Σ’ έναν ελεύθερο άνθρωπο, προσφέρει μεγαλύτερη ηδονή το να μην αδικήσει, από την ηδονή που θα του προσέφερε η ικανοποίηση της επιθυμίας του, για χάρη της οποίας θα αδικούσε. Και όσο κυνηγάει κάποιος την εκπλήρωση των επιθυμιών του, τόσο περισσότερο θα αδικεί.

Η αδικία μάλιστα και η εκμετάλλευση γίνονται για πολλούς ανθρώπους τρόπος ζωής.
Δεν είναι όμως δυνατή η ηρεμία όταν αδικείς. Γι’ αυτό και ο δίκαιος είναι απόλυτα ατάραχος, ενώ ο άδικος γεμάτος ταραχή.
Γιατί αυτός που αδικεί είναι δύσκολο να ξεφύγει, και αδύνατον να διαφεύγει για πάντα. Άσχετα αν θα τιμωρηθεί από τον νόμο, η ανησυχία του θα είναι τέτοια για να μην αποκαλυφθεί που ο βίος του θα είναι κόλαση.

Ακόμη και σε επίπεδο λαών, όπως διδάσκει η ιστορία, η αδικία , που πάντα προέρχεται από την απουσία εγκράτειας στις μη αναγκαίες επιθυμίες, γίνεται συχνά εφιάλτης για τους λαούς που αδίκησαν. Στην γεμάτη τρόμο εποχή μας τα παραδείγματα περιττεύουν.

Τελικά η εγκράτεια είναι που κάνει την διαφορά ανάμεσα στην εξάρτηση και στην ανεξαρτησία από πονηρές, άχρηστες, και επιβλαβείς ηδονές, αλλά και ανάμεσα στον δυνατό και αδύναμο άνθρωπο. Γιατί η αίσθηση της δυνάμεως, εξαρτάται από τις απαιτήσεις του σώματος και της ψυχής. Πολλές απαιτήσεις σημαίνει αδυναμία.

Όποιος έχει κατανοήσει τα όρια της ζωής, γνωρίζει ότι εύκολα μπορεί να αποκτήσει αυτό που τον απομακρύνει από τον πόνο της στερήσεως, και κάνει όλη την ζωή τέλεια. Έτσι δεν χρειάζεται υλικά πράγματα που αποκτώνται με αγώνες.
Στο θέμα της ανέσεως, με δεδομένη την σύγχυση μεταξύ ανάγκης και επιθυμίας, η αξία της εγκράτειας σε συνδυασμό με την προσήλωση στις πραγματικές ατομικές ανάγκες, και όχι στις συνήθειες των πολλών, είναι πράξη ανεκτίμητη, ακριβώς επειδή, συχνά, η κακή διάθεση οφείλεται στο κυνήγι των ανέσεων. Όσες δηλαδή πολυτέλειες και υλικά αγαθά κι αν κατέχεις, είναι επιζήμια, εάν για να τα αποκτήσεις και να τα διατηρήσεις, ζεις με το στρές και τον φόβο, ή είσαι με οποιονδήποτε τρόπο κακοδιάθετος.

Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν να έχεις την διάθεση να απελευθερωθείς. Να έχεις, ή να θέλεις να αποκτήσεις, την ικανότητα να αναβαθμίζεις την ζωή σου, και να στραφείς οριστικά από τα πλαστικά στα ουσιαστικά, στα ποιοτικά και ανώτερα πεδία ηδονής, όπως μας λέει ο Επίκουρος.
Το κορμί, η ομορφιά, το φαγητό, ο έρωτας, η φύση, όλα τα απαγορευμένα, μέσα από την σκόπιμα ασκητική θεωρία του ιδεαλισμού, αποδίδονται ξανά στον άνθρωπο με την διδασκαλία, αλλά και τον τρόπο ζωής που ο Επίκουρος ζεί και διδάσκει. Ο τόσο γήινος αυτός Μέγας κατάφερε να ζεί και κυρίως να αισθάνεται σαν θεός, γιατί κατόρθωσε να κατακτήσει ό,τι θεωρούσε ύψιστο αγαθό, την ψυχική γαλήνη. Και αυτό προσπαθούσε να μεταγγίσει μέσα από την διδασκαλία του στους τρομοκρατημένους ανθρώπους.

Ντιάνα Ζηκοπούλου

φωτογραφία