Οἱ ἄλλοι, οἱ πονηροί, οἱ βολεμένοι, οἱ παρτάκηδες, οἱ πράκτορες καὶ οἱ ἐθελόδουλοι λεηλατοῦσαν τὴν χώρα, τὶς ζωές μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας. Κι ἀν τὶ τὸ …τέρας «ἀντιληπτικότητος» νὰ συνειδητοποιήσῃ ΚΑΙ τὴν δική του εὐθύνη, ἀναζητοῦσε τρόπους νὰ ξεφύγῃ καὶ νὰ τὶς ἐναποθέσῃ στὶς πλάτες τῶν ἄλλων… Τῶν ἄλλων ὅμως ποὺ αὐτὸς χειροκροτοῦσε κάποτε καὶ ὑπεστήριζε καὶ ψήφιζε… (Καὶ οὐδέποτε ἔπαψε νὰ τοὺς περιτριγυρίζῃ…!!!).
Βέβαια, ἔφυγε γιὰ τὰ καλὰ πιὰ ἀπὸ τὸ μΠατΣοΚ καὶ πῆγε τΣΥΡΙΖΑ… Κι ἀναμένεται, ὡς καλὸ κομματόσκυλο, νὰ τσιμπήσῃ κι αὐτὸς τὸ …ψιχουλάκι του, ἀπὸ τὴν νέα …«μ-πατριωτική» του ἐπιλογή.
Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο… Εἶναι …«ἰδεολογία»!!!

Λέει λοιπόν, γνωστός μου, πρὸ ἡμερῶν… «Ἐν τάξει… Ἐγὼ τὴν ἔζησα τὴν ζωή μου… Ἀπὸ τὰ 30 συνταξιοῦχος… Ἔφαγα, ἤπια, γλέντησα… Εἶχα καὶ τὰ τυχερά μου… Γιὰ τὰ παιδιά μου ὅμως τώρα στενοχωριέμαι… Τί θά ἀπογίνουν; Πῶς θά ζήσουν αὐτά;»

Οὐδόλως τὸν ἀπασχολεῖ τὸ ἐὰν μὲ τὸ νὰ περνᾷ καλά, νὰ γλεντᾷ, νὰ τρώῃ ἀπὸ συντάξεις ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια, νὰ ἔχῃ καὶ τὰ τυχερά του, κατὰ πῶς ὁμολογεῖ, ἴσως, λέω ἴσως, νὰ συνέβαλε κι αὐτός, μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις, στὸ νὰ διαβιοῦμε ΟΛΟΙ μας ἐντὸς αὐτῆς τῆς κατάντιας. Διότι σάν αὐτόν ΠΟΣΟΙ;;; Πόσοι;

Μὰ τὸ θέμα μας δὲν εἶναι τὸ ἐὰν ἔχουμε ὅλοι μας τὸν ἴδιον βαθμὸ εὐθύνης, ἀλλὰ τὸ ἐὰν συνειδητοποιοῦμε τὸ ποῦ πορευόμεθα, γιατὶ καὶ πῶς θὰ καταλήξουμε, ἐκεῖ ποὺ θὰ καταλήξουμε. Ἀλλά…
…πέρα βρέχει.
Τὸ χρῆμα νὰ ῥέῃ κι ὅλα θὰ φτιάξουν… Λέει…
Ἀλλὰ τὸ χρῆμα ΔΕΝ φτιάχνει καταστάσεις, διότι οἱ καταστάσεις φτιάχνονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.
Τί σᾶς λέω ὅμως;

Καὶ καλά… Ἐμέναν ΔΕΝ μὲ πολυκόφτει ἡ πείνα, ἡ δίψα καὶ ἡ λεηλασία ποὺ συμβαίνει ἄμεσα… Οὔτε σὲ παραμάγαζα μπῆκα γιὰ νὰ χάσῳ κάτι, οὔτε ἐξαρτήσεις εἶχα ποτέ μου. Δούλευα, εἶχα νὰ φάῳ. Δὲν δούλευα, δὲν εἶχα. Δὲν ἦλθε ποτὲ κάποιος νὰ μοῦ γεμίσῃ τὸ ψυγεῖο ἤ νὰ μοῦ πληρώσῃ τὸ ῥεῦμα. Καὶ τὸ παξιμάδι, ὅταν ὑπάρχῃ, εὐλογία εἶναι…
Ἡ κατρακύλα μὲ ἅρπαξε ἀπὸ τοὺς πρώτους… Μὰ ξέρω ΚΑΙ τὸν βαθμὸ συνενοχῆς μου καὶ τὸν βαθμὸ συμμετοχῆς μου. Κι ὅλα αὐτά, τὰ τῆς συμμετοχῆς-συνενοχῆς μου, ΔΕΝ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἀνάλογες πράξεις, σὰν αὐτὲς τοῦ παραπάνω «ἐλπίζοντος», ἀλλὰ ἔχουν νὰ κάνουν κυρίως μὲ τὴν σιωπή μου ἤ τὴν ἀνοχή μου.
Διότι μίλησα γιὰ πολλὰ στραβά, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα τόσα, πολλά, βαρέθηκα,  νὰ μιλήσῳ…

Ὄχι, δὲν γλέντησα, δὲν ἔφαγα, δὲν ἔφτιαξα κομπόδεμα, δὲν ἀπέκτησα βίλλες καὶ κότερα, δὲν πῆγα διακοπὲς ἐδῶ καὶ μία δεκαετία (κι ὅταν πήγαινα, γιὰ ὅσο πήγαινα, εἶχα τὸ χρῆμα στὴν τσέπη, ἀπὸ τὴν δουλειά μου κι ὄχι ἀπὸ …ἐξυπηρετήσεις…!!!).
Κι ἔρχεται ὁ ἄλλος νὰ μοῦ πῆ πὼς ἀνυσυχεῖ γιὰ τὰ παιδιά του, ποὺ δὲν θὰ ζήσουν ὅπως αὐτός… 
Τὸ μόνο πρόβλημα τῶν παιδιῶν του, κατ’  αὐτόν, εἶναι τὸ ὅτι δὲν θὰ ἔχουν τόσες πολλὲς εὐκαιρίες νὰ φᾷν κι αὐτά, τόσο καλά, ὅσο ἔφαγε κι αὐτός.
Οὔτε μία στιγμὴ μεταμελείας… Οὔτε μία στιγμὴ συνειδητοποιήσεως…
Οὔτε μία στιγμὴ παρὼν στὸ ἐδῶ καὶ τώρα… Στὴν κοσμάρα του… Μετρᾶ τὶς στιγμές του μὲ τὰ χιλιάρικα ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὰ χέρια του… Τόσο μ-πατριώτης κι αὐτός…
Κινεῖται, ὅπως καὶ ἀμέτρητοι ἄλλοι, ἀνάμεσα στὰ «περασμένα (προσωπικά τους) μεγαλεῖα» τοῦ χθὲς καὶ τὴν «ἐλπίδα ποὺ ἔρχεται», ἀλλὰ ἀκόμη τὴν περιμένουμε.
Ὅλα σὲ χρῆμα μεταφράζονται.
Ἡ πιθανότης νὰ περάσῃ μὲ παξιμάδι κι ἐλιά, ὅπως πέρναγαν καὶ οἱ γονεῖς του, ἐκεῖ, στὰ βουνά τους,  οὔτε περνᾶ ἀπὸ τὸ μυαλό του.
Τὸ ὅ,τι τὰ παιδιά του θὰ πληρώσουν τὴν δική του καλοπέρασιν, οὔτε καὶ τὸν ἀπασχολεῖ.
Τὸ ὅτι τὰ «γραμμάτια» ποὺ ὑπογράφουμε στὴν ζωή μας, κάποτε πρέπει ΚΑΙ νὰ πληρωθοῦν, δὲν φαίνεται νὰ ἀφορᾷ σὲ αὐτόν.
Πέρασε, ἔφαγε, ἦπιε, γλέντησε στὶς πλάτες τῶν ΠΟΛΛΩΝ κορόιδων καὶ τώρα …ἀνησυχεῖ!!!
Μακάρι καὶ νὰ μποροῦσε νὰ συνειδητοποιήσῃ τὸ γιατὶ πρέπει, πράγματι, νὰ ἀνησυχῇ.

Πάντως ἐμεῖς ἄς μὴν ἀνησυχοῦμε… Αὐτός, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι σὰν κι αὐτόν, ὅταν θὰ τοὺς δείχνη κάποιος τὸ δάσος, θὰ βλέπουν τὸ δάκτυλο καὶ θὰ πασκίζουν νὰ διαπιστώσουν ἐὰν ὑπάρχῃ βρωμιὰ κάτω ἀπὸ τὰ νύχια.
Τὸ δάσος ΔΕΝ ὑπάρχει γιὰ αὐτούς… Καὶ οὔτε θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ ὑπάρξῃ…
Μόνον τὸ δάκτυλο, τὸ νύχι καὶ ἡ ἀπέραντη μπίχλα ποὺ κρύβεται ἀπὸ κάτω του…
Ἐκεῖνο τὸ νῦχι, ποὺ σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις, χρησιμεύει κι ὡς …σκουληκοκαθαριστής.

Φιλονόη

Σημείωσις.

Κι ἐκεῖ ποὺ σᾶς ἔγραφα τὰ παραπάνω, θυμήθηκα ἀκόμη μία περίπτωσιν ἠλιθίου. (Πολὺ ἠλιθίου!!!)
Κάποτε εἴχαμε δημοσιεύση ἕνα κείμενον γιὰ τὴν ἀ-παιδεία αὐτῆς τῆς χώρα καὶ γιὰ τὸ πῶς χρησιμοποιοῦνται τὰ συστήματα ἀ-παιδείας, παγκοσμίως, γιὰ νὰ δημιουργοῦν στρατιὲς δούλων.
Ἐπέλεξα (ἐγώ) αὐτὴν τὴν φωτογραφία:

Αὐτὴ ἡ φωτογραφία, κατὰ τὰ λεγόμενα κάποιας κυρίας, προήρχετο ἀπὸ σελίδα τῆς χρυσῆς αὐγῆς.
Κι ἐγὼ εἶχα μίαν πολὺ μεγάλη σκασίλα γιὰ τὸ ἐὰν τὴν εἶχε πρωτοδημοσιεύση ἡ χρυσῆ αὐγὴ ἤ τὰ χρυσᾶ αὐγά, διότι ἐμέναν μὲ ἐνδιέφερε τὸ κείμενον κι ὄχι ἡ φωτογραφία, ἡ κυρία ἔτρεμε ἀπὸ τὰ νεῦρα της…
Ἡ κυρία λοιπὸν αὐτή, στὴν ὁποία ἀναφέρομαι, πρῶτα ἐρεύνησε τὴν προέλευσιν τῆς φωτογραφίας καὶ μετὰ θὰ ἔβλεπε τὸ ἐὰν τὴν ἐνδιέφερε, ἤ ὄχι, τὸ κείμενον.
Ἕνα κείμενον ποὺ σαφῶς  ἀφοροῦσε ΚΑΙ σὲ αὐτήν, ἐφ΄ ὅσον εἶχε μικρὰ παιδιά.
Ἀντ΄  αὐτοῦ μοῦ τηλεφώνησε γιὰ νὰ μοῦ καταγγείλλῃ τὴν …φωτογραφία!!!! Ὄχι τὴν …καταγγελία. Ἡ καταγγελία, τὸ γεγονός, τὸ πρόβλημα ἦταν ἀδιάφορον. Ἡ φωτογραφία ὅμως ἦταν πρόβλημα!!!
Πιό …δάκτυλο ποῦ;

Ἠλίθιοι, ἀνεγκέφαλοι, ἀμόρφωτοι δάσκαλοι!

Νὰ βλέπῃ σήμερα τὶς ζωὲς τῶν παιδιῶν του σχεδὸν κατεστραμμένες, ἄν καὶ καλὰ καλὰ δὲν ἔχουν ξεκινήσει, κι ἄν τὶ νὰ ἀναρωτιέται γιὰ τὸ ΠΟΥ κάναμε τὸ λάθος, συνολικῶς, νὰ προσπαθῇ, καὶ πάλι, ὅπως καὶ τότε, νὰ τὴν …σκαπουλάρῃ.
Νὰ βλέπῃ ἡ μανδὰμ πὼς τὰ παιδιά της ἠλιθιοποιοῦνται ἀλλὰ νὰ τὸ θεωρῇ δευτερεῦον, ἐφ΄ ὅσον ἡ φωτογραφία προήρχετο, κατ’ αὐτήν, ἀπὸ τὰ χρυσαύγουλα…
Ἀλήθεια, γιά αὐτόν τόν κόσμο ποιός νά παλέψῃ; Καί γιατί;