Καμπίσια Πέρδικα (Perdix perdix) Καστοριᾶ.

Εἶμαι παρὰ πολὺ χαρούμενος….
Εὐτυχῶς ὑπάρχει ἀκόμη στὰ μέρη μας ἡ καμπίσια πέρδικα. 

Τὴν βρήκα σὲ ἀρκετὰ μεγάλο ὑψόμετρο ὅπου, ψάχνει γιὰ μέρη ποὺ νὰ μὴν ἔχουν ἀκόμη δηλητηριασθεῖ μὲ τὰ χιλιάδες φυτοφάρμακα τῶν συμβατικῶν ἀγροτικῶν καλλιεργειών.
Κατατάσσεται στὰ εἴδη ποὺ τείνουν νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ὕπαιθρο καὶ τὸ κυνῆγι της ἀπαγορεύεται αὐστηρά.

Ἡ συνεχομένη μείωσις τοῦ πληθυσμοῦ τῆς καμπίσιας πέρδικας ἀποδεικνύει περίτρανα τὸ μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἔχουμε δημιουργήσει στὴ φύση (στὸ σπίτι μας δηλαδή), μὲ τὴν ἀλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων. Δηλητηριάζουμε τὸν ἀέρα μας, τὸ νερό μας καὶ τὰ τρόφιμά μας.
Ὁ καρκῖνος μᾶς θερίζει καὶ ἐμεὶς συνεχίζουμε ἀκάθεκτοι.Κάποια εἴδη ὅμως, ὅπως ἡ πεδινὴ πέρδικα, δὲν μποροῦν νὰ ἀντέξουν αὐτὴν τὴν κακοποίηση τοῦ φυσικοῦ τους βιοτόπου καὶ ἀποχωροῦν ἀργὰ καὶ σιωπηλὰ ἀπὸ κοντά μας.
Καὶ εἶναι κρῖμα, εἶναι τόσο κρῖμά ποὺ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ νὰ τὸ καταλάβουμε.

Τελειώνοντας θὰ μᾶς θυμίσω μιὰ ἰνδιάνικη παροιμία.
«ΜΟΝΟΝ ὅταν δηλητηριάσετε καὶ τὸ τελευταῖο ποτάμι, ΜΟΝΟΝ ὅταν κόψετε καὶ τὸ τελευταῖο δέντρο, ΜΟΝΟΝ ὅταν ψαρέψετε καὶ τὸ τελευταῖο ψάρι, ΜΟΝΟΝ τότε θὰ καταλάβετε πὼς τὰ λεφτὰ δὲν τρώγονται».

Καπουργᾶς Κωνσταντῖνος