Ἀκυρώνοντας τὴν λογική μας, τρεφόμεθα μὲ …ἐλπίδες!!!

Εὑρεθήκαμε μὲ κάποιους φίλους ἀπὸ τὰ παλαιά, πρὸ ἡμερῶν. Μαζύ τους, στὴν συνάντησιν, ἦσαν καὶ οἱ γονεῖς τους.
Τὰ λέγαμε χαρούμενοι καὶ χαλαροί… Ζέστη εἴχαμε… Χρόνο εἴχαμε… Καλὸ κρασάκι εἴχαμε…
Καλὴ καρδιὰ ἐπίσης…
Κι ἐκεῖ, ἐπάνω στὴν κουβέντα, πιάσαμε καὶ τὰ πολιτικά. (Πῶς νά τό ἀποφύγουμε ἄλλως τέ;)

Ὁ πατέρας τοῦ φίλου μας ἕνας ῥομαντικὸς ἄνθρωπος, πολὺ γλυκός, ποὺ ἐπέρασε τὰ χρόνια του μὲ πολὺ κόπο, δουλειὰ κι ἀγωνία, ἀλλὰ πάντα ἐστάθη ἀποστασιοποιημένος. Ἡ ζωή του ΔΕΝ τοῦ ἄρεσε καὶ σιγὰ σιγὰ ἔφτιαξε ἕναν δικό του κόσμο, ἕναν κόσμο ποὺ χωροῦσε ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν κατάφερε καὶ ποὺ δὲν ἐτόλμησε νὰ διεκδικήσῃ καὶ νὰ ζήσῃ.
Τὸ παθαίνουν αὐτὸ οἱ εὐαίσθητοι ἄνθρωποι.
Ὅμως σὲ ἐκείνην τὴν συνάντησιν δὲν ἦταν ὁ καταθλιπτικὸς κυριούλης, ἀλλὰ ἕνας ἰδιαιτέρως ἱκανοποιημένος κι εὐχαριστημένος ἄνθρωπος. Ὅ,τι καὶ νὰ λέγαμε ἐκεῖνος χαιρόταν.

Κι ὅταν τὸν ἐρώτησα γιὰ τὰ αἴτια τῆς ἱκανοποιήσεώς του, μοῦ ἀπεκάλψυε πὼς ἔρχεται ἡ ἀριστερὰ ἐπὶ τέλους στὰ πράγματα καὶ τοῦ φεύγει ἕνα βάρος. Τώρα δικαιώνεται ἡ γενιά του. Τώρα, ἐπὶ τέλους, μπορεῖ νὰ ἐλπίζῃ…

Αὐτὰ κι ἄλλα παρόμοια εἶπε. Ἡ γυναίκα του δὲν τοῦ ἀπαντοῦσε… Οὔτε ἐσχολίαζε. Τὸν κυττοῦσε περίεργα κι ἐξακολουθοῦσε τὴν συζήτησίν μας. Οὔτε τὰ παιδιά του στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀπαντοῦσαν. Δὲν ἤθελαν νὰ τὸν κακοκαρδίσουν. Ἐγὼ ὅμως, ποὺ δὲν ἤξερα καὶ πολλὰ γιὰ τὴν μεταξύ τους «ἄτυπη συμφωνία σιωπῆς» ἐξεκίνησα, μαλακά, τὶς ἐρωτήσεις. Πολλὲς ἐρωτήσεις, ποὺ γιὰ τὶς περισσότερες διέθετε κάποιες ἀπαντήσεις ἐκτὸς …πραγματικότητος.
Γιὰ παράδειγμα, ὅταν ἐφθάσαμε στὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου, αὐτὸς εἶχε μείνει στὰ πρὶν ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ τᾶνκ. Ὅταν ἄκουσε πὼς ἔρχονται τὰ τὰνκς …ἐξηφανίσθη. Ἀπὸ τότε καὶ μετὰ ἐκράτησε στὴν μνήμη του μόνον τὰ ὅσα συνέβησαν πρίν. Τὰ μετὰ ΔΕΝ ὑπῆρξαν ΠΟΤΕ!!!

Τί κι ἐάν ὅλοι οἱ σύντροφοί του ἦσαν μία χαρά στήν ὑγεία τους;
Τί κι ἐάν τό πόρισμα Τσεβᾶ τοῦ τό ἔτριβαν κάθε χρόνο ἐπάνω στήν μύτη του ὁ υἱός του καί ὁ γαμβρός του;
Τί κι ἐάν ἔβλεπε, κατὰ πῶς μᾶς τὰ ἔλεγε, ὅτι μᾶς ἐξεγέλασαν γιὰ ἀκόμη μίαν φορά;
Ναί, συμφωνοῦσε, πολὺ πιθανόν, κατὰ τὰ λεγόμενά του πάντα, τὸ Πολυτεχνεῖο νὰ ἦταν μία καλοστημένη παράστασις, ποὺ ἐχρησιμοποιήθη γιὰ νὰ μᾶς φορτώσουν μία ἀκόμη δικτατορία καὶ μίαν ἐξευτιλισμένη (δικό του αὐτό) δημοκρατία.
Ναί, πράγματι… Κάποιοι ἐπάτησαν στὸ Πολυτεχνεῖο γιὰ νὰ ἀνελιχθοῦν καὶ νὰ ξεπουλήσουν τὴν χώρα, ἀλλὰ κι ὅλους ἐμᾶς.
Ναί, τελικῶς τὰ πράγματα ἦσαν πολὺ χειρότερα ἀπὸ τὸν χειρότερο ἐφιάλτη…
Μὰ ἄλλο ἡ ἀριστερά, ὁ σοσιαλισμός, ἡ αὐριανὴ κυβέρνησις…
Ναί, τελικῶς τὸ Πολυτεχνεῖο τοῦ …ἐχάραξε πορεία ζωῆς! Ἀλλὰ πορεία …ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν πραγματικότητα!

Ξαναπιάσαμε τὶς περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων κουβέντες. Δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ μαλώσουμε. Ὁ ἄνθρωπος ἦταν εὐτυχὴς στὴν δική του πραγματικότητα. Ἤλπιζε πὼς θὰ ἔλθουν καλλίτερες ἡμέρες. Εἶχε ἐπενδύση στὴν ἀριστερὰ ποὺ ἔρχεται.
Ποιός θά μποροῦσε νά τοῦ χαλάσῃ τόν κόσμο του;

Λίγο πρὶν φύγουμε ἐσηκώθη καὶ μοῦ ἔφερε ἕνα βιβλιαράκι. Τὸ ἐξώφυλλό του εἶναι αὐτό:

Τί λέει;
Ἐνδιαφέροντα πράγματα… Ἰδεολογίες. Τὸ ξεφύλλισα ἐπὶ τόπου καὶ τοῦ ἐζήτησα νὰ τὸ κρατήσῳ λίγες ἡμέρες γιὰ νὰ σᾶς τὸ παρουσιάσω. Ἐχάρη! Σχεδὸν ἐνεθουσιάσθη!
Κι ἐκεῖ ἐπάνω ἐξεκίνησε νὰ μιλᾷ μὲ ὁρμὴ γιὰ τὸν συντάκτη αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου καὶ τὸ ἦθος του. Ἐλησμόνησε ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔως ἐκείνην τὴν ὥρα λέγαμε καὶ ἔπιασε νὰ ἐκθειάζῃ τὰ προτερήματά του, τὸ πόσο καθαρὴ ἰδεολογία εἶχε καὶ τὸ πόσο μεγάλη μας τιμὴ θὰ ἦταν τὸ νὰ μᾶς …σώσῃ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. (Δὲν τὸν γνωρίζω προσωπικῶς καὶ δὲν ἔχω λόγους νὰ ἀμφισβητήσω τὰ λεγόμενά του!!!)
Ἄκουγα ὅμως ἐκνευρισμένη. Ὁ φίλος μας ΔΕΝ ἐθαύμαζε τὸν κομμουνισμὸ τελικῶς ἀλλὰ κάποια πρόσωπα, ποὺ στὰ μάτια του, ἐκπροσωποῦσαν τὸν κομμουνισμό. Κι αὐτὸ δὲν θὰ ἦταν κακό, διότι πιστεύω βαθύτατα στὸ εἶδος τοῦ κάθε ἡγέτου καὶ στὸ ἦθος του. Ὅμως ἐδῶ συζητούσαμε γιὰ ἕναν ἰδεατὸ κόσμο ποὺ ὑπῆρχε μόνον μέσα στὸ κεφάλι του.
Κι αὐτὸ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕ μὲ ὅση πραγματικότητα κι ἐὰν τοῦ σκορποῦσα στὰ πόδια του!!!

Τότε ἦταν ποὺ ἔπαυσα πιὰ νὰ προσέχω τὸ τὶ θὰ πῶ. Θυμήθηκα τὰ πάντα. Τὶς προδοσίες στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὴν Μακεδονία, στὴν Θράκη, στὸν ἐμφύλιο. Θυμήθηκα τὸν Λένιν, τὸν Τρότσκυ, τὸν Στάλιν, τὰ γκουλάγκ, τὶς σιωνιστικὲς χρηματοδοτήσεις. Θυμήθηκα τὸν Μᾶρξ καὶ τὸ σόι του τὸν Rothschild. Θυμήθηκα… Καὶ τὶ δὲν θυμήθηκα.
Μὲ ἄκουγε ξαφνιασμένος.
Κάπου κάπου ἀναφωνοῦσε, ἄψυχα, ἕνα «μὴ μοῦ χαλᾶς τὸ ὄνειρο, μὴ μοῦ κλέβεις τὶς ἐλπίδες…», μὰ δὲν προσπαθοῦσε νὰ μὲ σταματήσῃ. Ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του παρακολουθοῦσαν τὴν σκηνὴ ἕτοιμοι νὰ παρέμβουν καὶ νὰ τὸν «προστατεύσουν» ἀπὸ τὴν ἐπίθεσίν μου.
Μὰ δὲν ἐχρειάσθη.
Κάποιαν στιγμὴ ἐσωριάσθη ἀποκαμωμένος στὴν καρέκλα του, μὲ σκυμένο κεφάλι. Σιώπησε. Ὅλοι μας σιωπήσαμε.
Καὶ ἐξ αἴφνης πετάγεται ὄρθιος, ἀλλαγμένος, μὲ ἕνα ὑπέροχο χαμόγελο γιὰ νὰ μᾶς πῇ: «Δὲν πειράζει. Τὶ νὰ κάνουμε. Αὐτὰ ἐπέρασαν… Τώρα ἐπὶ τέλους θὰ κυβερνήση ἡ ἀριστερά!!!».
Παγώσαμε. Ἐν τάξει… Ἦταν εὐτυχισμένος ποὺ θὰ κυβερνήση ἡ ἀριστερά. Καὶ συνειδητά, πολὺ συνειδητά, ΔΕΝ ἤθελε νὰ διατηρῇ στὸ μυαλό του τὶς πληροφορίες γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ ἀριστερά, γενικῶς. (Τὸ εἰδικῶς ἀφορᾶ στὴν χώρα μας καὶ στὰ ἐκατομμύρια εὐρῶ ποὺ πηγαινοέρχονται ἔτσι, σὰν …πτερὰ στὸν ἄνεμο!!!)

Ὄχι, δὲν εἶναι ἠλίθιος ὁ πατέρας τῶν φίλων μου.
Ἀπογοητευμένος εἶναι. Ἀπελπισμένος ἴσως… Ἐὰν μάλιστα συνυπολογίσω καὶ τὸν πολὺ δύσκολο βίο του, θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ πὼς ἴσως νὰ εἶναι ἀκόμη  καὶ …νεκρός, κατὰ μίαν ἔννοιαν. Ἀλλὰ ἠλίθιος ΔΕΝ εἶναι!
Εἶναι πολλὰ τὰ χρόνια ποὺ παρῃτήθη ἀπὸ τὰ ὄνειρά του καὶ μετέθεσε τὴν ὑλοποίησίν τους στὴν πλάτη τῶν παιδιῶν του ἤ ἑνὸς ἄλλου κόσμου. Αὐτὸς πάντα ἀπόμακρος ἀπὸ τὴν ζωή του, τυπικὸς στὰ ἀναγκαῖα, ἀλλὰ ἀπών, στὰ οὐσιώδη.

Καὶ ναί, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος αὔριο θὰ ψηφίση.
Καὶ ναί, μαζύ του θὰ ψηφίσουν καὶ χιλιάδες ἄλλοι, μὲ τὴν αὐτὴν νοοτροπία καὶ στάσιν ζωῆς.
Καὶ
  ναί, δυστυχῶς μας, αὐτὴ εἶναι ἡ κατάστασις ποὺ μᾶς χαρακτηρίζει πλέον σήμερα…

Καὶ δὲν ἀλλάζει ἀκόμη…
Θέλει πολὺ …κουπὶ γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν δίνη.

Φιλονόη

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply