Tα πάντα κῖνῶνται ἀργά.
Τὰ μολυβένια σύννεφα στὸν μουντὸ οὐρανό, τὰ νερὰ στὰ ποτάμια καὶ τοὺς ποταμοβραχίονες, τὰ νοτισμένα μισοσαπισμένα φύλλα σπρωγμένα ἀπὸ τὸ φύσημα τοῦ ἀέρος, οἱ γάτες ποὺ ἰσοῤῥοποῦν σὲ μικρὲς ἐπιφάνειες, οἱ ἄνθρωποι ποὺ μὲ ἀδιάφορα βλέμματα προσπερνοῦν κυττάζοντας χωρὶς νὰ βλέπουν, οἱ ἀδέσποτοι σκύλοι περιμένοντας χωρὶς κι αὐτοὶ νὰ ξέρουν τί, τὰ αὐτοκίνητα τσαλαβουτῶντας σὲ βροχόνερα, οἱ σκέψεις μας γιὰ τὸ αὔριο πνιγμένες ἀπὸ τὸ ἄγχος του σήμερα.

Ἔρημα πάρκα, γιαπιὰ ποὺ θυμίζουν ὄνειρα καὶ καλλίτερες ἡμέρες, παρατημένα αὐτοκίνητα χωρὶς πινακίδες, πρόχειρα σημασμένα ἐργοτάξια, γυμνὰ θλιβερὰ δένδρα ποὺ ὑψώνουν τὰ γυμνά τους κλαδιὰ σὰν βουβὲς ἱκεσίες στὸ πουθενά.
Βήματα ἀργά, ἀβέβαια, ἄσκοπα, ἀδιάφορα.
Αἰσθήματα καὶ προσμονὲς βουβὰ σὰν τὸν χειμῶνα, παραμερίζουν τὰ προφανῆ κάνοντας χῶρο γιὰ τὸ ἀπρόσμενο ποὺ δὲν θὰ ἔλθῃ ποτέ.
Περιπλανήσεις σώματος σὲ δρόμους ἀγνώστους μὲ συνοδοιπόρους ποὺ δὲν ἐγνώρισες ποτὲ ἀλλὰ τοὺς μιλᾶς καὶ σὲ συντροφεύουν σὲ νοερὰ ταξείδια πρὸς δρόμους ξαναπερπατημένους κι ἀγαπημένους, σὲ μέρη ποὺ δὲν θὰ πᾶς ποτέ.

Ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε γιὰ νὰ θυμόμαστε καὶ νὰ ἀναζητοῦμε.
Θυμόμαστε γιὰ νὰ συγκρίνουμε καὶ νὰ νοσταλγοῦμε.
Ἀναζητοῦμε γιὰ νὰ μὴ μείνουμε στάσιμοι καὶ παθητικοί.
Θυμόμαστε γιὰ νὰ ξυπνοῦν κοιμισμένα μᾶς θέλω.
Συγκρίνουμε γιὰ παρηγοριὰ καὶ αὐτοπεποίθησι.
Νοσταλγοῦμε μάταια γιὰ νὰ δώσουμε χρῶμα καὶ ῥυθμὸ στὴν μουντή μας καθημερινότητα.
Ἀγαπᾶμε τὸ ἄπιαστο, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ βέβαιο.
Μιλᾶμε χωρὶς νὰ ἀκουγόμαστε κι ἀκοῦμε χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε.

Μιᾶς καὶ τὰ πάντα κινοῦνται ἀργά. Μέχρι κι οἱ σκέψεις μας, τὰ θέλω μας καὶ τὰ ὄνειρα ποὺ κάναμε κάποτε κι ἔσβησαν πρὶν γίνουν εὐδιάκριτα………….

Ἀπόστολος Ἀθανασάκης

φωτογραφία