Θρῆνος καὶ γόος στὶς ἀναρτήσεις μὲ ἀφορμὴ τὸν θάνατο τοῦ Σεραφεὶμ Φυντανίδου.
Κολοσσός, δάσκαλος, «σὲρ» τῆς δημοσιογραφίας, ἄνθρωπος, ἀδέκαστος κι ἀδιάφθορος καὶ δὲν συμμαζεύεται.

Ἀρκεῖ νὰ σταθῶ μόνο στὴν περίοδο ποὺ τὸν ἔκανε «διάσημο» (1976-2007), ὅταν διετέλεσε διευθυντὴς τῆς ἀπογευματινῆς «Ἐλευθεροτυπίας», συμβάλλοντας μὲ τὸν τρόπο του τὰ μέγιστα στὸ πατρονάρισμα τῶν ἑκάστοτε, ἀνικάνων κατὰ βάσιν, κυβερνήσεων, στὴν καλλιέργεια ἐντυπώσεων καὶ πιστεύω ποὺ ἀπεκοίμισαν κι ἀπεβλάκωσαν, ἐν γνώσει του, ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ, συμμετέχοντας, ἔμμεσα ἢ καὶ ἄμεσα, σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις διαπλοκῆς, καθιστάμενος ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τῆς ἐπισήμου καὶ κατευθυνομένης παρά-δημοσιογραφίας, ποὺ τόσα δεινὰ συσσώρευσε καὶ συνεχίζει νὰ συσσωρεύῃ στὸν τόπο μας. 

Ἐπειδὴ ὁ ἐπώνυμος ἀποθανών, κατὰ τὴν ταπεινή μου ἄποψι, δὲν δεδικαίωται κατὰ τεκμήριο, ἂς ζητήσῃ συγχώρεσι ἀπὸ τὸν Δημιουργό, μιᾶς καὶ στὴν ζυγαριὰ καλῶν καὶ κακῶν πράξεων οἱ δεύτερες εἶναι ἐκεῖνες ποὺ βαρύνουν περισσότερο, ἕως πολὺ περισσότερο.

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης

φωτογραφία