας, κλαίγοντας καὶ ἀρνούμενοι νὰ ΖΗΣΟΥΜΕ αὐτὰ ποὺ μᾶς …«ἔτυχαν»!!!
Μὰ ἡ Ἐλευθερία ἀντέχεται ἀπὸ ὁλίγους.
Τί θά κάνω; Θά …αὐτοκτονήσω ἤ θά ἀγωνισθῶ κι ἐγώ;;;
Θά ζήσω αὐτό πού ἔχω ἤ θά κρύβομαι ἀπό τίς εὐθύνες μου καί τήν πραγματικότητά μου;;;

Φιλονόη

φωτογραφία