Μία σπουδὴ εἰς τὸν χῶρον τῶν ἱδεῶν τοῦ Πλάτωνος.!
Ὑπάρχουν τόσες ἰδέες ὄσες καὶ ἔννοιες.
Αἱ ἰδέαι δὲν γίνονται ἀντιληπταὶ ἀπὸ τὰς αἰσθήσεις, καθὼς ὁ αἰσθητὸς κόσμος ἀποτελεῖ εἴδωλον τοῦ κόσμου τῶν ἰδεῶν.
Τὰ αἰσθητὰ ἀντικείμενα εἶναι μεταβλητὰ καὶ ἀπεικονίζουν μὲ ἔναν ἀτελὴν τρόπον τὰς ἰδέας, αἱ ὁποῖαι εἶναι μόνιμαι, καὶ ἀναλλοίωται. Ὅμως, καθὼς ἔχουν κάποιαν ὁμοιότηταν μὲ αὐτὰς, βοηθοῦν τὴν ψυχὴν νὰ τὰς θυμηθῇ, νὰ τὰς ἀναμνησθῇ, ἀφοῦ κατὰ τὸν Πλάτωνα, αὐτὴ τὰς εἴχε δῆ πρὶν τὴν κατάβασίν της εἰς τὸν κόσμον καὶ συνδεθῇ μέ ἔνα συγκεκριμένο σῶμα. Ἀνώτατη δὲ ἀπὸ ὄλας τὰς ἰδέας θεωρεῖται ἡ ἰδέα τοῦ ἀγαθοῦ.
Ἀξιοσημείωτη, τέλος, εἶναι καὶ ἡ διάκρισις τῆς ψυχῆς εἰς τρία μέρη: τὸ Ἐπιθυμητικό-ποὺ ἐδρεύει εἰς τὴν Κοιλίαν-τὸ θυμοειδές-ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸ Στῆθος-καὶ τὸ ἀνώτερον ὅλων, τὸ Λογιστικόν-ποὺ τοποθετεῖται εἰς τὴν Κεφαλήν.
Εἰς ἕκαστον μέρος ἀντιστοιχεῖ καὶ μία ἀρετή: ἡ Σωφροσύνη, ἡ Ἀνδρεία καὶ ἡ Σοφία.
Ἡ ἁρμονικὴ ἀνάπτυξις καὶ τῶν τριῶν ἀρετῶν ὁδηγεῖ εἰς τὴν δικαιοσύνην.