Ἀπαγορεύεται ἡ λήψις τμημάτων αὐτοῦ ἢ τοῦ συνόλου του, γιὰ ὁποιανδήποτε χρῆσιν ἢ ἐκμετάλλευσιν, χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ κυρίου Πετροπούλου.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Θὰ καμωθῶ τὸν ἀνήξερο
τὴν ὥρα ποὺ ἡ νεροφυριὰ
θ᾿ ἀγκαλιάζη λαίμαργα
τὰ γόνατά μου παρασέρνοντάς τα
στὸ μαλακὸ στρῶμα τῆς ἁρμύρας.
Τότε, μὲ τὰ λιγοστά,
καθαρὰ λόγια τῆς γιορτῆς
θὰ προσπαθήσω
ἀνενόχλητα νὰ περιγράψω
τὸ ἱδρωμένο πρόσωπο τοῦ Ἑρμοῦ.
Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ συλλογὴ «Η ΘΥΜΗΣΗ ΕΚΚΡΕΜΕΣ» (1978 – 1981)
Εἶναι μουσικὴ
Εἶναι μουσική• εἶναι μουσικὴ κι ἂς χάνωμαι
στὴν ἀγκάλη τῆς βοῆς τῶν κυμάτων.
Εἶναι μουσικὴ• εἶναι μουσικὴ κι ἂς στροβιλίζωμαι
στῶν ὡροδεικτῶν τὴν δύνη.
Εἶναι μουσική, τὰ βήματα τῆς ἀγωνίας
κάτω ἀπὸ τὸν ἴσκιο τοῦ ἀποβρόχου,
πάνω στὰ ξερὰ δαφνόφυλλα, ποὺ τρίζουν
συνθλιβόμενα καὶ θλιβόμενα γιὰ ὅ,τι πέρασε
γιὰ ὅ,τι γέρασε.
Κι ἂς λένε οἱ τοῖχοι τὰ δικά τους.
Ἡ φύρα τῆς ματιᾶς μου στὸν νερόλακκο
εἶναι μουσικὴ καὶ πάλι μουσικὴ
τὸ φτέρνισμα τοῦ γλάρου
πίσω ἀπ’ τὸ καπνόδυχτο τοῦ πλοίου.
Κι ὅσα θυμᾶμαι δάκτυλα
κρεμάμενα στοῦ τρόλλεϋ τὰ σύρματα
κι ὅσα θυμᾶμαι φουσκωμένα στήθια
στὸ ἄλμπουρο τοῦ πετροκάραβου
– ἀτάραχο, καρτερικὸ καὶ ἀκατάδεκτο,
αἰῶνες ἀτενίζει τὴν στεριὰ
μὰ τὴν στεριὰ δὲν πιάνει
σὰν ἡ καρίνα του νὰ κόλλησε
στὰ μυστικὰ τὰ ριζωμένα στὸν βυθὸ –
μουσικὴ ἀνέπεμπαν.
Καὶ τὰ λαγούμια ποὺ τὴν προσμονή,
ὡς κλῶσσα τοὺς νεοσσούς της, περισυνέλλεγαν,
τὸ ἀπολίθωμα τοῦ γέλιου μου
στὴν πλάτη τοῦ μεσημεριοῦ
καὶ τὰ ὄρνεα στὸ λυκόφως
ποὺ σὰν ζυγιάζουν τὸ πέταγμά τους
κατὰ τὸ χεῖλος τῆς χαράδρας
ξεχύνονται νὰ κατασπαράξουν
τὰ ἱδρωμένα μάγουλα τῶν σκίνων.
Μὰ τὰ σκῖνα τραγουδοῦν.
Τὰ σκῖνα δὲν ζηλεύουν
καὶ δὲν φοβοῦνται τὴν κακοτυχιὰ
γιατί κακότυχα αὐτὰ εἶναι.
Ὢ μουσική τοῦ σύγνεφου
ποὺ μούσκεψε μὲ τὰ χνῶτα του τὸν ἀποσπερίτη
στὸ μολυβένιο του κορμὶ ἐβύθισα τὰ νύχια μου
μὰ δὲν μοῦ δρόσισε τὰ μάτια
καὶ ἡ βροντὴ του τρόμαξε τὸν γκιόνη,
κι ἡ ἀστραπὴ του τύφλωσε τὸ πέλαο.
Ὢ μουσική της ἑσπερινῆς γαλήνης
στὰ γόνατά σου τὴν σιωπή μου ἀποθέτω•
καὶ συλλογιέμαι τὶς θάλασσες
ποὺ σὰν νὰ κουρνιάζουν στὸν κόρφο τῆς κοιμωμένης
ἁπαλύνουν τὴν ἀνάσα, χαμηλώνουν τὰ βλέφαρα
κι ἀρχίζουν νὰ σιγοτραγουδοῦν.
Φλέουσες ἀπὸ ἁλάτι καὶ ἀπεραντοσύνη
ξερνοῦν στὰ χαλίκια ξεχασμένους ἔρωτες
στὴν ἄμμο ξερνοῦν ἀνωμολόγητους καημούς.
Ναὶ μουσικὴ τῆς ἄντιπερας στεριᾶς
εἶσαι ἡλιοβασίλεμα.
Ὢ μουσική του μενεξέ, τῆς τριαναφυλλιᾶς,
τῆς ἀνεμόεσσας ἀκτῆς•
τὰ οὐρλιακτὰ τῆς ἱκεσία καὶ ἡ βοή της βογγητὸ
στὰ ξεραμένα μαλλιὰ τῶν ναυαγῶν
σκαρφαλώνουν καὶ κάμνοντας ἀντήλιο
τὴν οὐρὰ τῆς πέρδικας
μαντεύουν τὸν καιρὸ τῆς ἑπομένης.
Κάτω ἀπὸ βότσαλα νωπὰ
βότσαλα σημαδεμένα ἀπὸ κατράμι
φωλιάζουν ἀδέσποτα σκουλήκια
σὰν αὐτὰ ποὺ ἕρπουν στὰ νύχια τῆς ἐξουσίας
φωλιάζει τὸ γινάτι, ἡ ντροπὴ καὶ ἡ λαχτάρα
καὶ τὸ κρανίο τοῦ σφουγγαρᾶ.
Καμμιὰ φορὰ καὶ τοῦ Αἰόλου ἡ ἀνατριχίλα.
Ναὶ μουσικὴ τῆς ἀντίπερα στεριᾶς
εἶσαι ὁ ἀγέρας.
Ὢ μουσική της ἔνδειας.
Ρῖξε τὸ μάλλινο σακκάκι
στοὺς κουρασμένους ὤμους τῆς αὐγῆς.
Τὸ μαῦρο στόμα τῆς τζιμινιέρας
τυλίγει τῆς ἀνέχειας ὁ καπνός.
Καὶ ἀφουγκράσου τῆς μηχανῆς τὸ κλάμα.
Κάπου θὰ ὑπάρχουν ἀκόμα οἱ φτωχοὶ
μὰ πῶς νὰ τοὺς ἀντικρύσω
ποὺ πίσω ἀπὸ γυάλινες προθῆκες
ἀπαστράπτουσες φραγμένος εἶμαι
καὶ κολλάω τὰ βλέφαρα στὸ τζάμι.
Ναὶ μουσικὴ τῆς γερασμένης γῆς
ἴσως εἶσαι ἡ λήθη.
Ὢ μουσικὴ χρυσάφι, ἀσῆμι μουσικὴ
στόλισε τὶς ρυτίδες στὸ μέτωπο τῆς λεμονιᾶς
γιὰ νὰ ξεγελαστοῦν οἱ νυκτερῖδες
καὶ κούφιες νὰ ρουφήξουν πληγὲς
ὅσο νὰ φράξῃ ὁ οὐρανίσκος των
ὅσο νὰ τερματίσῃ ὁ συριγμός των
στὸ σκοτωμένο αἷμα τοῦ στρατιώτη
καὶ δείξου εὔτονη μπρὸς στὴ σιωπή.
Ἔϊ, μουσικὴ τῆς ἀπέναντι ἀκτῆς,
ἴσως νὰ εἶσαι καὶ ὁ θάνατος.
Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ συλλογὴ «ΝΕΦΟΣ ΜΕΛΑΜΦΑΕΣ» (2003 – 2004)
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Τὸ παρὸν ἀναδημοσιεύθηκε στὸ Aussiedlerbetreuung und Behinderten – Fragen καὶ σχολίασε:
Glück, Auf, meine Heimat!