Συνήθως, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κερδίσουμε τὸ δικαίωμα στὴν ζωή, πρέπει νὰ τολμήσουμε.
Πρέπει νὰ ῥισκάρουμε… Νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν πεπατημένη καὶ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν ῥουτίνα μας.
Πόσο δύσκολο ὅμως εἶναι ὅλο αὐτό γιά τόν κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς;

Ἀρχή μας, στάσις ζωῆς καὶ τρόπος λειτουργίας μας πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἐξῆς: «Ἐὰν κάποιος, ἔςτὧ κι ἕνας, τὰ κατάφερε, τότε μπορῶ κι ἐγώ. Ἐὰν κάτι ἔγινε μία φορά, τότε μπορεῖ νὰ ξαναγίνῃ. Ἐὰν ὅλοι εἶναι ἔτσι, δὲν σημαίνει πὼς τὸ …«ἀλλοιῶς» δὲν εἶναι καλλίτερο».
Νὰ στοχεύουμε ὅμως πάντα στὰ μεγάλα καὶ στὰ ὡραία. Ἐὰν αὐτὸ δὲν ἰσχύῃ, κάθε προσπάθεια ἐξόδου ἀπὸ τὸ τέλμα εἶναι καταδικασμένη νὰ ἀποτύχῃ.

Ἡ σημαντικοτέρα ὅμως ἀπόφασίς μας πρέπει νὰ ἀφορᾷ σὲ ἕναν κεντρικὸ πυλώνα. Νὰ πορευόμεθα πάντα μὲ ἀρετή. Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ γύρω μας, ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὴν δημιουργοῦμε, νὰ τὴν θαυμάζουμε καὶ νὰ τὴν ἀναδεικνύουμε.
Αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖον πάσχουμε εἶναι ἡ ἀρετή. Ἡ ἀπουσία της γεννᾶ τὴν Ὕβριν, τὴν Ἀνομία καὶ διατηρεῖ τὴν Δικαιοσύνη τυφλή.

Φιλονόη

φωτογραφία