Τους «συμμάχους» των Ελλήνων τους επέλεγαν οι φυτεμένοι από τους συμμάχους πολιτικοί μας.
Ομοίως τους υπευθύνους Οργανισμών, που υπογράφουν δάνεια στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ όνομα, τους φυτεύουν οι δανειστές μας για να εξασφαλίσουν ότι ΟΛΟΙ οι όροι που υπογράφονται θα είναι εις ΒΑΡΟΣ των ΔΙΚΩΝ μας συμφερόντων.

Γι’ αυτό δεν μπορεί και δεν θέλει κανείς να αμφισβητήσει το παραμικρό στις δανειακές συμβάσεις, ακόμα και των εικονικών δανείων, που ποτέ δεν λάβαμε πρακτικά.
Αυτούς τους βρυκόλακες υπηρέτησαν έναντι χρημάτων ακόμα και οι δήθεν πατριώτες αριστεροί κατά την κατοχή.
Πάντα στα πρότυπα των εγχρώμων επαναστάσεων ή των Αραβικών ανοίξεων που εξυπηρετούν σταθερά μόνον τα σιωνιστικά τοκογλυφικά συμφέροντα.

«Τις λίρες έστελναν ως βοήθεια οι σύμμαχοι Αγγλοι προς τις ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ, του Ψαρρού και άλλες οι οποίες δρούσαν στην κατεχόμενη Ελλάδα. Η οικονομική βοήθεια έφθανε αεροπορικώς επάνω από την χώρα μας και έπεφτε με αλεξίπτωτα μέσα σε ανοξείδωτα βαρελάκια. Οι ρίψεις γίνονταν την νύκτα, με αποτέλεσμα πολλά «βαρελάκια» να χαθούν ή να πέσουν σε λάθος χέρια. Σημαντική σε όλη αυτή την διακίνηση χρυσού ήταν και η συμβολή του ΕΛΑΝ, του ναυτικού των ανταρτών. Εκτός από το ενδεχόμενο της αιφνιδιαστικής επιθέσεως του εχθρού εναντίον μιας ανταρτικής ομάδας κατά την παραλαβή του χρυσού ή του λάθους, που μπορούσε να αποτελέσει αίτια απώλειας του θησαυρού, υπήρχε πάντα και το προσωπικό κίνητρο οικειοποιήσεώς του.»

Σίγμα

ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ

Οι κυνηγοί των χαμένων θησαυρών

Ο Γερμανός διοικητής Βορείου Ελλάδος την περίοδο της Κατοχής συνταγματάρχης Μέρτεν επέστρεψε μετά το τέλος του πολέμου ως τουρίστας. Πέρασε μερικές εβδομάδες σκάβοντας σε διάφορα σημεία της Μακεδονίας. Ύστερα έφυγε για την χώρα του κατά μερικές χιλιάδες λίρες πλουσιότερος. Ο συνταγματάρχης Μέρτεν είχε τους σωστούς χάρτες. Αυτό πιστεύουν και οι σύγχρονοι χρυσοθήρες οι οποίοι αναζήτησαν με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα την τύχη τους στον Αλμυρό.

Η Ελλάδα είναι ο παράδεισος των χαμένων θησαυρών. Παραμένουν θαμμένοι από την αρχαιότητα (κτερίσματα μεγάλης αρχαιολογικής αξίας), από την Τουρκοκρατία (χρυσά νομίσματα και πολύτιμα πετράδια) και από την γερμανική κατοχή και τον ελληνικό εμφύλιο (χρυσός και λίρες). Φήμες και θρύλοι για χαμένους θησαυρούς τυλιγμένοι με πέπλο μυστηρίου κεντρίζουν την φαντασία των «κυνηγών». Έλληνες και ξένοι Ιντιάνα Τζόουνς εφοδιασμένοι με ανιχνευτές πολυτίμων μετάλλων, φτυάρια, κασμάδες, χάρτες, εκρηκτικά και όπλα εξορμούν κάθε βράδυ για το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, μετατρέποντας πολλές περιοχές της ελληνικής υπαίθρου σε μέρη πιο πολυσύχναστα και από κεντρικούς δρόμους πόλεων.

Τα αντικείμενα του πόθου

Οι θησαυροί που συνήθως βρίσκονται στην Ελλάδα αποτελούνται από:

1. Αρχαία κτερίσματα, τα οποία προέρχονται από την συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να θάβουν τους νεκρούς με τα προσωπικά τους αντικείμενα.

2. Τουρκικά χρυσά πεντόλιρα. Τα έκρυβαν προτού αποχωρήσουν οι Τούρκοι διοικητές των απελευθερωμένων περιοχών της Ελλάδας, με την ελπίδα ότι η οθωμανική αυτοκρατορία θα ανακατελάμβανε τα χαμένα εδάφη και αυτοί θα επέστρεφαν να ξαναβρούν τα πλούτη τους.

3. Χρυσές λίρες παλαιάς κοπής της βασίλισσας Βικτωρίας, που έκρυψαν οι αντάρτες ή οι Γερμανοί. Τις λίρες έστελναν ως βοήθεια οι σύμμαχοι Αγγλοι προς τις ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ, του Ψαρρού και άλλες οι οποίες δρούσαν στην κατεχομένη Ελλάδα. Η οικονομική βοήθεια έφθανε αεροπορικώς επάνω από την χώρα μας και έπεφτε με αλεξίπτωτα μέσα σε ανοξείδωτα βαρελάκια. Οι ρίψεις γίνονταν την νύκτα, με αποτέλεσμα πολλά «βαρελάκια» να χαθούν ή να πέσουν σε λάθος χέρια. Σημαντική σε όλη αυτή την διακίνηση χρυσού ήταν και η συμβολή του ΕΛΑΝ, του ναυτικού των ανταρτών. Εκτός από το ενδεχόμενο της αιφνιδιαστικής επιθέσεως του εχθρού εναντίον μιας ανταρτικής ομάδας κατά την παραλαβή του χρυσού ή του λάθους, που μπορούσε να αποτελέσει αιτία απώλειας του θησαυρού, υπήρχε πάντα και το προσωπικό κίνητρο οικειοποιήσεώς του. Εκείνη την εποχή οι τράπεζες δεν ήταν το ασφαλέστερο μέρος για φύλαξη, γι’ αυτό οι αντάρτες έθαβαν τους θησαυρούς σε μέρη από τα οποία υπήρχε η πιθανότητα να ξαναπεράσουν ή να επιστρέψουν κάποια στιγμή με ασφάλεια. Οι πιο πολλοί από αυτούς όμως δεν επέστρεψαν ποτέ, είτε γιατί εξολοθρεύτηκαν από τους Γερμανούς είτε γιατί μετά την λήξη του πολέμου και του Εμφυλίου έφυγαν για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, χωρίς να μπορέσουν να πάρουν τίποτα μαζί τους. Αυτοί οι άνθρωποι, όταν άρχισαν πριν από λίγα χρόνια να επιστρέφουν, έγιναν η πηγή μιας νέας μυθολογίας σχετικά με τους Έλληνες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτοί ήταν που έφεραν στην ελληνική «αγορά» ένα μεγάλο μέρος από τους χάρτες οι οποίοι κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι και τόνωσαν το ενδιαφέρον του «κυνηγιού». Το 90% περίπου αυτών των χαρτών είναι πλαστοί. Η τιμή ενός καλού χάρτη έχει σχέση με την ηλικία του προμηθευτή του. Όσο πιο ηλικιωμένος είναι αυτός που πουλάει τον χάρτη τόσο υψηλότερη είναι η τιμή του. Είναι η μόνη περίπτωση στην αγορά που η αξία ενός προϊόντος ανεβαίνει ανάλογα με την ηλικία του προμηθευτή του. Η ανώτερη τιμή που μπορεί να φθάσει ένας χάρτης είναι τα 5 εκατ. δραχμές.

Το πρώτο, πρακτικό τεστ αξιοπιστίας ενός χάρτη είναι η αντιπαραβολή του με τον επίσημο στρατιωτικό της συγκεκριμένης περιοχής. Όχι πως αυτό εξασφαλίζει την γνησιότητά του, αλλά είναι το πρώτο βήμα εξακριβώσεώς της. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφορες άλλες σκέψεις που πρέπει να κάνει ο ενδιαφερόμενος, καθώς πολλές φορές οι αντάρτες κατά την σχεδίαση του χάρτη χρησιμοποιούσαν διάφορες τεχνικές για να δυσκολευτεί ο «κυνηγός» σε περίπτωση που ο χάρτης έπεφτε σε λάθος χέρια.

Οι SOS περιοχές

Στόχο των κυνηγών θησαυρών αποτελούν οι περιοχές με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, όπως της αρχαίας Πελασγίας, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στους Αγίους Θεοδώρους και στον Πτελεό Αλμυρού. Η περιοχή αυτή θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο: υπάρχουν πάνω από 50 τρύπες που έχουν ανοίξει οι «κυνηγοί» οι οποίοι έφθασαν κατά καιρούς. Εκεί βρίσκονται πολλοί αρχαίοι τάφοι, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έχει συληθεί.

Κύριος στόχος των «κυνηγών» όμως είναι οι περιοχές όπου έδρευαν ή δραστηριοποιούνταν ανταρτικές ομάδες. Τέτοιες είναι: η περιοχή της Αναύρας (Γούρας) Μαγνησίας, έδρα πολλών ανταρτικών ομάδων, της Γλύφας στην Φθιώτιδα, του Πτελεού Μαγνησίας, του Πηλίου και πιο συγκεκριμένα η περιοχή του Μοναστηριού Φλαμουρίου, το Λιτόχωρο, η Ανω και Κάτω Βροντού στον Ολυμπο ­ κάτι σαν το Ελντοράντο για τους Έλληνες κυνηγούς θησαυρών. Επίσης, η παραλία Διστόμου (από εκεί ξεκίνησε η επιχείρηση ανατινάξεως της γέφυρας του Γοργοποτάμου), το Ναύπλιο, ο Αργοσαρωνικός, η Σαλαμίνα, όπου λέγεται ότι έκρυψαν χρυσό κατά την αποχώρησή τους οι Γερμανοί, η Αγία Τριάδα Φθιώτιδας και ο Παγασητικός κόλπος, όπου έχουν γίνει πολλές έρευνες για την ανεύρεση ενός συμμαχικού αεροπλάνου, για το οποίο υπάρχει η φήμη ότι κατερρίφθη από γερμανικά αντιαεροπορικά ενώ μετέφερε χρυσό.

Τα πιο συνηθισμένα «σημάδια»

Συνήθως στην περιοχή όπου θεωρητικά μπορεί να βρίσκεται ο θησαυρός υπάρχουν συγκεκριμένα σημάδια, όπως: πηγές νερού, κάποιο μεγάλο δέντρο, ένα μικρό ξωκλήσι, σπηλιές των οποίων η είσοδος έχει σφραγιστεί, δυο-τρεις μικροί λόφοι. Τέτοια σημεία επέλεγαν οι αντάρτες για να είναι πιο σίγουροι πως όταν θα επέστρεφαν θα αναγνώριζαν πιο εύκολα το μέρος. Αυτή η μέθοδος όμως έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους «κυνηγούς», αφού το τοπίο στις περισσότερες περιοχές έχει αλλάξει. Ο μεγάλος πλάτανος μπορεί να έχει καεί, το ξωκκλήσι να έχει γκρεμιστεί και οι λόφοι να έχουν ισοπεδωθεί για να γίνουν αυτοκινητόδρομοι. Ακόμη και το βάθος στο οποίο υποτίθεται ότι έχει κρυφτεί ο θησαυρός μπορεί να έχει αλλάξει. Π.χ., το ένα μέτρο μπορεί να έχει γίνει 50 πόντοι ή 5 μέτρα. Καλό σημάδι για τους κυνηγούς θεωρείται η παρουσία φιδιών στην περιοχή γιατί, σύμφωνα με την μυθολογία, στην οποία πιστεύουν απόλυτα, τα φίδια είναι οι φυσικοί φύλακες του χρυσού.

Ο κώδικας του χρυσοθήρα

* Όλα ξεκινούν από έναν μύθο, έναν θρύλο, μια φήμη, που πρέπει να ταιριάζει κατ’ αρχήν με την γεωγραφία του χώρου στον οποίο αναφέρεται.

* Αν δεν σκάψεις πολύ, δεν βρίσκεις. Δεν μπορείς να αγνοήσεις καμμιά πληροφορία, σκάβεις σε κάθε υπόδειξη του μηχανήματος, του ραβδοσκόπου ή άλλου «ειδικού».

* Μόνον ένας τρόπος εξασφαλίζει σχετική σιγουριά στην ανεύρεση του χρυσού: η παρουσία στην ομάδα ανθρώπου που συμμετείχε στην «ταφή» του θησαυρού.

* Τα νομίσματα είναι συνήθως θαμμένα σε μικρό βάθος. Γιατί, λόγω των πιθανών συνθηκών μάχης ή των συνθηκών υποχωρήσεως από μια περιοχή, δεν υπήρχε πολύς χρόνος για επιμελές θάψιμο. Τις περισσότερες φορές μπορούσαν να σκάψουν μόνο την νύκτα όταν σταματούσε η μάχη και μόνο για λίγες στιγμές. Όχι μόνο για να μην τους δουν οι εχθροί, αλλά και για να μην τους δουν ακόμη και οι «δικοί τους».

* Ενθαρρυντικό δείγμα είναι ο εντοπισμός κενού από το μηχάνημα. Κενό μπορεί να σημαίνει τάφος.

* Οι έρευνες με μηχάνημα κοντά σε ποτάμι δεν είναι πάντα αξιόπιστες. Το μηχάνημα εντοπίζει την χρυσή άμμο των ποταμών αλλά και το ίδιο το υπόγειο νερό ως μέταλλο.

* Σύμφωνα με την «ανθρωπογεωγραφία» των ιδίων των «κυνηγών», οι περισσότεροι χρυσοθήρες προέρχονται από τον χώρο των γιατρών και των δικηγόρων, γιατί αυτοί μπορούν να παίξουν και τον ρόλο του «επενδυτή», του ανθρώπου που μπορεί να χρηματοδοτήσει μια ερευνητική αποστολή με τον εξοπλισμό της. Πάντα χρειάζεται ένα αρχικό κεφάλαιο για να ξεκινήσει μια οργανωμένη αποστολή.

* Πολλές φορές ο θησαυρός μπορεί να είναι παγιδευμένος με εκρηκτικά από τον ίδιο τον άνθρωπο που τον έθαψε. Σ’ αυτή την περίπτωση οποιοσδήποτε άλλος φθάσει στον θησαυρό μπορεί να αντιμετωπίσει μια οδυνηρή έκρηξη. Σύμφωνα με την μυθολογία των «κυνηγών», έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι αρκετές φορές όταν υπάρχει πυρκαϊά σε δάσος το ρεπορτάζ αναφέρει ότι «ακούστηκαν εκρήξεις» κατά την διάρκειά της.

* Σχεδόν πάντα μαζί με τον θαμμένο θησαυρό υπάρχει θαμμένο και στρατιωτικό υλικό (κάποιο πολυβόλο με σφαίρες, κάποιο τυλιγμένο σε μαντίλι πιστόλι με γεμιστήρα), έτσι ώστε αυτός που ξέρει να έχει την υπεροπλία την στιγμή που ανακαλύπτεται ο θησαυρός και το πλεονέκτημα έναντι των συντρόφων του σε περίπτωση που στραβώσει κάτι την στιγμή της ανακαλύψεως. Η μοιρασιά, όταν φθάσεις στον στόχο, δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει.

Τα αξεσουάρ του «κυνηγού»

Ραβδοσκόποι, άνθρωποι που διαθέτουν το χάρισμα του εντοπισμού πολυτίμων μετάλλων. Ντόπιοι, πρακτικοί ανιχνευτές, οι οποίοι με την βοήθεια μιας ξύλινης διχάλας ή ενός χάλκινου ελάσματος μπορούν να εντοπίσουν πολύτιμα μέταλλα και θησαυρούς. Η ραβδοσκοπία είναι μια από τις αρχαιότερες μεθόδους, ευρύτερα διαδεδομένη τα παλαιότερα χρόνια, αλλά τον τελευταίο καιρό με την είσοδο και την νομιμοποίηση των συγχρόνων μηχανημάτων έχει περάσει σε τρίτο ρόλο. Ακόμη και μέντιουμ χρησιμοποιούνται από τους χρυσοθήρες για τον εντοπισμό του θησαυρού. Το μέντιουμ μεταφέρεται στον χώρο όπου πιθανόν βρίσκεται ο θησαυρός και προσπαθεί με αυτοσυγκέντρωση ή υπνωτισμό να εντοπίσει το σημείο, ­ η έσχατη μέθοδος για τον «άρρωστο» χρυσοθήρα που έχει εξαντλήσει όλες τις άλλες λογικές μεθόδους.

Πιο λογική μέθοδος από το μέντιουμ είναι o εξοπλισμός με σύγχρονα μηχανήματα ανιχνεύσεως, όπως ο ­ στρατιωτικού τύπου ­ ανιχνευτής Γκάρετ με τις σειρές 1, 2, 3 και 4. Λειτουργεί με χρησιμοποίηση υπερήχων οι οποίοι κατευθύνοονται από το μηχάνημα επάνω στο χώμα, αντανακλώνται από τα μέταλλα του υπεδάφους και επιστρέφουν. Θεωρείται ένα από τα πλέον αξιόπιστα μηχανήματα ανιχνεύσεως μετάλλων, αλλά και αυτό έχει τις φανερές αδυναμίες του, όπως το γεγονός της μικρής εμβέλειας σε βάθος (70 πόντοι), του μικρού πεδίου σαρώσεως του γύρω χώρου (4 μέτρα), η αδυναμία του να ξεχωρίσει χρυσές λίρες από τενεκέ και το ότι επηρεάζεται από την υγρασία του εδάφους. Άλλα μηχανήματα είναι τα λεγόμενα «μαγνητικά». Είναι αμερικανικής προελεύσεως, έχουν την μορφή τετραγώνου κουτιού με κεραίες ή με οθόνη και καλύπτουν την περιοχή από απόσταση. Είναι τα πιο σύγχρονα και ακριβά και στην πραγματικότητα αυτά με τις μικρότερες δυνατότητες.

Οι κακές συναντήσεις

Όταν συναντηθούν δύο ομάδες «κυνηγών», τρία ενδεχόμενα μπορούν να συμβούν: να αναμετρηθούν με όπλα, να συνεργαστούν για την ανεύρεση του θησαυρού ή να συνεργαστούν και να αλληλοσκοτωθούν στην μοιρασιά. Ακόμη, ίσως γίνει αντιληπτή η ομάδα από έναν άσχετο αλλά πονηρό βοσκό, ο οποίος μπορεί είτε να παρακολουθήσει και να «καρφώσει» στις αρμόδιες αρχές είτε να περιμένει ώσπου να ανακαλύψει η ομάδα τον θησαυρό και να κάνει ο ίδιος την μοιραία κίνηση. Γιατί μια νύκτα συνήθως δεν φτάνει για να βγει στο φως όλος ο θησαυρός. Την πρώτη νύκτα κυρίως γίνεται ο εντοπισμός. Στην διάρκεια της ημέρας ο «πονηρός» έχει πάει και έχει «ψειρίσει» όλο το πακέτο.

ΒΗΜΑ

Υ.Γ. Αφού εξασφάλισαν ότι οι τοκογλύφοι και οι σιωνιστές κερδοσκόποι δεν θα έχαναν ΟΥΤΕ ΜΙΣΟ ευρώ σε αντίθεση με τους ¨Ελληνες μικρο-ομολογιούχους και τα Ελληνικά Ασφαλιστικά Ταμεία, οι φυτεμένοι από τους σιωνιστές Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί και Υπουργοί Οικονομίας …έφευγαν διακριτικά από το προσκήνιο.

«Τελειώνει» από τον ΟΔΔΗΧ το «παιδί της Goldman Sachs» Π. Χριστοδούλου!

Μας τελειώνει ο επικεφαλής του Οργανισμού Διαχειρίσεως Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) Πέτρος Χριστοδούλου, οκτώ μήνες προτού λήξει το συμβόλαιό του.

Στέλεχος της Εθνικής Τραπέζης παλαιότερα, με ιδιαίτερη επίδοση στις δημόσιες σχέσεις, «εκδιώχθηκε» όταν ανέλαβε ο σημερινός διοικητής Απόστολος Ταμβακάκης, και βρήκε στέγη στον ΟΔΔΗΧ επί υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Πάντως από τότε που πάτησε το πόδι εκεί, η Ελλάδα πήρε διαζύγιο από τις αγορές.

Πριν από την Εθνική εργαζόταν στην Goldman Sachs, που έκανε το περιβόητο swap επί Σημίτη, το οποίο ξεκίνησε από 2,5 δισ. ευρώ, για να φτάσει τελικά στα 18 δισ. το κόστος για την Ελλάδα.

Όταν πρωτοανέλαβε την θέση του, ο Π. Χριστοδούλου έκανε διαρκώς δηλώσεις και έδινε συνεντεύξεις στα ξένα ΜΜΕ. Σύντομα κατάλαβε ότι αυτά κάθε άλλο παρά βοηθούσαν, και ξαφνικά βουβάθηκε τελείως. Πρόσφατα ο ίδιος είχε κληθεί να καταθέσει ως μάρτυρας στην επιτροπή της Βουλής, στην υπόθεση με το έλλειμμα του 2009. Αρχικά είχε αφήσει να εννοηθεί ότι τεχνηέντως το φούσκωσαν, αλλά την επόμενη ημέρα τα πήρε όλα πίσω.

Ο Π. Χριστοδούλου θεωρείται «παιδί» του αμερικανικού επενδυτικού οίκου, με την «Le Monde» να τον χαρακτηρίζει σε σχετικό δημοσίευμα της πέρυσι εξαιρετικά χρήσιμο για την Goldman Sachs. Πληροφορίες περί πιθανής επιστροφής του στον ίδιο επενδυτικό οίκο δεν επιβεβαιώνονται.

Τον περασμένο Νοέμβριο η «Le Monde» σε εκτενές άρθρο της με τίτλο «Η κυβερνηση Sachs» ανέφερε ότι η τράπεζα αμερικανικών συμφερόντων έχει υφάνει ένα δίκτυο επιρροής στην Ευρώπη για την προώθηση των συμφερόντων της.

Στην λίστα εκείνη των «συνεργατών» της Goldman Sachs εμφανιζόταν και ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, κεντρικός τραπεζίτης της Ελλάδος από το 1994 έως το 2002, ο οποίος, σύμφωνα με την «Le Monde» συμμετείχε στην επιχείρηση «μαγειρέματος» των ελληνικών λογαριασμών από την Goldman Sachs.

Δίπλα του εμφανιζόταν και ο διαχειριστής του δημοσίου χρέους Πέτρος Χριστοδούλου.

Στέλιος Κράλογλου
Δημοκρατία