Σὲ πεῖσμα τῶν θερμοκρασιῶν, τῶν κοινωνικῶν φαινομένων καὶ ἴσως τῆς καταθλίψεως, ὁ Ἀπρίλιος μᾶς ἔφθασε.
Κι ὅταν ὁ Ἀπρίλιος κτυπᾷ τὴν πόρτα μας, θέλουμε δὲν θέλουμε, κτυπᾶ τὴν πόρτα μας καὶ τὸ περισσότερο φῶς.
Ἡ ἄνοιξις εἶναι ἐδῶ, ἡμερολογιακῶς καὶ μᾶς χαμογελᾶ…
Κι ἐμεῖς ἀρκεῖ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὴν …ἀπολαύσουμε!

Ναί, οἱ καταστάσεις γύρω μας διαρκῶς δυσκολεύουν.
Μὰ κάθε στιγμὴ ποὺ περνᾶ πλησιάζουμε λίγο περισσότερο στὸ σημεῖον τῆς καμπῆς. Μειώνουμε τὶς χρονικὲς ἀποστάσεις ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ κατευθύνσεως. Κάθε στιγμή μας λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι (καὶ εἶναι) μοναδικὴ κι ἐμεῖς ὀφείλουμε, στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στὴν …ἱστορία, νὰ τὴν γευόμαστε μὲ ὅλα μας τὰ κύτταρα.
Οὔτε θὰ τὴν ξαναζήσουμε, μὰ οὔτε καὶ γνωρίζουμε πῶς θὰ εἶναι αὔριο τὰ δεδομένα γύρω μας.

Καλὸν μῆνα Ἀπρίλιο λοιπὸν νὰ ἔχουμε.
Μᾶς ἀξίζει καὶ μᾶς πρέπει νὰ τὸν ἀπολαύσουμε μὲ ὅλες μας τὶς αἰσθήσεις!

Φιλονόη

φωτογραφία