Χαράτσια στὴν ἀνάσα τους καὶ φόροι στὴν ἐλπίδα…

Χαράτσια στὴν ἀνάσα τους καὶ φόροι στὴν ἐλπίδα...Δὲν ἔχεις Ὄλυμπε θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα,
γυναῖκες πιὰ δὲν σὄμειναν ποὺ νὰ γεννοῦν λεβέντες
Οἱ ἄνδρες τώρα σκύβουν στὸ δόσιμο, στὸ χρῆμα.
Χαράτσια στὴν ἀνάσα τους καὶ φόροι στὴν ἐλπίδα.
Ἀλλάζουν τὴν λευτεριὰ μὲ τὸ πικρὸ φαΐ τους…
Στὸν ἔνδοξο τὸν θάνατο κανεὶς δὲν θυσιάζει…
Ὁ νιὸς τὴν ἀνδροσύνη του μὲ χρῆμα λογαριάζει…
Τὸν Ἄρη τὸν ἐξόρισαν… Ἔφεραν τὸν ὁβραῖο…
Παλαίστρα δὲν ὑπάρχει πιά, κι ὁ καναπὲς προσμένει
Δὲν βλέπεις μάχες Ὄλυμπε, κάλιο ἡ πικρὴ εἰρήνη
Ἡ Ὄσσα πέφτει μακρυὰ καὶ εἶναι ἀκριβὴ ἡ βενζίνη…
Ἄγριος εἶναι ὁ πόλεμος, τὰ γράμματα τὸ λένε…
Μᾶθαν στὰ γράμματα οἱ Ἕλληνες, ὅλα δικά σου ξένε…
Τραχιὰ γλῶσσα ἡ ἑλληνική,  κι ὁ Ἕλληνας δὲν τὴν μιλάει…
Ῥαγιάδες τώρα γίνηκαν, μὲ τὸ λουρὶ στὸν σβέρκο…
Εὐρώπη ἔχουν γιὰ θεό, ντροπὴ μὲ δίχως μέτρο…
κούφιοι κι ὀκνοὶ στὰ τέσσερα, τὴν πλερωμὴ προσμένουν…
ἀνάσα βρώμικη ἡ πλερωμὴ στὸν ἀνήλιαγό τους σβέκο…
Κλᾶψε πικρὰ γερόλυμπε παράγγειλε στὴν Ὄσσα…
Ἀντὶ θεοὺς πολιτικοὶ μὲ τὴν πλανεύτρα γλῶσσα…
Ἔβαλαν μάσκες δολερές, ἐντύθησαν στὸ ψέμμα…
Ἀντὶ γιὰ φύλακες ληστὲς ἀντὶ γιὰ σκύλους λῦκοι…
Γιὰ μάννα εἶχαν τὴν ὀχιά, στὰ χέρια τους τὸ αἷμα…
Τοῦ Ἐφιάλτου τὴν καρδιά, τῆς προδοσίας γέννα
Ἀλλοεθνῶν γεννήματα λογιάστηκαν γιὰ Ἑλλήνων σπέρμα…
Γλυκιὰ τῆς πόρνης ἡ ἀγκαλιά, μὰ προγραφὴ τοῦ κνούτου…
Κοιμήθησαν οἱ φύλακες στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πλούτου…
Ἀφῆκαν τὴν πόρτα ἀφύλακτη, πατήθηκεν ὁ τόπος…
Τῆς ἀδερφῆς τὰ θέλγητρα τάζουν στὸν νέο ἀφέντη…
Εἶναι οἱ καιροὶ παράξενοι, εἶναι κακὲς οἱ ὦρες…

Λεβέντρα Ὄσσα τὸ σπαθὶ τὸ χρῆμα τὸ στομώνει…
Πικρότερη σκλαβιὰ τοῦ χρήματος ἀπ΄ τοῦ σπαθιοῦ τὴν κόψη…

Μονάχα ἡ γνώση ἡ κοφτερὴ τὸ χρῆμα πελεκάει…
Κρῦψε τὸ δάκρυ Ὄλυμπε, τὸ μοιρολόι Ὄσσα…
Ὁ τόπος εἶναι θεϊκός, ἕνας σ’ ὅλον τὸν κόσμο…
Ἐδῶ γεννήθηκε τὸ φῶς, ἐδῶ ὁ λόγος ἔγινε γραφή…
Στὸν λόγο π΄ ἔγραψε ὁ Ὅμηρος, ὅλοι οἱ λαοὶ ντραπῆκαν…
Ἐδῶ ἡ Ἀδράστεια γέννησε τὶς δυὸ χρυσές της κόρες…
Ἐδῶ οἱ χρυσογέννητες ἐγγόνες τους ἥρωες μετροῦν…
Ἐδῶ Τιτᾶνες ἔζησαν κι ὁ ἔρωτας γεννᾶ τὸν Κρόνο…
Θὰ σμίξῃ πάλι ἡ θάλασσα μὲ τὸν ζωοδότη Ἥλιο…
Πεθαίνει ὁ σπόρος μὲς τὴν γῆ γιὰ νὰ φυτρώσῃ δένδρο…
Στεῖλε μας Ὄλυμπε βροχὴ γιὰ νὰ φυτρώσῃ ἡ πέτρα…
νὰ γεννηθῇ γέα γενιὰ μὲ τὴν παλαιὰ τὴν γνώση…
νὰ ἀπλωθῇ στὶς θάλασσες σὲ σένα νὰ προστρέξῃ…
νὰ εἶναι θεοὶ ἀπ΄ ἄνθρωπο καὶ πάλι θεοὶ νὰ γέννουν…
νὰ σοῦ πατήσουν τὶς κορφὲς κι ἐσὺ νὰ καμαρώνῃς!

Δημήτρης Νικητάκης

Ἐμπνευσμένο ἀπὸ ἕνα ἄλλο, μεγάλο ποιήμα μας, τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ, στὶς 28 Φεβρουαρίου 2015.
Τότε ξεκίνησε νὰ τὸ γράφῃ ὁ Δημήτρης κι αὐτό, τὸ πρῶτο του ἀπόσπασμα, σᾶς παρουσιάζω σήμερα.
Τὸ ποιήμα, ὁλοκληρωμένο, δημοσιεύθηκσε τὴν 17η Μαρτίου, ὡς ἐλαχίστη ἔνδειξις τιμῆς σὲ ἐκείνους ποὺ σήκωσαν τὴν Πατρίδα στὰ χέρια τους…

Σὲ ἐκείνους ποὺ σήκωσαν τὴν Πατρίδα στὰ χέρια τους!

Θὰ ὄφειλα, αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα,  νὰ τὸ δημοσιεύσῳ τότε, διότι ὁ Δημήτρης μοῦ ἔκανε τὴν τιμὴ νὰ μοῦ τὸ ἐμπιστευθῇ ἀμέσως, ἀλλὰ ἀπεφάσισα νὰ τὸ δημοσιεύσῳ σήμερα, 25 Μαρτίου 2015, γιὰ νὰ καταδείξῳ τὴν μεγάλη διαφορά.

Γύριζε

«Γύριζε, μὴ σταθῇς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, 
ὁ ψεύτης εἴδωλο εἶν᾿ ἐδῶ, τὸ προσκυνᾶ ἡ πλεμπάγια, 
ἡ Ἀλήθεια τόπο νὰ σταθῇ μιὰ σπιθαμὴ δὲ θἄβρῃ. 
Ἀλάργα. Μόρα τῆς ψυχῆς τῆς χώρας τὰ μουράγια. 
Ἀπὸ θαμποὺς ντερβίσηδες καὶ στέρφους μανταρίνους 
κι ἀπὸ τοὺς χαλκοπράσινους ἡ Πολιτεία πατιέται. 
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! Χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους! 
Σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται. 
Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα, 
ραγιάδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι, 
κούφιοι καὶ ὀκνοὶ καταφρονοῦν τὴν θεία τραχιά σου γλῶσσα, 
τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι. 
Καὶ δημοκόποι Κλέωνες καὶ λογοκόποι Ζωίλοι, 
καὶ Μαμμωνᾶδες βάρβαροι, καὶ χαῦνοι λεβαντίνοι. 
λύκοι, ὦ κοπάδια, οἱ πιστικοὶ καὶ ψωριασμένοι οἱ σκύλοι 
κι οἱ χαροκόποι ἀδιάντροποι καὶ πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!»

Κωστῆς Παλαμᾶς

Ἡ ἱστορία μᾶς δείχνει τὸν δρόμο…
Ὅσο κι ἐὰν θλίβομαι, ὅσο κι ἐὰν μὲ πονᾷ αὐτό, ὅσο κι ἐὰν δὲν μοῦ ἀρέσῃ, ἡ κατάστασίς μας εἶναι αὐτὴ ποὺ περιγράφει ὁ Δημήτρης. Καὶ εἶναι στὸ χέρι μας νὰ τὴν ἀλλάξουμε…
Τὸ γνωρίζουμε…
Μόνον ποὺ γιὰ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο πρέπει πρῶτα νὰ ξαναμάθουμε τὸ ποιοὶ εἴμαστε…

Φιλονόη

φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Χαράτσια στὴν ἀνάσα τους καὶ φόροι στὴν ἐλπίδα…

Leave a Reply