Σήμερα ξέρουμε τὸν Ἀναρχισμὸ ὡς κάτι τὸ ὁμιχλῶδες καὶ ἀντιδραστικὸ «κατὰ τοῦ κράτους» δίχως καμμία οὐσιαστικὴ δράση καὶ συσχετισμένο ἀπ’ τὰ ΜΜΕ μὲ κάτι πιθηκοειδὴ ποὺ ἀφοδεύουν μουτζοῦρες σὲ ὡραιότατα νεοκλασσικὰ κτίρια καὶ μνημεῖα. Τίποτε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ μακριὰ ἀπ’ τὴν ἀλήθεια.
Ἰχνηλατώντας τὶς ἀπαρχὲς τῶν ἀναρχικῶν κινημάτων βλέπουμε ὅτι προέκυψαν ὡς ὀργανωμένη ἀντίσταση ἐνάντια στὸ τότε μεγάλο σχέδιο τῶν πολιτικῶν γιὰ κατασκευὴ ὑπερκράτους καὶ πλήρως συγκεντρωμένης καὶ ὁλοκληρωτικῆς ἐξουσίας (τὸ κράτος τοῦ 20ου αἰώνα, μὲ ἄλλα λόγια).
Μία ἀπὸ τὶς πλέον ἐνδιαφέρουσες καὶ ἀμφιλεγόμενες μορφὲς τοῦ Ἀναρχοσυνδικαλισμοῦ (τόσο στὴν θεωρία ὅσο καὶ στὴν ἠγεσία) ἦταν ὁ Georges Sorel. Ὀργάνωσε τὰ συνδικάτα τῶν κρατικῶν σιδηροδρόμων στὴν Γαλλία, προωθώντας τὴν προπαγάνδα ἀντὶ τῶν διαπραγματεύσεων. Ἡ συνεργασία του κατὰ τὴν ἔντονη περίοδο ’09-’10 μὲ τὸν Charles Maurras’ καὶ τὸ Action française ἐνέπνευσε τοὺς ἰδρυτὲς τοῦ Cercle Proudhon, ποὺ συσπείρωσε ἐπαναστατικοὺς συνδικαλιστὲς καὶ μοναρχιστές.
Οἱ ἰδέες του συνεισέφεραν σημαντικὰ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ Ἀναρχο-συνδικαλισμοῦ. Εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν κατατάξῃ κάποιος εἴτε στὸν δεξιὸ εἴτε στὸν ἀριστερὸ χῶρο. Τὰ γραπτά του χαρακτηρίζονται ἀπὸ μία πρωτότυπη ὁπτικὴ τοῦ μαρξισμοῦ, βαθειὰ ἀντι-ντετερμινιστική, ἀντι-ἐλιτιστικὴ πολιτικῶς καὶ ἀντι-ἰακωβινική. Ὑπῆρξε κριτικὸς τοῦ μαρξισμοῦ, ὑπεστήριξε τὴν βία ποὺ προκύπτει ἀπὸ αὐθόρμητα ξεσπάσματα γενικῆς ἀπεργίας, ἀπεκλήθη «μεταφυσικὸς τοῦ συνδικαλισμοῦ», καὶ ἀπετέλεσε ἕνα ἰδιότυπο κράμα τῆς φιλοβασιλικῆς καὶ παραδοσιακῆς σκέψεως μὲ τὴν ἐνεργὸ ἐπαναστατικὴ δράση καὶ τὸν ἀναρχοσυνδικαλισμὸ μὲ σκοπὸ τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ κορπορατικοῦ συγκεντρωτικοῦ κράτους (τῆς ἀνιέρου συμμαχίας μεταξὺ μεγάλων πολυεθνικῶν & ἐλιτιστῶν πολιτικάντηδων – ποὺ συχνὰ εἶναι τὰ ἴδια ἀκριβῶς πρόσωπα σὲ διπλὲς θέσεις).
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.